เราเป็นคนหนึ่งที่เกิดมาก็ไม่เคยมีบ้าน พ่อกับแม่เรา เก็บขยะขาย พ่อแม่ก็มีบ้าน แต่ว่าเป็นที่ดินของคนอื่นเขาให้เราอยู่อาศัยกันเป็นบ้านไม้ที่ผุพังมากๆแล้วพ่อแม่เรามีลูกเยอะมาก ด้วยความที่มีลูกเยอะ แล้วพอลูกโตขึ้นก็พอดูแลตัวเองกันได้เขาก็เลยไปนอนกองขยะก็ปลูกเพิงเอา..เพราะว่าลูกโตขึ้นแล้วบ้านหลังเล็กนิดเดียวบ้านหลังที่เราอยู่เนี่ยมันอาจจะเล็กกว่าห้องน้ำบางคนด้วยซ้ำ ตอนนี้โดนไล่ที่ออกจากกองขยะแล้ว เราก็อยากมีบ้าน จะเป็นคนนึงที่อยากมีบ้านอยากมีบ้านของตัวเองมากแต่ด้วยความที่เรา เป็นคนขี้โรคเราก็เจอประสบอุบัติเหตุด้วยเราก็ไม่สามารถที่จะทำงานหนักได้เราก็จะทำงานเบาๆเราก็ย้อนมาคิดดูว่าถ้าเราอยู่แบบนี้เราคงไม่มีบ้าน  เพราะว่าทุกคนก็ทำงานหาเช้ากินค่ำกันทุกคนแค่กินก็ยังไม่พอเพราะว่าการศึกษาแล้วก็น้อย คือท้อแท้ในชีวิตมากอยากมีบ้าน ก็อยากมีบ้านให้พ่อแม่ด้วยเพราะพ่อแม่ก็เคยนอนกองขยะมาก่อนเคยอยากมีอารมณ์แบบมีบ้านเป็นของตัวเอง พ่อแม่คงดีใจ นอนหลังคาไม่รั่ว มีห้องน้ำถูกสุขลักษณะ
ถามถึงพี่น้องทุกคนจบแค่ป.6 ไม่มีครอบครัวหาเช้ากินค่ำทั่วไป ตัวฉันเองก็ขี้โรค ฉันจะดำเนินชีวิตอย่างไรดีเมื่อแก่ขึ้น บ้านผุพังจะโดนไล่ที่ตอนไหนก็ไม่รู้ ทำงานก็เงินเดือนไม่ถึงหมื่น (งานของคนขี้โรคแบบฉันทำได้)ขอบคุณคนจ้างที่รับทำงาน อย่างน้อยก็มีงาน