สวัสดีค่ะ อยากระบาย+ปรึกษา ปัญหาชีวิตในวัยเรียนที่เป็นอยู่ตอนนี้หน่อยค่ะ ก็เก็บมานานเเล้ว เคยไปปรึกษาเพื่อนๆญาติผู้ใหญ่ครูบาอาจารย์์มาหลายครั้งเเล้วค่ะ แต่ก็ยังเป็นอยู่..    

***เขียนยาวหน่อยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ฝากพิจารณาให้คำปรึกษาหนูด้วยนะคะ***ขอบคุณค่ะ
       หนูคิดว่าตัวเองเป็น burnout syndrome (ภาวะหมดไฟ) 
คือว่าตั้งแต่เรียนมัธยมมา จนตอนนี้อยู่มหาลัย(เรียนได้3-4เดือนเเล้ว)  เป็นคนที่ไม่เคยมีความสนใจพิเศษเลยตั้งเเต่เด็กๆ เรียนๆไปวันๆ ไม่รู้ว่าชอบอะไรเรียนไปทำไมและอยากต่อมหาลัยอะไร ตอนนี้ก็เข้าม.นานาชาติ ต้องเรียนกับอ.ต่างชาติทุกวิชา ซึ่งตัวเราเองก็คิดว่าไม่ได้แย่ แต่บางวิชามันเหมือนจะไม่ได้แย่ แต่มันก็ฟังไม่ออก ต้องอาศัยอ่านย้อนหลัง         ความรู้สึกบางครั้งมันท้อแท้แปลกๆรู้สึกขี้เกียจไม่อยากทำงานการบ้านที่เยอะแยะเต็มไปหมด เคยคิดที่จะดรอปออกไปทำงาน+เรียนราม เเต่พ่อก็บอกให้ลองเรียนไปก่อน เราก็อ่าาได้แหละก็คิดว่าพอได้อยู่ ตอนนี้ก็เรียนอยู่แต่มันไม่มีเเรงจูงใจในการทำงานส่งอ.เลยย มันขี้เกียจแหละ ความรู้สึกของขี้เกียจนี้มันแบบว่า เรียนมาเป็น10กว่าปีเเล้วยังต้องเรียนต่ออีกเหรอวะการบ้านก็ทำมาเยอะเเล้วนะควรพอสักที
55555รู้ว่าเป็นความคิดที่เเย่นะคะแล้วก็ขี้เกียจจนน่าตบ แต่อดคิดไม่ได้จริงๆเวลาที่มีงานเยอะๆเเล้วมันยุ่งๆ ตอนนี้ก็มีงานแต่ไม่ทำ มานั่งตั้งกระทู้เนี่ยย 
พูดถึงอีกเรื่องคือคิดว่าตัวเองเป็นคล้ายๆโรคซึมเศร้าหรือแพนิคอะไรซักอย่าง แต่ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะคะ เป็นคนที่มีความเครียดในตัวสูงมากๆแต่จะไม่ปล่อมมันครอบงำ จะชอบทำตัวร่าเริงหัวเราะเฮฮาอยู่ตลอดเวลา ไม่งั้นถ้าไม่ทำแบบนี้ความเครียดความหดหู่ครอบงำเราเเน่ๆ เพื่อนก็จะชอบว่าเราร่าเริงเกินไปนะอะไรงี้แต่มันจำเป็นต้องทำงี้ค่ะ เพราะเราคิดว่ามันดีต่อตัวเรา ทำจนเป็นบุคลิกไปแล้ว แต่ใครจะรู้ข้างในเราโคตรหม่นหมอง

เอาจริงๆก็มีความชอบนะ ชอบไปเที่ยวนะ ชอบซื้อของ ชอบใช้ตังค์ ชอบเล่นไอจี ชอบถ่ายรูป-ดูรูปคนอื่น ชอบสีสันชอบดูไอเดียในการถ่ายรูป ดูไอด้อลในไอจี(แอบคิดอยากเป็นคนดังอยู่นะคะ555)   รู้ว่าตัวเองเป็นคนชอบสบายเกินไปนะคะ แต่ก็นั่นแหละค่ะ สบายไม่ได้ทำให้มีความสุขหรือเหนือกว่าคนอื่น

เรารู้สึกแย่นะคะที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ชีวิตไร้จุดหมายปราศจากความกระตือรือร้น ปลายทางอยู่ตรงไหนก็ทำตัวเรื่อยๆเหมือนรถขายโอ่ง   ตลกตัวเองที่เป็นแบบนี้นะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

อยากถามทุกคนเพื่อนๆพี่ๆผู้ใหญ่ที่ผ่านมาอ่านกระทู้ของหนู หนูควรจะทำยังไงคะ หรือใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆ เรียนๆไปไม่ต้องมีเเรงจูงใจอะไร ร่าเริงเพื่อปกปิดความหม่นหมองต่อไป หรือควรไปพบจิตแพทย์ดีคะ   

เพิ่มเติม* เป็นแบบนี้ไม่ใช่ไม่นึกถึงพ่อแม่นะคะ ใจก็ยากโตไปทำงานเลี้ยงพ่อแม่ให้ท่านอยู่สบายๆ แต่ตอนนี้เเละที่ผ่านมามันเรื่อยๆเหมือนรถขายโอ่งเลย เบื่อตัวเองมากๆ

ฝากแนะนำการปับตัวหรือวิธีแก้ด้วยนะคะหรืออยากพูดอะไรเล่าของตัวเองก็ได้ค่ะมาเเชร์กัน อยากรู้ว่ามีคนเป็นแบบนี้มั้ย อยากด่าก็ด่าก็ได้นะคะ(เป็นคนร่าเริงที่เซ้นซิทีฟพอสมควร555)
ถ้าพิมพ์์ไม่รู้เรื่องขอโทษนะคะ สมองมันเบลอๆ