สวัสดีค่ะ เราเป็นเพิ่งจบ ป.โท ด้านเคมีค่ะ เรียนไป 4 ปี พ้าง ! จะ 30 ปีแล้วเพิ่งจบ ป.โท

ตอนนี้อยู่ตรงทางแยกของชีวิตค่ะ ไม่รู้จริงๆว่าจะเลี้ยวซ้ายหรือขวา

เมื่อก่อนตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะเรียนให้จบ ป.เอก เพื่อทำให้คุณแม่ภูมิใจเพราะท่านเคยพูดว่ามันคือสิ่งเดียวที่ท่านต้องการ คือการที่ลูกสาวมีคำว่า ดร. นำหน้า และอีกหนึ่งเหตุผลคืออยากช่วยพัฒนาประเทศชาติค่ะ โดยเฉพาะด้านสิ่งแวดล้อม อยากมีโอกาสให้ความรู้คนและคิดค้นวิธีทำให้สิ่งแวดล้อมที่แย่ๆอยู่กลับมาดีขึ้น เพื่อสุดท้ายแล้วคนในประเทศเราจะได้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น (อาจจะเป็นส่วนเล็กๆ แต่ก็อยากทำ)

แต่ตอนนี้ความรู้สึกพวกนี้มันหายไปหมด ไม่เหลือเลย ไม่รู้ว่าเพราะตอนนี้เราเขียนเปเปอร์และอยู่ในสภาวะกดดันด้วยรึป่าว ทำให้แรงบรรดาลใจดีดีในชีวิตหายไปหมด ตอนนี้ก็พยายามค่ะ พยายามฮึดสู้เพื่อให้ได้เปเปอร์และเอาความรู้สึกพวกนั้นกลับมา แต่มันยังไม่มา บิ้วมาสักเดือนสองเดือนแล้วก็ไม่มา ตอนนี้เลยไม่รู้สึกอินกับการเรียนต่อ ความรู้สึกของอีกทางแยกก็เลยเข้ามา คือการออกไปทำงาน แต่งานอะไรที่จะเหมาะกับเรา งานที่ทำให้เรามีความสุข ได้ทำงานเพื่อสิ่งแวดล้อมเพื่อประเทศชาติ ไม่กดดัน (เพราะพอโดนกดดันบ่อยๆ พลังงานชีวิตเราก็ตกอีก) อย่าว่าเราเลยนะคะว่าเราคิดเองไม่ได้โตแล้ว เรายอมรับว่าเราคิดเองไม่ได้ เลยต้องมาตั้งกระทู้แบบนี้ไงคะ แล้วอะไรที่ทำให้พวกคุณไม่อ่อนแอ ไม่เสียพลังงานชีวิตไปกับคำบั่นทอนกำลังจากคนรอบตัว โดยเฉพาะคนที่เราทำงานด้วย

มีใครพอจะมีแรงบรรดาลใจ คำพูดอะไรที่ช่วยดึงความรู้สึกดีดีพวกนั้นกลับมา หรือคำแนะนำอื่นๆ ซึ่งจะอะไรก็แล้วแต่ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน เราคิดไม่ออก ว่าเราควรถามทุกคนว่าอะไร เรางงกับชีวิตตัวเอง นี่ยังไม่รู้เลยว่าแท็กถูกห้องสมเหตุสมผลรึป่าว T^T

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีดีล่วงหน้านะคะ