เรากับแฟน คบกันมาได้สิบปีกว่าๆ โดยช่วงหลังๆ แฟนมักจะบอกกับเราว่าทนฝืน ฝืนกระทั่งจะยิ้มให้เราในเวลาที่เจอกัน ที่ผ่านมาเราก็พยายามเข้าใจเขา เพราะเขาเป็นคนที่อาจจะดูเข้าใจยาก ติสๆหน่อย ไม่เคยทะเลาะอะไรกันรุนแรง จะมีแต่เรื่องที่อยู่ๆเขาจะเนือยๆดูเย็นชา เบื่อๆไปบ้าง แต่เขาก็งอนง้อกลับมาดีกันทุกครั้ง  จนครั้งหลังมานี้เขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เขาพร้อมจะไปจากเราจริงๆ ตอนแรกเราก็คิดไปเองอีกว่าเขาจะอยากอยู่คนเดียว

   จนเวลาล่วงไป1เดือน ที่เราไม่ได้เจอกัน มีแต่เราเป็นฝ่ายติดต่อโทรหา เขาก็คุยนะ แต่บอกว่าเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ณ ตอนนั้นถามว่าเศร้าไหม ก็มีบ้าง เราก็ยังมองโลกในแง่ดี จนไปๆมาๆ เซ้นผู้หญิงอย่างเรามันแรง เราโทรหา โทรจิก อยู่ช่วงนึง จนได้ความว่าเขากำลังคุยกับอีกคน ซึ่งเป็นคนที่ทำงานเดียวกันนั่นเอง เป็นคนที่เราและเขาเองก็ไม่คาดคิด เขาก็สารภาพว่าไปชอบคนนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ ไปกินข้าว ดูหนังกัน เขาบอกกับเราว่าอยากเริ่มต้นใหม่ และคิดว่าเลิกกับเราไปแล้ว ซึ่งเขาก็เสียใจ ที่ต้องเสียเราไป เขาบอกอยากให้เราเจอคนที่ดูแลได้ดีกว่า เพราะที่ผ่านมาเขาต้องทนฝืนที่จะคบกับเรา หลังๆมาไม่มีอะไรคุยเล่นกันได้เลย มองตาสบตากันก็ไม่มี บอกรักก็ไม่เต็มปาก เขาเลยตัดสินใจที่จะไปจากชีวิตเรา

  ช่วงที่เลิกกัน สำหรับเราสุขภาพจิตใจเราตอนนี้ย่ำแย่มากๆ สิบปีของเรา ความเคยชินต่างๆ มันหายแว๊บไปกับตา เรื่องดีๆมันก็มีนะคะ แต่เราไม่รู้จะอธิบายคำว่าคนที่ไม่ใช่ ยังไงเลย มันจุก เจ็บ จนไม่รู้จะทำยังไง ทุกวันนี้เราก็ยังโทรไปคุยกับเขาทุกวัน เขาก็พยายามปลอบ แต่มันทำอะไรเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว เขาเริ่มจะแคร์คนใหม่ แต่เขาก็อยากให้เราหายดี ไม่คิดมาก เขาบอกเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เราดีทุกอย่างจริงๆ แต่คนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่  

ทุกวันนี้เราเครียดจัด ปั่นป่วน กินไม่ได้ นอนไม่ค่อยหลับ คิดซ้ำวนไปมา ถามหาคำตอบจากเขาที่ย้ำให้ตัวเองเจ็บ เราพยายามจะหาอะไรทำ อะไรที่คนรอบข้างคอยปลอบ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ดีขึ้นเลย เราพยายามจะเลิกโทรหาเขา พยายามจะทำให้ตัวเองดีขึ้น แต่มันคงต้องใช้เวลา ขอกำลังใจจากทุกคนด้วยนะคะ ที่เราตั้งกระทู้นี้มาเพราะมันเศร้ามากจริงๆ ขอพื้นที่เล็กๆได้ระบายนะคะ TT