เอกได้ยินดังนั้นก็สะดุ้ง
จึงรีบพุ่งคำถามรามอยู่ไหน
และตอนนี้ปลายสายฉันคือใคร
รีบบอกชื่อมาเร็วไวนั่นใครกัน

เมื่อปลายสายได้ยินก็ตอบว่า
รามนี้หนาอยู่ไม่ไกลจากฉัน
อีกทั้งชื่อและรูปร่างของฉันนั้น
คงเคยเห็นในสักวันไม่เกินเดือน

เอกได้ฟังดังนั้นบันดาลโกรธ
เกิดพิโรธขึ้นมาด้วยห่วงเพื่อน
พลตรีเห็นขึ้นมาจึงรีบเตือน
อย่าเพิ่งเคลื่อนไหวไปไหนก่อนเจอกัน

เอกคิดได้ควรใจเย็นก่อนเป็นเรื่อง
คดียังไม่กระเตื้องกลับหุนหัน
เขาจึงพูดไปโดยเร็วพลัน
ว่ารามนั้นเป็นมิตรสนิทใจ

ปลายสายนิ่งไปพักหนึ่งแล้วจึงตอบ
จงรอบคอบเพราะฉันนั้นอยู่ใกล้
เหมือนสะกิดเอกให้คิดถึงเมฆไชย
เขาจึงรีบวางสายไปในทันที

ไม่นานนักเมฆไชยก็มาใกล้
เขาแสดงหลักฐานไปโดยเร็วรี่
ว่านี่คือข้อมูลที่ผมมี
พร้อมทั้งชี้ให้ทั้งสองได้มองดู

ไชยไพบูลย์จึงจ้องที่หนังสือ
ก่อนพูดขึ้นมาหารือกับทั้งคู่
ถ้าเจ้าของหนังสือคือธนู
แล้วทำไมไม่อยู่กับเจ้าตัวกัน

อาจเป็นเพราะเขาไม่อยู่บ้านก็ได้
นายเมฆไชยรีบตอบอย่างหุนหัน
นายเอกจึงคัดค้านโดยเร็วพลัน
ว่าเขานั้นอาจตายก็ได้นา

สักพักหนึ่งนายพลเดินมาใกล้
บอกโดยไวว่าธนูนั้นเสียขา
อีกทั้งเขายังไม่ได้เป็นครูบา
เป็นเพราะว่าเขานั้นเป็นจิตรกร

นายเอกเห็นจึงรีบถามถึงราม
ให้ทราบความกับเพื่อนตนของก่อน
นายพลบอกว่าห้องนั้นถูกล็อกกลอน
คงไม่อาจใจร้อนเร่งรีบไป

ฝั่งตะขาบเมื่อทราบเรื่องฝั่งตำรวจ
ก็หัวเราะพรวดพรวดขำขันใส่
พร้อมทั้งบอกว่าพวกนั้นอยู่ไม่ไกล
หวังว่านายคงฆ่าได้อย่างง่ายดาย

นายสายชลได้ยินก็ยิ้มยั่ว
บอกอย่ากลัวไปเลยเงินไม่หาย
ฉันได้ส่งลูกน้องเป็นสปาย
อีกทั้งรามคงใกล้ตายในสัปดาห์

แต่ว่ามันนั้นคงไม่ง่ายนัก
ที่จะกักรามไว้ไม่ถูกหา
ถ้าทั้งสามคนนั้นค้นเจอมา
ฉันคิดว่าพวกเราอาจถูกจับตัว