คือช่วงนี้เครียดมากเลยค่ะ เรื่องเรียนตอนนี้ กับอนาคต คือตอนนี้อยู่ม.6แล้วค่ะ คือที่บ้านก็ไม่ได้กดดันอะไรนะคะ แต่สังคมที่โรงเรียนมากกว่า เพื่อนงี้ เราเป็นคนที่เรียนเลขอ่อนมากแต่เรียนสายวิทย์-คณิต เราชอบที่จะถามเพื่อนถึงรู้ไม่รู้ก็ถามเพื่อความชัวร์ แต่สายตาเขาดูเหยียดเรามากเลยหรือคิดไปเองก็ไม่รู้ บางทีคำพูดบางคำพูดที่เขาพูดเราก็จุกและเสียใจทั้งๆที้เป็นเพื่อนแก๊งเดียวกันทำไมถึงพูดแบบนี้ได้ แต่เราก็ฝืนยิ้มฝืนหัวเราะเพื่อให้พวกเขาคิดว่า เออ เรามีความสุขนะ เวลาพวกเขาเครียดเราก็คอยปลอบเขา คือมันสะสมไปมานาน เราก็เริ่มเหนื่อยที่จะพูดจะคุย คนเรามันมีจุดที่ตัวเองถนัดไม่เหมือนกัน จุดประสงค์ที่มากเรียนสายนี้ก็เพราะทางเลือกเยอะและในตอนนั้นไม่รู้ว่าจะเรียนอะไร เราถนัดด้านวาดภาพ ร้องเพลง เราชอบกิจกรรม แต่เราก็โลกส่วนตัวสูงไม่น้อย เขาเลยไม่รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเรา เราเหนื่อยมาก เลยลาเพื่อพวกความรู้สึก ถึงจะพลาดวิชาไปวันนี้ก็เถอะ เพื่อที่จะได้พักความรู้สึก เพราะเมื่อวานก็เจอสิ่งแย่ๆเยอะเหมือนกัน ปัญหาของเราอาจจะดูเล็กกว่าใครหลายๆคนในตอนนี้ แต่ถ้าพูดในทางความรู้สึก คนเราไม่มีทางรู้จิตใจกันได้นอกจากเจอเองนะคะ ที่จริงแค่อยากมาระบาย และอยากรู้วิธีจัดการกับความรู้สึกให้ผ่อนคลายลงค่ะ 

และขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะคะ