[บทที3]....วิวาห์ลวง (เรดโรส)

กระทู้สนทนา
ภาพประกอบเนื้อหาในนิยาย แรงบันดาลใจให้เขียนนิยายเรื่องนี้ เครดิตภาพจากกูเกิ้ล

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

“ว่าแต่ท่าทีของเสี่ยอิทธิ คุณอาคิดเห็นเป็นอย่างไรครับ” จอห์นคิด งานคงไม่ได้ราบรื่นเสมอไปแน่

“อาก็ยังดูท่าทีของเขาอยู่เหมือนกัน ช่วงหลังๆ มานี่ คนคนนี้ค่อนข้างจะเก็บตัวเงียบอยู่ในไร่ แต่อารู้มาว่า มีคนงานพม่ากับโรฮิงญาเข้าออกบ่อยทีไร่”  

“คุณอาสงสัย จะเป็นแรงงานผิดกฎหมายหรือครับ”

“ใช่...สงสัย ถึงขนาดไปพูดกับผู้กำกับเดชา ให้พากำลังตำรวจเข้าไปตรวจค้นแรงงานต่างด้าวผิดกฎหมายมาแล้วครั้งหนึ่ง งานในไร่อ้อยกับมันสำปะหลัง มันไม่น่าใช้แรงงานเยอะขนาดนั้น   อาสงสัยว่ามันจะหันมาเอาดีเป็นเอเย่นลักลอบนำต่างด้าวเข้าประเทศโดยผิดกฎหมาย”

“ที่เรียกว่า ค้ามนุษย์ใช่ไหมครับอา” จอห์นนึกยิ้มเยาะใส่น้องชายคือเจน ได้ยินว่าจะมาสืบคดีค้ามนุษย์ ถ้ารู้จักถามคนกว้างขวางในพื้นที่อย่างอามนตรี
การสืบคดีจะง่ายไม่ใช่ไปงมหาแบบไร้ทิศทาง

“อาเองเป็นคนของรัฐเห็นจะนิ่งนอนใจไม่ได้ แต่เฮ้อ...น่าเสียดายเราคว้าน้ำเหลวกลับมา พื้นที่มันกว้างใหญ่เป็นพันๆ ไร่ แถมติดชายแดนด้วย ง่ายมากจะลักลอบเอาคนเข้าคนออก ไม่ใช่จะหาคนเจอง่ายๆ ถ้าตั้งใจจะหลบซ่อนกันจริง ในวันนั้นเราพบแต่แรงงานมีใบอนุญาตสิบกว่าคน เอาผิดอะไรเขาไม่ได้เลย
เรื่องนี้ละมั้ง ที่เสี่ยอิทธิจองเวรอา กล่าวหาว่าไปรังแกเขาก่อน”

“ไอ้คนนี้มันอันธพาล ครั้งหนึ่งเคยรังแกพ่อของผม จนรีสอร์ตเจ๊งไม่เป็นท่า ถ้าครั้งนี้คิดจะมาทำกับผมอีกคงได้ไฟท์กันแน่ ตาแก่เดนตายเอ๊ย” จอห์นขบฟันแน่น กำมือแน่นกระแทกอุ้งมืออีกข้างดังเพี้ยะ

“หลานอย่าพึ่งไปชนกับเขานะอาขอเตือน เสี่ยอิทธิไปดองเป็นญาติกับนายพลซอลเมียะ ทหารกะเหรี่ยงผั่งโน้น ลูกชายไปเป็นเขย มีหลานชายเป็นนายทหารชื่อร้อยเอกหลูไป หรือชื่อไทยร้อยเอกภูผา เป็นคนหนุ่มวัยใกล้ๆ กับจอห์น นิสัยใจคอร้ายกาจ อาสงสัยจะเป็นคนนี้ที่มาดักยิงอาเมื่อคืน เพราะเป็นศัตรูกับญาติผู้ใหญ่ของมัน ในถิ่นนี้ยังมีกำนันชัชวาล คนรุ่นใหม่ที่อายุพึ่งจะ 40 ปี นิสัยทะเยอทะยานหวังเป็นใหญ่อีกคน ถ้าหลานจะมาหากินที่นี่ โดยไม่มีพรรคพวกไม่ได้นะ” สีหน้าของคนแก่ รู้สึกหนักใจอยู่ไม่น้อย ในใจหวังจอห์นมาเป็นลูกเขยเต็มกำลัง

“ผมไม่ได้มาสร้างอิทธิพลแข่งกับใครหรอกนะครับคุณอา นอกจากใครจะมาระรานผมก่อน” จอห์นปรับน้ำเสียงให้สงบลง

ส่วนโรสนั่งรอในรถดวงตาปรือคล้ายจะม่อยหลับ จอห์นเผอิญหันไป เปลือกตากะพริบปริบ เมื่อเห็นเนินอกดูมที่ดันเสื้อยืดขึ้นมา ของจริงไซน์สาวอเมริกันปราศจากศัลยกรรม ทำเอาเส้นขนในกายหนุ่มมันลุกชัน

“กำนันชัชคนนี้แหละสำคัญนัก ชอบมาวอแวตามจีบโรส ถ้าโสดอยู่อาจะไม่ขัดขวางคบหาเลย นี่มีเมียเป็นตัวเป็นต้นอยู่ทั้งคน ลูกก็ยังเล็ก ยังไม่วายทำเจ้าชู้ อารับไม่ได้” คำผรุสวาทของอามนตรี จอห์นกระแอมในลำคอ  เหล่ตาไปมา ชมนกชมไม้เหมือนเอาหูทวนลม  “แต่ลำพังตัวก็แก่ตัวไปทุกวัน จะปกป้องลูกสาวได้แค่ไหน เล็กลูกชายอาก็พึ่งมาตายจาก อาไม่เหลือใครแล้ว หวังแต่หลานจอห์นคนเดียวจะขอพึ่งพาอาศัยกัน”

“แน่นอนครับอา ผมไม่ให้โรสรอดมือ เออ...ไม่ใช่ ไม่ใช่สิ ไม่ให้โรสถึงมือพวกมันแน่ พวกคางคกอยากกินเนื้อหงส์ ถ้าเลือดยางหัวไม่ออกซะมั่ง คงไม่รู้จักเจียมตัว” คนหนุ่มยิ้มแยกเขี้ยว ดวงตาคมกล้า

“อาก็หวังคนเดียวนี่แหละ ที่พึ่งพาได้” แล้วคนหนุ่มกับคนแก่ก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

“คุณพ่อ! กลับเถอะค่ะ” แล้วโรสก็เสียงดังขึ้นแทรกกลาง ใบหน้าสวยบูดบึ้ง คิ้วโก่งขมวด  รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกใช้เป็นเครื่องมือแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ยังไงไม่รู้  “วันนี้คุณพ่อจะไปวันบุญกระดูกให้เล็กไม่ใช่เหรอคะ รีบๆ กลับสิ ตะวันสายโด่งแล้ว หนูเป็นคริสตังไปทำให้แทนไม่ได้หรอกนะ”

“ถ้าเช่นนั้น เชิญคุณอาครับ” สีหน้ากรุ้มกริ่มของจอห์น โค้งตัวลงผายมือให้

รถของฝ่ายมนตรีมาจอดเทียบแล้ว ตามไปเปิดประตูรถให้อย่างดี

“ผมขอเเสดงความเสียใจกับคุณอา ที่เสียเล็กด้วยครับ”

“อาทำใจได้แล้วล่ะ”
“ว่าแต่เล็ก เป็นอะไรตายครับ อายุยังน้อยอยู่แท้ๆ”

“คอหักตาย เขาหกล้มในห้องน้ำ” สีหน้าสลดของคนเป็นพ่อพูด ได้แต่ถอนใจอยู่บนเบาะรถ

จอห์นกะพริบตาปริบ ในความจำ ลูกชายคนรองของอามนตรีมีนิสัยนักเลงพอตัว เรื่องตีรันฟันแทงไม่เคยกลัวใคร ทำไมถึงมาพบจุดจบเช่นนี้ “ขอแสดงความเสียใจอีกครั้งครับ ส่วนคุณโรสถ้าตกลงจะมาทำงานกับผม   เรื่องเดินทางไปกลับคงไม่สะดวก  ผมจะจัดที่พักให้  พร้อมสิ่งอำนวยความสะดวก”

ไม่ทันที่ลูกสาวจะตอบ มนตรีชิงพูดขึ้นเสียก่อน “ได้สิอาอนุญาต แต่อาจะส่งเด็กรับใช้กับแม่บ้าน แล้วก็คนที่ไว้ใจได้ติดตามมาด้วย 4-5 คน หลานจอห์นคงไม่ว่าอะไรนะ เรื่องจัดที่กินที่อยู่เพิ่ม อืมแล้วก็...เรื่องเงินดงเงินเดือน หลานช่วยเป็นธุระไปพร้อมกันด้วยนะ รวมๆ กันไม่กี่หมื่นเอง” คำพูดของนักการเมืองนั่นพูดง่าย คนฟัง ฟังยาก เส้นเอ็นบนขมับของนักธุรกิจหนุ่มปูดปุดๆ แม้ตีสีหน้ายิ้มได้ ก็เล่นโยนภาระเงินเดือนลูกจ้างให้เฉยเลย  ต้องมาเสียเหลี่ยมให้คนรุ่นพ่อ ยังไม่ทันเริ่มธุรกิจต้องมาขาดทุนเสียแล้ว
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่