สวัสดีค่ะ ฟังดูมันเหมือนจะเป็นเรื่องปกติที่ใครๆก็อาจเป็นได้ ที่มาตั้งกระทู้ตั้งใจจะมาระบายมากกว่า
เราทรมานมากเลยค่ะ เรามีปัญหากับชีวิตประจำวันมากมาย ยิ่งช่วงนี้เรามีปัญหากับการอ่านหนังสือมากเลยค่ะ มันทำให้เราอ่านหนังสือไม่ได้ จริงๆเพิ่งผ่านช่วงสอบเข้ามหาลัยมาค่ะ เราก็(ถึงกับ)ปวดหัวกับการพยายามมามีสติกับหนังสือตลอด เพราะสมองมันคิดเรื่องอื่นตลอดเวลา หยุดคิดไม่ได้เลย จนสมองเบลอ คิดอะไรไม่ค่อยออก จำอะไรไม่ค่อยได้ และสุดท้ายทำข้อสอบไม่ค่อยได้ เพราะตอนทำข้อสอบก็ปวดหัวหนักมากๆค่ะ ไม่มีสมาธิเลย ถึงมีบางครั้ง ความรู้ก็ไม่รู้ไปเอาจากไหน เพราะตอนอ่านก็ไม่ค่อยได้อะไร ยิ่งแย่ ยิ่งเครียด ยิ่งเป็นหนักกว่าเดิมค่ะ
เราเสียเวลาไปกับอ่านหนังสือนานมากๆๆ แต่กลับแทบไม่ได้อะไรเลย เพราะมันจะเดี๋ยวหลุดๆ ตลอด แต่เราก็พยายามมาตลอดเพื่อให้สอบเข้ามหาลัยให้ได้ เหนื่อยมากค่ะ เหนื่อยจริงๆเป็นแบบนี้มา 3 ปีแล้ว สุดท้ายเราก็สอบติดคณะนึงในที่สุดค่ะ เป็นคณะที่เรียน 6 ปีค่ะ ไม่ใช่คณะที่อยากเข้าตั้งแต่แรกเพราะคณะที่อยากเข้าการแข่งขันสูงค่ะ แล้วเราแข่งสู้เขาไม่ได้จึงหลุดมาติดอีกคณะนึงที่การแข่งขันใกล้เคียงกัน แต่ถึงยังไงก็ชอบเหมือนกันค่ะ
คณะที่เราติดเป็นคณะเกี่ยวกับสายวิทย์สุขภาพค่ะ พวกแพทย์ ทันตะ เภสัช สัตวะ ซึ่งแน่นอนว่าในอนาคตต้องอ่านหนังสือหนักมากๆๆ และต้องใช้พื้นที่สมองเยอะมากๆๆ ซึ่งตัดภาพมาที่เราแล้ว เราเป็นแบบนี้ค่ะ เป็นคณะที่เราชอบ แต่เรากลัวเรียนไม่ไหวจังเลย อยากร้องไห้
ตอนนี้เราพยายามนั่งสมาธิ เดินจงกรม เพื่อให้เกิดสมาธิขึ้นมา ตอนแรกๆเหมือนจะไปได้สวยนะคะ แต่หลังๆมามันกลับแย่ลง และก็หยุดคิดไม่ได้อีก ตอนนี้เราคิดแล้วแหละว่าสมองเรามีปัญหาแน่ๆตั้งแต่ช่วง 3 ปีที่แล้ว แวบแรกที่นึกถึงคือ ยาระงับประสาท แต่ไปหาในเน็ตมา มันเสี่ยงเสพติดค่ะ กลัวมากๆ เพราะถ้าเรากิน เราต้องกินบ่อยๆแน่ๆ แล้วสุดท้ายเราก็คงมีอาการเสพติดยาจริงๆ ตอนนี้เราไม่กล้ายุ่งเลยค่ะ
เคยคิดว่า บาปกรรมอะไรทำให้เรามาเป็นแบบนี้ เราไม่มีสติตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ แต่ตอนเด็กมีสมาธิสูงมากๆเมื่อเทียบกับตอนนี้ เราอยากหายมากเลยค่ะ เราไม่รู้จะทำไงดีแล้ว นั่งสมาธิก็ไม่หาย ไม่อยากกินยาอะไรทั้งนั้น มันจะมีปาฏิหารย์ไหมคะ มันจะเป็นไปได้ไหม ทำไมมันริบหรี่เหลือเกิน มานั่งร้องไห้ แต่ไม่อยากร้องไห้บ่อยๆ กลัวเป็นโรคซึมเศร้าอีก
ตอนนี้เหมือนไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่ค่ะ ไม่อยากเศร้าบ่อยๆ แต่ปลงไม่ได้จริงๆ อนาคตเรา ถ้าเราเป็นแบบนี้อยู่ เรากลัวจะเรียนไม่ได้จริงๆ เฮ้อ ขอบคุณที่มาอ่านที่เราระบายนะคะ
เป็นคนไม่ค่อยมีสติกับสมาธิเลยค่ะ ทรมานมาก เหนื่อยมาก ขอระบายนะคะ
เราทรมานมากเลยค่ะ เรามีปัญหากับชีวิตประจำวันมากมาย ยิ่งช่วงนี้เรามีปัญหากับการอ่านหนังสือมากเลยค่ะ มันทำให้เราอ่านหนังสือไม่ได้ จริงๆเพิ่งผ่านช่วงสอบเข้ามหาลัยมาค่ะ เราก็(ถึงกับ)ปวดหัวกับการพยายามมามีสติกับหนังสือตลอด เพราะสมองมันคิดเรื่องอื่นตลอดเวลา หยุดคิดไม่ได้เลย จนสมองเบลอ คิดอะไรไม่ค่อยออก จำอะไรไม่ค่อยได้ และสุดท้ายทำข้อสอบไม่ค่อยได้ เพราะตอนทำข้อสอบก็ปวดหัวหนักมากๆค่ะ ไม่มีสมาธิเลย ถึงมีบางครั้ง ความรู้ก็ไม่รู้ไปเอาจากไหน เพราะตอนอ่านก็ไม่ค่อยได้อะไร ยิ่งแย่ ยิ่งเครียด ยิ่งเป็นหนักกว่าเดิมค่ะ
เราเสียเวลาไปกับอ่านหนังสือนานมากๆๆ แต่กลับแทบไม่ได้อะไรเลย เพราะมันจะเดี๋ยวหลุดๆ ตลอด แต่เราก็พยายามมาตลอดเพื่อให้สอบเข้ามหาลัยให้ได้ เหนื่อยมากค่ะ เหนื่อยจริงๆเป็นแบบนี้มา 3 ปีแล้ว สุดท้ายเราก็สอบติดคณะนึงในที่สุดค่ะ เป็นคณะที่เรียน 6 ปีค่ะ ไม่ใช่คณะที่อยากเข้าตั้งแต่แรกเพราะคณะที่อยากเข้าการแข่งขันสูงค่ะ แล้วเราแข่งสู้เขาไม่ได้จึงหลุดมาติดอีกคณะนึงที่การแข่งขันใกล้เคียงกัน แต่ถึงยังไงก็ชอบเหมือนกันค่ะ
คณะที่เราติดเป็นคณะเกี่ยวกับสายวิทย์สุขภาพค่ะ พวกแพทย์ ทันตะ เภสัช สัตวะ ซึ่งแน่นอนว่าในอนาคตต้องอ่านหนังสือหนักมากๆๆ และต้องใช้พื้นที่สมองเยอะมากๆๆ ซึ่งตัดภาพมาที่เราแล้ว เราเป็นแบบนี้ค่ะ เป็นคณะที่เราชอบ แต่เรากลัวเรียนไม่ไหวจังเลย อยากร้องไห้
ตอนนี้เราพยายามนั่งสมาธิ เดินจงกรม เพื่อให้เกิดสมาธิขึ้นมา ตอนแรกๆเหมือนจะไปได้สวยนะคะ แต่หลังๆมามันกลับแย่ลง และก็หยุดคิดไม่ได้อีก ตอนนี้เราคิดแล้วแหละว่าสมองเรามีปัญหาแน่ๆตั้งแต่ช่วง 3 ปีที่แล้ว แวบแรกที่นึกถึงคือ ยาระงับประสาท แต่ไปหาในเน็ตมา มันเสี่ยงเสพติดค่ะ กลัวมากๆ เพราะถ้าเรากิน เราต้องกินบ่อยๆแน่ๆ แล้วสุดท้ายเราก็คงมีอาการเสพติดยาจริงๆ ตอนนี้เราไม่กล้ายุ่งเลยค่ะ
เคยคิดว่า บาปกรรมอะไรทำให้เรามาเป็นแบบนี้ เราไม่มีสติตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ แต่ตอนเด็กมีสมาธิสูงมากๆเมื่อเทียบกับตอนนี้ เราอยากหายมากเลยค่ะ เราไม่รู้จะทำไงดีแล้ว นั่งสมาธิก็ไม่หาย ไม่อยากกินยาอะไรทั้งนั้น มันจะมีปาฏิหารย์ไหมคะ มันจะเป็นไปได้ไหม ทำไมมันริบหรี่เหลือเกิน มานั่งร้องไห้ แต่ไม่อยากร้องไห้บ่อยๆ กลัวเป็นโรคซึมเศร้าอีก
ตอนนี้เหมือนไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่ค่ะ ไม่อยากเศร้าบ่อยๆ แต่ปลงไม่ได้จริงๆ อนาคตเรา ถ้าเราเป็นแบบนี้อยู่ เรากลัวจะเรียนไม่ได้จริงๆ เฮ้อ ขอบคุณที่มาอ่านที่เราระบายนะคะ