บ้านเราอยู่กัน5 คนคือ พ่อ เเม่ พี่ชาย เรา น้องสาว
พี่ชายเราเรียนมหาลัยปี2 เราเรียนปวช3 เท่ากับม.6
น้องเราเรียนม1 ที่บ้านฐานะค่อยข้างดีเเต่ไม่ได้ดีขนาดนั้นปัญหามีอยู่ว่า เเม่เราชอบทะเลาะกับเรา ในทุกๆเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นงานบ้าน การกลับบ้าน เรื่องส่วนตัว การใช้โทรสับ การตื่นนอน คือทุกๆเรื่องเลย ชอบบ่นว่าเรากับพี่ชายไม่ทำงานบ้าน ทั้งๆที่เราทำเกือบทั้งหมดคนเดี๋ยว พี่ชายเราก็ทำเเค่ล้างจานบ้างวัน ส่วนน้องเรา เราคิดว่าน้องเราเหมือนดอกไม้ที่อยู่ในเเจกัญ คือ ไม่ทำอะไรเลย บอกเราบอกให้ช่วยเเม่ก็มาด่าเรากับพี่ว่าอยู่บ้านไม่ทำไรเลย ทั้งๆที่เราทำหมดเเล้ว เราเข้าใจพี่ว่าเรียนมหาลัยมันหนักมันเหนื่อย เข้าใจน้องว่าเพิ่งขึ้นม1 คงจะต้องปรับตัว เเต่ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลย เรากำลังจะจบ เราก็มีงานที่เราต้องทำเหมือนกันเราก็เหนื่อยไหนจะเรื่องเรียนต่อ เรื่องงานบ้าน เรื่องครบครัวเราเป็นลูกคนกลางที่รู้สึกกดดันมาก ไม่วาาเรื่องอะไรก็เราผิดเสอม ไม่เคยถามเหตุก่อนเลย ตอนนี้ที่บ้านทุกคนเริ่มมีปัญหากัน ในเรื่องต่างๆ  เเต่ในทุกๆเรื่องก็จะมีเเม่เป็นต้นเหตุเสมอ ไม่ว่าพ่อหรือพี่ หรือเราจะทำไรก็มักผิด โดนด่า เเต่น้องเรากลับไม่ได้โดนไรเลย เมื่อวานที่ผ่านมาเเม่กลับบ้านมาก เห็นว่าผ้ายังไม่ได้ซักก็ด่าเราในคำพูดที่เเรงมาก เเต่งานบ้านทุกๆอย่างก็เส็จหมดเเล้ส เราล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน เก็บของ หลังจากเลิกเรียน คนเดียวเราทำทุกอย่างเอง เเต่พอเเม่เห็นว่าผ้าไม่ได้ซัก กลับด่าเราเเม่เอาเหตุของเเม่เป็นใหญ่ จนเราทน พ่อบอกให้เราทน เราเลยบอกว่าทนได้เเต่ทำไม หนูต้องทนกับอะไรเเบบนี้อีกนานเเค่ไหน
เเละเราก็พูดกับเเม่ว่า ไม่เป็นไรหรอเดียวอีก5 เดือนหนูก็จบได้ไปอยู่ที่อื่นเเล้ว รอวันที่หนูจบก่อนน้ะ เเม่เลยบอกว่า ถ้าไม่ทนก็ออกไปจะไปตายที่ไหนก็ไป ถ้ากูเป็นก็ผูกคอตายไปนานเเล้ว. เราคิดว่ามันไม่โอเคสำหรับเราเราเป็นที่เซนซีทีฟในคำพูดของทุกๆคนมาก เเต่ข้างนอกคือเราตลก ร่าเริง เเต่เรากลับร้องไห้ทุกคืน สิ่งที่พ่อให้เราคือเงิน พ่อใช้วิธีการเเก้ปัญหาคือการให้เราออกไปซื้อของที่เราชอบใช่มันทำให้เราดีขึ้นเเต่สิ่งที่เราต้องการคือความรักไม่ใช่เงิน เราควรทำไงดี ควรจัดการปัญหาเเบบนี้ยังไง จะอยู่อย่างไงให้เรามีความสุข