ขอเกริ่นก่อนนะคะ ปัญหาของเรา เป็นปัญหาที่เราคุยกับใครไม่ได้ เลยอยากได้ความเห็นจากเพื่อนๆชาวพันทิปค่ะ

เริ่มเลยนะคะ

ปัญหาของเราคือมันมีมานานแล้วค่ะ เราเป็นลูกสาวคนโต มีน้องสาวหนึ่งคน ห่างกัน6ปีค่ะ
เรารักน้องสาวมากกกก มากๆ ยอมทำให้ได้ ยอมเสียสละให้ได้ทักอย่างค่ะ
แต่พักหลังๆมานี่ เราไม่ได้มีความรู้สึกกับน้องเราเปลี่ยนไปนะคะ แต่ความรู้สึกที่เรารู้สึกกับแม่เรามันเปลี่ยนไปค่ะ

เราเพิ่งเรียนจบ ยังไม่ได้ทำงานค่ะ แม่เราก็ถามก็ว่าเราทุกวัน เมื่อไหร่จะหางาน เมื่อไหร่จะมีงานทำ
เราเรียนที่กทม แต่เรากลับต่างจังหวัดมาเพื่ออยากมาอยู่กับน้องค่ะ น้องเรียนอยู่มัทธยมนะคะ
เราเลยอยากมาหางานที่นี้ แต่งานต่างจังหวัด มันหายากมากกๆค่ะ
ที่บ้านอยากให้เรารับราชการ แต่ผลสอบกพ มันยังไม่ออก ต้องรออีก ประมาณสามเดือน
เราเลยจะไปสมัครที่อื่นดูก่อน แต่งาน และเงินเดือนตามที่เราอยากได้ มันมีไม่เยอะ เงินเดือน 15,000 คือมีน้อยมากกกกก
ซึ่งเราเองก็ขอยอมรับนะคะ ว่าแอบเรื่องมาก เพราะเราเองก็จบจากมหาลัยรัฐมีชื่อเสียง เกรด 3 กว่า เลยอยากจะหางานที่ถูกใจค่ะ
สายที่เราเรียนจบมา มันไม่ใชาสายที่สามารถทำงานได้เลย แบบ หมอ พยาบาล คือมันก็ต้องหาสมัครค่ะ
แม่เราก็เอาเราไปเปรียบเทียบกับน้อง น้องเราเป็นคนขยันค่ะ เรียนดี อยากเป็นหมอ ก็เอาเราไปเปรียบเทียบ ว่าด้วยกว่าน้องอย่างนู้นอย่างนี้
ซึ่งเรามองว่าความสมารถคนมันต่างกัน น้องเรามันจำเก่ง มันขยัน แต่ถ้าให้มาเทียบกับเราเรื่องการคำนวน มันก็สู้เราไม่ได้อยู่ดี
อันนี้เราแค่คิดนะคะ แต่ยังไม่ลั่นออกไป ซึงน้องเราก็เคยมาคุยกับเรา ว่าจิงๆมันก็ไม่ได้อยากเรียนหมอ แต่แม่กดดันน้องเรามากค่ะ
ตอนเช้าต้องตื่นตีสี่ มาอ่านหนังสือ แม่จะปลุกทุกเช้า คือเห็นว่าว่าง ออกจากหนังสือเมื่อไหร่ ก็จะให้ไปอ่านหนังสือทันที ประมานนี้เลยค่ะ
เราก็สงสารน้องนะคะ เพราะเราเข้าใจ มันกดดันมากกๆ ซึ่งเหตุที่แม่อยากให้น้องเราเรียนหมอ ก็คงเป็นเพราะอยากให้น้องเรามีงานที่มั่นคงส่วนนึง อีกส่วนนึง ก็คงอยากให้เป็นหน้าเป็นตากับครอบครัวค่ะ และเรื่องที่รู้สึกว่าแม่เรารัก ลูกไม่เท่าก็ เรื่องของค่ะ พ่อแม่เรารับราชการนะคะ สองคนเงินเดือนเรากัน หลักแสนค่ะ ตอนเราจะขึ้นมหาลัย ตอนนั้นเราขอแม่ซื้อไอโฟน เพราะมือถือเครื่องเก่าเรามันไร้ซึ่งการเยียวยาค่ะ (ตอนชาจแบตต้องถอนมาเสียบกับเครื่องหนีบ น่าจะพอนึกออกนะคะ) ตอนนั้นเราสอบได้มหาลัยพอดี เราเลยขอ มือถือราคา สามหมื่นกว่า แม่เราออกให้10,000 พ่อ 10,000ที่เหลือเราต้องเอาเงินเก็บเรามาซื้อเอง อันนี้เราไม่ได้ติดใจอะไรนะคะ แต่หลังจากนั้น น้องเราขึ้นม.1 แม่เราซื้อมือถือให้ 30,000+ แบบที่น้องเราไม่ได้ขอเลย เราไม่ได้อิจฉาน้องเรานะคะ แต่เราแค่น้อยใจว่าทำไมแม่เราเลือกที่จะปฏิบัติไม่เหมือนกัน ล่าสุดมานี้ น้องเราจะขอมือถือใหม่ ไอโฟน Xmax แม่เราก็โอเค ทั้งๆก่อนหน้านี้ เพิ่งซื้อไอแพด กับโน๊ตบุ้คไปให้ ราคาก็สูง แต่ตอนเราเรียนจบมหาลัย เราขอแม่ มือถือเราก็ใช้มานานแล้ว สี่ปีกว่า แม่เราไม่ให้ บอกว่าถ้าแยากได้ก็ให้ไปซื้อเอง แต่เราก็พยายามจะไม่คิดมาก ไม่ว่าน้องเราจะขออะไร แม่เราให้ได้หมด น้องบ่นว่าหิว ก็ให้เราไปหุงข้าว ทำกับข้าว เราซักผ้าให้น้อง ซักมือ ซักถุงเท้า บางครั้งมือเราเป็นแผลอยู่สามสี่วัน ให้เราทำทุกอย่าง จนเราคิดว่าน้องเรามันไม่มีความรับผิดชอบอะไรแล้ว ผ้าก็ต้องรีดให้ ทั้งๆที่น้องเราม.5แล้ว 

และเรื่องที่มันทำให้เราเสียใจมากๆๆๆ จนรู้สึกว่าเราทำอะไรก็ผิด ก็คือ
เราไปรู้มาว่าแม่เราไปคุยกับญาติ ว่า “ให้ผัวมันมาเอามันไปที ไม่ไหวกับมันแล้ว” 
เราไม่รู้ว่าทำไมแม่เราอยู่ๆถึงพูดถึงเราแบบนั้น แม่ว่าเราขี้เกียจ ตื่นสาย ใครจะมารับได้ ว่าเราอย่างนั้นเราอย่างนี้
ทั้งๆที่ เราก็ไม่ได้ตื่นสาย เราตื่นก่อนเจ็ดโมง ไม่เกิด7.30 ทุกวัน เราล้างจานทุกวัน เช้า เย็น คนในบ้าน ไม่เคยล้าง ตั้งไว้จนเต็บ บางครั้งเราไม่อยู่บ้านวันสองวัน กลับบ้านไป จากกองเต็ม เราก็ต้องเป็นคนล้าง เราซักผ้า ตากผ้าทุกวัน ใครจะใส่อะไร เรารีดตั้งไว้ให้กลางคืน ข้าวหมด เราหุง เราอุ่นกับข้าว เราไม่เข้าใจว่าแม่เราต้องการอะไรจากเราอีก ทำไมต้องไปว่าเราขนาดนั้น ทั้งๆที่สิ่งที่เราทำ น้องเราไม่เคยทำ กินข้าว เราต้องเป็นคนเก็บ คนเอามาให้กิน คนล้าง เราไม่ได้เสียใจที่เราเป็นคนทำนะคะ แต่ที่เราเสียใจคือทำไมต้องไปพูดกับคนอื่นถึงเราแบบนั้น เสียใจมากๆ จนคิดว่าหหลังจากนี้คงไม่เหมือนเดิม อะไรที่เราทำเป็นปกติ เค้าไม่เคยเห็น แต่อะไรที่เราเปลี่ยนไป เค้ากลับว่า เพราะเราจัดบ้าน เก็บบ้าน ซึ่งบ้านเราของเยอะมาก 80% เป็นของแม่ค่ะ จนพักหลังๆมา เราไม่อยากทำแล้ว อะไรก็เก็บทิ้งไม่ได้ ไม่ว่า แต่เราอยากให้ช่วยเป็นระเบียน เอามาจากตรงไหน วางตรงนั้น เกผ้บบ้าง กวาดบ้างให้เราหน่อย ก็ยังทำกันไม่ได้ บางทีก็เหนื่อยใจคะ แม่ว่าเราเสียๆหายๆให้คนอื่นฟัง ทั้งที่บางครั้ง ไม่เคยถาม ไม่เคยสนใจเราด้วยซ้ำ เราปวดท้อง ทำอะไรไม่ไหว ก็ว่าเอาเรื่องนี้มาว่าเรา ผ่านมาเป็นปีก็ยังเอามาว่า เราขี้เกียจไม่ทำอะไร มาอ้างว่าปวดท้อง จนบางครั้งเราเหนื่อยที่จะอธิบายอะคะ เราเสียใจ เราร้องไห้ เราเหนื่อย ไม่เคยมีใครเข้ามากอดเรา มีแต่จะซ้ำเติม จะว่าเราให้เราทุกข์ใจไปกว่าเดิม ทุกวันนี้เหนื่อยมากจิงๆค่ะ นอนร้องไห้จนหลับไปหลายคืน

ปล.ที่ไม่ค่อยได้พูดถึงพ่อ เพราะพ่อเป็นคนเฉยๆค่ะ ไม่ค่อยอะไร เคารพการตัดสินใจเราเสมอ