เปิดเทอมมาขึ้นปี2 ผมเรียนเอกภาษาอังกฤษ
แต่รู้สึกว่าตัวเองยังไม่ดีขึ้นเลย ได้เกรดเฉลี่ยตอนปีหนึ่งแค่ 2.26 สิ่งแวดล้อมกดดัน เพื่อนก็มีแค่ตอนไป ม.เลิกเรียนก็ต่างแยกย้ายกลับแค่นั้น วันหยุดก็อยู่หอไม่ออกไปไหน ไม่มีเพื่อนต่างเอก อยู่หอคนเดียว เดินไปกลับม. เงินไกล้หมดก็อดมื้อกินมื้อกินมาม่าเอา ไม่อยากขอแม่เพิ่มและ ไม่เคยยืมเงินใครเพราะเรารู้สึกว่าเขาก็ต้องใช้เหมือนกัน ร้องไห้เกือบทุกวัน ทางบ้านกดดันเพราะเป็นความหวังเดียว ที่จะจบมาแล้วหาเงินส่งน้องเรียนต่อไป ในใจก็อยากซิ่วไม่อยากเรียนแล้ว แต่ถ้าไม่เรียนก็ไม่รู้จะไปทำอะไร ถ้าออกไปทำงานก็ต้องทำไปตลอดชีวิตงั้นหรือ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสองบุคลิกเวลาไปม.เจอเพื่อนอยู่กับเพื่อนก็จะหัวเราะสนุกสนานเฮฮา แต่เวลากลับหอมาก็เหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนเดิม มีแค่ยูทูปเป็นเพื่อน บ้างก็อ่านหนังสือเรื่อยเปลื่อยทำแบบนี้มาปี 1 แล้ว
เคยคิดจะฆ่าตัวตายแต่เรายังคิดย้อนกลับไปหาครอบครัวเราเลยไม่อยากทำแบบนั้น เราทุกข์แทบทุกวัน เคยสอบได้คะแนนน้อยแล้วอาจารย์ไล่ให้ไปดรอป เลยอยากขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆในพันทิปว่าเคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มาบ้าง เพื่อนๆผ่านมันไปได้อย่างไร
เครียดเรื่องเรียนมากทำยังไงถึงจะผ่านมันไปได้
แต่รู้สึกว่าตัวเองยังไม่ดีขึ้นเลย ได้เกรดเฉลี่ยตอนปีหนึ่งแค่ 2.26 สิ่งแวดล้อมกดดัน เพื่อนก็มีแค่ตอนไป ม.เลิกเรียนก็ต่างแยกย้ายกลับแค่นั้น วันหยุดก็อยู่หอไม่ออกไปไหน ไม่มีเพื่อนต่างเอก อยู่หอคนเดียว เดินไปกลับม. เงินไกล้หมดก็อดมื้อกินมื้อกินมาม่าเอา ไม่อยากขอแม่เพิ่มและ ไม่เคยยืมเงินใครเพราะเรารู้สึกว่าเขาก็ต้องใช้เหมือนกัน ร้องไห้เกือบทุกวัน ทางบ้านกดดันเพราะเป็นความหวังเดียว ที่จะจบมาแล้วหาเงินส่งน้องเรียนต่อไป ในใจก็อยากซิ่วไม่อยากเรียนแล้ว แต่ถ้าไม่เรียนก็ไม่รู้จะไปทำอะไร ถ้าออกไปทำงานก็ต้องทำไปตลอดชีวิตงั้นหรือ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสองบุคลิกเวลาไปม.เจอเพื่อนอยู่กับเพื่อนก็จะหัวเราะสนุกสนานเฮฮา แต่เวลากลับหอมาก็เหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนเดิม มีแค่ยูทูปเป็นเพื่อน บ้างก็อ่านหนังสือเรื่อยเปลื่อยทำแบบนี้มาปี 1 แล้ว
เคยคิดจะฆ่าตัวตายแต่เรายังคิดย้อนกลับไปหาครอบครัวเราเลยไม่อยากทำแบบนั้น เราทุกข์แทบทุกวัน เคยสอบได้คะแนนน้อยแล้วอาจารย์ไล่ให้ไปดรอป เลยอยากขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆในพันทิปว่าเคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มาบ้าง เพื่อนๆผ่านมันไปได้อย่างไร