เรากับแฟนคบกันได้1ปี1เดือนแล้ว ก่อนคบกันก็คุยกันมา6เดือนกว่าจะคบ คุยกันตอน ม.5 คบกันตอนม.6 ตอนนี้ขึ้นปี1แล้ว เรียนโรงเรียนเดียวกัน และห้องเดียวกัน ไม่ได้ผ่านการเป็นเพื่อนกันมาก่อนนะคะ เพราะเขาเป็นเด็กใหม่ แรกๆเราไม่เคยคุยกันเลยไม่รู้จักกันเลย จนมาได้คุยกันตอนเรามาเป็นหลีดด้วยกัน คุยกันถูกคอมาเรื่อยๆ เขาแสดงออกว่าเขาคุยกับเรา เขาจีบเรา เขาชอบเรา ข่าวก็ไปไกลถึงเพื่อนถึงคนรู้จัก จนเป็นที่รู้ๆกันว่าเรากับเขาชัดเจน เขาเป็นแฟนคนแรกของเรา ส่วนเขาเคยผ่านความรักมาแล้ว ความสัมพันธ์ของเรามันเริ่มขยับไปทีละนิดตามเวลา
เราเจอหน้ากันทุกวันที่โรงเรียน พอเสาร์อาทิตย์หรือปิดเทอมเราก็นัดเจอกัน ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เราสองคนมีความสุขทุกครั้งที่ใกล้กัน งอนกันเล็กน้อยแต่ก็ง้อง่ายเพราะอยู่ด้วยกัน ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันมันเกิดขึ้นผ่านแชท เพราะเราไม่เข้าใจความรู้สึกกัน ต่างคนต่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกแบบไหน เราก็พยายามใช้การโทร.เพื่อคุยกัน แต่แค่บางครั้งเท่านั้น
แรกๆเขาเป็นคนยอมเราทุกอย่าง เพื่อพยายามทำให้เห็นว่าเขาต้องการเรา ช่วงคบกันใหม่ๆเราไม่กล้าทะเลาะอะไรกันเลย ต่างคนต่างเก็บความรู้สึกไว้ หรือทะเลาะก็มีแค่ทางเราที่เปิดประเด็นก่อน ซึ่งที่มาของเรื่องก็เกิดจากการเก็บความรู้สึกมานานเหมือนกัน พอทะเลาะกันเราก็พยายามปรับความเข้าใจ แล้วแก้ปัญหามัน มันดีซะอีกเราจะได้รู้กันว่าอะไรดีอะไรไม่ดี อะไรที่อีกฝ่ายไม่พอใจ อะไรที่จะทำให้บั่นทอนจิตใจกัน หลังจากนั้นเราก็ตกลงกันว่ามีอะไรก็ให้พูดให้บอกกันตรงๆ
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เรารักเขามากขึ้น ความห่วงความหวงมันก็มากขึ้น แล้วเราเองก็งี่เง่ามากขึ้น เขาก็แสดงออกว่าเขาจริงจังกับเรามาก คำสัญญาต่างๆก็มีมา แต่เราก็ยังทะเลาะกันเรื่อยๆ บ่อยขึ้นๆ บางทีเพิ่งจะดีกันเมื่อคืน เช้าวันต่อมาก็มีเรื่องให้ขุ่นเคืองกันอีก [ส่วนตัวเราเป็นคนงี่เง่า เอาแต่ใจ โลกส่วนตัวสูง] มีครั้งหนึ่งเราทะเลาะกัน แล้วเรารู้สึกว่าเขาไม่แคร์ไม่สนใจเราเลย เราเสียใจมาก จนเราพูดคำว่าเลิกออกมา เราก็เสียใจมากเหมือนกัน เราอยากให้เขายื้อ อยากให้แสดงออกว่าเขารักและต้องการเราเหมือนครั้งที่เขาอยากได้เรามา แต่เขาก็เสียใจมากเหมือนกัน เขาพูดๆถึงคำสัญญาถึงการวางแผนต่างๆ เขาก็พร่ำว่าทำไมๆ ทำไมต้องจบแบบนี้ ทำไมเขาไม่เคยสมหวังกับความรัก ทั้งที่คนนี้[เรา]ก็จริงจังที่สุดแล้ว เราร้องไห้หนักมาก จนต้องเป็นเราที่ง้อเขาในคืนนั้น เราพยายามทำทุกอย่างให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม
จนเราต้องห่างกันนานๆเมื่อจบม.6 ต่างคนต่างไปทำตามเป้าหมายเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันจริงๆ และแน่นอนเวลาเป็นเรื่องสำคัญของคู่รักหลายๆคู่ แต่เราก็เข้าใจกัน ว่างไม่ว่างมีเวลามากน้อยไม่สำคัญ แค่เชื่อใจและไว้ใจกัน เราก็เชื่อใจเขา เขาก็เชื่อใจเรามากๆๆๆๆเลยล่ะ
ตั้งแต่เราห่างกันไป เราก็ทะเลาะกันแทบทุกวัน พอดีกันก็ดีไปพักหนึ่ง นานบ้างแปปเดียวบ้าง จำไม่ได้ว่าทะเลาะอะไรกันไปบ้าง ส่วนมากเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เราน้อยใจเขา แต่เขาไม่รู้ไม่เข้าใจ แล้วก็ใช้คำพูดประมาณว่าไม่ยอมเรา แล้วก็เถียงกันจนเรื่องบานปลาย จนนานๆเข้าคำพูดมันก็แรงขึ้น ต่างคนต่างไม่ยอมกัน เหมือนต้องการเอาชนะกัน เราไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย เราเริ่มกลัวคำพูดเขา เกลียดคำพูดเราที่ทำให้เกิดเรื่อง จนพยายามที่จะเปลี่ยนตัวเอง ควบคุมตัวเองให้มากๆ เราพยายามจะไม่หาเรื่องเขา เขาไปไหนทำอะไรเราก็เออ ออหมดทุกอย่าง มันดีที่เราไม่ทะเลาะกัน แต่เราอึดอัดมากที่บางอย่างที่มันจะทำให้เราน้อยใจ เขาไม่รู้และไม่สนใจเลยว่าเราจะน้อยใจจะเสียใจหรือเปล่านะ เราพยายามเงียบ พยายามไม่ทำให้เกิดเรื่อง แต่ก็ดูเหมือนมีความสุขแค่ฝ่ายเขา เราดีใจนะที่เห็นเขามีความสุข แต่ลึกๆเราได้แต่ถามตัวเองว่าเขาไม่สนใจเราเหมือนที่เราสนในเขาบ้างหรอ
ตอนนี้เขาเปิดเทอมแล้ว ก็เหงาไปตามระเบียบ เราก็รอวันเปิดเทอมของเราที่กำลังจะมาถึง
ล่าสุดเราทะเลาะกันเมื่อคืนเรื่องวันหยุด เราจะไปหาเขา เราตกลงกันว่าเราจะไปหาเขาวันเสาร์ แต่เราดันมาติดงานที่บ้านซึ่งเราก็ต้องช่วยงาน เขาก็โอเคเข้าใจ เราก็ไปวางแผนว่าทำยังไงจะได้เจอกัน เราไม่ได้เจอกันจะสามสัปดาห์แล้ว เราอยากอยู่ด้วยกันมาก เราผิดหวังที่ไปตามที่นัดกันไม่ได้ แล้วเราก็มีแพลนว่าจะไปหาเขาวันศุกร์ เพราะเราเคยคุยกันว่าม.ที่เขาเรียนเรียนแค่จันทร์ถึงพฤหัส แพลนที่เราวางไว้คือ วันนี้กับพรุ่งนี้เราจะขอพักจากการทำงาน วันพฤหัสเรามีนัดกับเพื่อน วันศุกร์เราจะไปหาเขา วันเสาร์อาทิตย์เราไปทำงาน เรายังไม่บอกเขา กะจะบอกตอนที่เราคุยกันยาวๆ ก่อนหน้าที่เราจะทะเลาะคือเราบอกให้เขาพาเพื่อนอีกคนไปหางานทำได้แล้ว ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ที่หยุดอ่ะ เขาก็บอกว่าวันศุกร์ไม่ได้หยุดแล้ว ต้องไปเรียนตามปกติ [อ้าว โอเคเข้าใจ] มันเลยมาตีกันในหัวเราเรื่องแพลนที่วางไว้ เราไม่ได้เจอกันแล้ว ต้องรออีกเกือบเดือน ซึ่งถึงตอนนั้นเราก็จะเจอกันทุกวันได้ เพราะที่เรียนเขากับเราอยู่ใกล้กัน เราคุยกันไปเรื่อยๆจนเราบอกแพลนเขา แล้วเขาก็ตอบกลับมาว่า "ศุกร์ไม่รู้ได้หยุดหรือเปล่านะ" คำพูดนี้กับคำที่เขาบอกว่าไม่ได้หยุดแล้วมันทำให้เราเสียความรู้สึก เราอาจจะคิดไปเองว่าเราหาความแน่นอนไม่ได้ เราไม่ชอบที่เรารู้สึกว่าเขาโลเล เราเสียใจพร้อมทั้งโกรธที่ทำไมไมเขาไม่เห็นความสำคัญ เราไปตามนัดไม่ได้แล้วเราก็พยายามจะหาวันมาชดเชย เราอยากเจอเขามากๆ เราบอกเขาไป แต่แทนที่เขาจะบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ได้เจอกันวันอื่นอีกก็ได้ เขากลับเอาแต่ถามเราต่อว่าเราว่าเราเป็นอะไร โกรธอะไรโกรธทำไม เขาบอกว่าควรเป็นเขามากกว่ามั้ยที่จะโกรธ โอเคเรารู้ว่าเขาจะโกรธ แต่เราก็พยายามบอกว่าเราน้อยใจ ที่เสียใจก็แค่อยากให้ปลอบ แต่เขาไม่ยอมเราเลย ไม่มีท่าทีว่าจะยอมด้วยซ้ำ คำพูดแต่ละฝ่ายก็แรงขึ้นหนักขึ้น ทะเลาะไปไกลและนานมาก เราไม่เถียงต่อแล้ว เราเลยปิดเสียงการแจ้งเตือนแล้วหลับไป
ทุกครั้งที่ทะเลาะกันก็เพราะเราที่เป็นคนเริ่ม เราพยายามแสดงออกว่าเราน้อยใจ เราอยากให้เขาเอาใจเหมือนที่เขาเคยทำ เขาบอกว่าเราอยากให้เขาเป็นแบบนั้นแบบนี้ โดยที่ไม่มองว่าตัวเขาเป็นแบบไหน เรางง เราแค่ต้องการเขาแบบที่เขาเคยเป็น เมื่อคืนเราเกือบจะดีกันแล้ว แต่เขาก็มาพูดอีกว่าทำไมไม่เข้าใจเหตุผลกันบ้าง ว่าไม่ว่าง เอ๊ะ! เราอธิบายไปแล้วรอบหนึ่งนะว่าเราไม่ได้ไม่เข้าใจว่าไม่ว่าง แต่เราไม่เข้าใจกันมากกว่า เรื่องเล็กๆน้อยๆแต่จับจุดไม่ได้ เขาก็ว่าเราเอาตัวเองเป็นใหญ่อีก จนทางตันแล้ว เราพูดอะไรต่อไปไม่ได้แล้ว คำพูดคำอธิบายก็พูดไปหมดแล้วแต่เขาไม่เข้าใจสักที
เราควรทำยังไง อยากง้อเขา อยากให้เรารีบกลับมาดีกัน แต่ไม่รู้จะง้อยังไง ขอโทษกับคำพูดเราหรอ ขอโทษไปแล้ว แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น แค่อยากให้เขาปลอบเราตอนนั้นเพราะเราผิดหวัง เราพยายามมาก พยายามทำหลายๆอย่างเพื่อเขา เพราะอยากให้เขาเห็นความสำคัญ
ยาวไปก็ขออภัยด้วยนะคะ อยากให้รู้ถึงที่มา จะได้มองภาพออก
บอกเราทีค่ะว่าเราจะไปง้อเขายังไง
วิจารณ์หรือบอกวิธีเปลี่ยนตัวเองทีค่ะว่าเราควรทำตัวยังไง เราอยากอยู่ด้วยกันแบบเข้าใจกัน
ปล.ตอนนี้เราอยู่ไกลกัน เราอยากไปหาเขาแต่เราไปไม่ได้
ยิ่งคบกันนานยิ่งทะเลาะกันแรงขึ้น กับเรื่องเล็กน้อย
เราเจอหน้ากันทุกวันที่โรงเรียน พอเสาร์อาทิตย์หรือปิดเทอมเราก็นัดเจอกัน ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เราสองคนมีความสุขทุกครั้งที่ใกล้กัน งอนกันเล็กน้อยแต่ก็ง้อง่ายเพราะอยู่ด้วยกัน ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันมันเกิดขึ้นผ่านแชท เพราะเราไม่เข้าใจความรู้สึกกัน ต่างคนต่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกแบบไหน เราก็พยายามใช้การโทร.เพื่อคุยกัน แต่แค่บางครั้งเท่านั้น
แรกๆเขาเป็นคนยอมเราทุกอย่าง เพื่อพยายามทำให้เห็นว่าเขาต้องการเรา ช่วงคบกันใหม่ๆเราไม่กล้าทะเลาะอะไรกันเลย ต่างคนต่างเก็บความรู้สึกไว้ หรือทะเลาะก็มีแค่ทางเราที่เปิดประเด็นก่อน ซึ่งที่มาของเรื่องก็เกิดจากการเก็บความรู้สึกมานานเหมือนกัน พอทะเลาะกันเราก็พยายามปรับความเข้าใจ แล้วแก้ปัญหามัน มันดีซะอีกเราจะได้รู้กันว่าอะไรดีอะไรไม่ดี อะไรที่อีกฝ่ายไม่พอใจ อะไรที่จะทำให้บั่นทอนจิตใจกัน หลังจากนั้นเราก็ตกลงกันว่ามีอะไรก็ให้พูดให้บอกกันตรงๆ
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เรารักเขามากขึ้น ความห่วงความหวงมันก็มากขึ้น แล้วเราเองก็งี่เง่ามากขึ้น เขาก็แสดงออกว่าเขาจริงจังกับเรามาก คำสัญญาต่างๆก็มีมา แต่เราก็ยังทะเลาะกันเรื่อยๆ บ่อยขึ้นๆ บางทีเพิ่งจะดีกันเมื่อคืน เช้าวันต่อมาก็มีเรื่องให้ขุ่นเคืองกันอีก [ส่วนตัวเราเป็นคนงี่เง่า เอาแต่ใจ โลกส่วนตัวสูง] มีครั้งหนึ่งเราทะเลาะกัน แล้วเรารู้สึกว่าเขาไม่แคร์ไม่สนใจเราเลย เราเสียใจมาก จนเราพูดคำว่าเลิกออกมา เราก็เสียใจมากเหมือนกัน เราอยากให้เขายื้อ อยากให้แสดงออกว่าเขารักและต้องการเราเหมือนครั้งที่เขาอยากได้เรามา แต่เขาก็เสียใจมากเหมือนกัน เขาพูดๆถึงคำสัญญาถึงการวางแผนต่างๆ เขาก็พร่ำว่าทำไมๆ ทำไมต้องจบแบบนี้ ทำไมเขาไม่เคยสมหวังกับความรัก ทั้งที่คนนี้[เรา]ก็จริงจังที่สุดแล้ว เราร้องไห้หนักมาก จนต้องเป็นเราที่ง้อเขาในคืนนั้น เราพยายามทำทุกอย่างให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม
จนเราต้องห่างกันนานๆเมื่อจบม.6 ต่างคนต่างไปทำตามเป้าหมายเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันจริงๆ และแน่นอนเวลาเป็นเรื่องสำคัญของคู่รักหลายๆคู่ แต่เราก็เข้าใจกัน ว่างไม่ว่างมีเวลามากน้อยไม่สำคัญ แค่เชื่อใจและไว้ใจกัน เราก็เชื่อใจเขา เขาก็เชื่อใจเรามากๆๆๆๆเลยล่ะ
ตั้งแต่เราห่างกันไป เราก็ทะเลาะกันแทบทุกวัน พอดีกันก็ดีไปพักหนึ่ง นานบ้างแปปเดียวบ้าง จำไม่ได้ว่าทะเลาะอะไรกันไปบ้าง ส่วนมากเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เราน้อยใจเขา แต่เขาไม่รู้ไม่เข้าใจ แล้วก็ใช้คำพูดประมาณว่าไม่ยอมเรา แล้วก็เถียงกันจนเรื่องบานปลาย จนนานๆเข้าคำพูดมันก็แรงขึ้น ต่างคนต่างไม่ยอมกัน เหมือนต้องการเอาชนะกัน เราไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย เราเริ่มกลัวคำพูดเขา เกลียดคำพูดเราที่ทำให้เกิดเรื่อง จนพยายามที่จะเปลี่ยนตัวเอง ควบคุมตัวเองให้มากๆ เราพยายามจะไม่หาเรื่องเขา เขาไปไหนทำอะไรเราก็เออ ออหมดทุกอย่าง มันดีที่เราไม่ทะเลาะกัน แต่เราอึดอัดมากที่บางอย่างที่มันจะทำให้เราน้อยใจ เขาไม่รู้และไม่สนใจเลยว่าเราจะน้อยใจจะเสียใจหรือเปล่านะ เราพยายามเงียบ พยายามไม่ทำให้เกิดเรื่อง แต่ก็ดูเหมือนมีความสุขแค่ฝ่ายเขา เราดีใจนะที่เห็นเขามีความสุข แต่ลึกๆเราได้แต่ถามตัวเองว่าเขาไม่สนใจเราเหมือนที่เราสนในเขาบ้างหรอ
ตอนนี้เขาเปิดเทอมแล้ว ก็เหงาไปตามระเบียบ เราก็รอวันเปิดเทอมของเราที่กำลังจะมาถึง
ล่าสุดเราทะเลาะกันเมื่อคืนเรื่องวันหยุด เราจะไปหาเขา เราตกลงกันว่าเราจะไปหาเขาวันเสาร์ แต่เราดันมาติดงานที่บ้านซึ่งเราก็ต้องช่วยงาน เขาก็โอเคเข้าใจ เราก็ไปวางแผนว่าทำยังไงจะได้เจอกัน เราไม่ได้เจอกันจะสามสัปดาห์แล้ว เราอยากอยู่ด้วยกันมาก เราผิดหวังที่ไปตามที่นัดกันไม่ได้ แล้วเราก็มีแพลนว่าจะไปหาเขาวันศุกร์ เพราะเราเคยคุยกันว่าม.ที่เขาเรียนเรียนแค่จันทร์ถึงพฤหัส แพลนที่เราวางไว้คือ วันนี้กับพรุ่งนี้เราจะขอพักจากการทำงาน วันพฤหัสเรามีนัดกับเพื่อน วันศุกร์เราจะไปหาเขา วันเสาร์อาทิตย์เราไปทำงาน เรายังไม่บอกเขา กะจะบอกตอนที่เราคุยกันยาวๆ ก่อนหน้าที่เราจะทะเลาะคือเราบอกให้เขาพาเพื่อนอีกคนไปหางานทำได้แล้ว ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ที่หยุดอ่ะ เขาก็บอกว่าวันศุกร์ไม่ได้หยุดแล้ว ต้องไปเรียนตามปกติ [อ้าว โอเคเข้าใจ] มันเลยมาตีกันในหัวเราเรื่องแพลนที่วางไว้ เราไม่ได้เจอกันแล้ว ต้องรออีกเกือบเดือน ซึ่งถึงตอนนั้นเราก็จะเจอกันทุกวันได้ เพราะที่เรียนเขากับเราอยู่ใกล้กัน เราคุยกันไปเรื่อยๆจนเราบอกแพลนเขา แล้วเขาก็ตอบกลับมาว่า "ศุกร์ไม่รู้ได้หยุดหรือเปล่านะ" คำพูดนี้กับคำที่เขาบอกว่าไม่ได้หยุดแล้วมันทำให้เราเสียความรู้สึก เราอาจจะคิดไปเองว่าเราหาความแน่นอนไม่ได้ เราไม่ชอบที่เรารู้สึกว่าเขาโลเล เราเสียใจพร้อมทั้งโกรธที่ทำไมไมเขาไม่เห็นความสำคัญ เราไปตามนัดไม่ได้แล้วเราก็พยายามจะหาวันมาชดเชย เราอยากเจอเขามากๆ เราบอกเขาไป แต่แทนที่เขาจะบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ได้เจอกันวันอื่นอีกก็ได้ เขากลับเอาแต่ถามเราต่อว่าเราว่าเราเป็นอะไร โกรธอะไรโกรธทำไม เขาบอกว่าควรเป็นเขามากกว่ามั้ยที่จะโกรธ โอเคเรารู้ว่าเขาจะโกรธ แต่เราก็พยายามบอกว่าเราน้อยใจ ที่เสียใจก็แค่อยากให้ปลอบ แต่เขาไม่ยอมเราเลย ไม่มีท่าทีว่าจะยอมด้วยซ้ำ คำพูดแต่ละฝ่ายก็แรงขึ้นหนักขึ้น ทะเลาะไปไกลและนานมาก เราไม่เถียงต่อแล้ว เราเลยปิดเสียงการแจ้งเตือนแล้วหลับไป
ทุกครั้งที่ทะเลาะกันก็เพราะเราที่เป็นคนเริ่ม เราพยายามแสดงออกว่าเราน้อยใจ เราอยากให้เขาเอาใจเหมือนที่เขาเคยทำ เขาบอกว่าเราอยากให้เขาเป็นแบบนั้นแบบนี้ โดยที่ไม่มองว่าตัวเขาเป็นแบบไหน เรางง เราแค่ต้องการเขาแบบที่เขาเคยเป็น เมื่อคืนเราเกือบจะดีกันแล้ว แต่เขาก็มาพูดอีกว่าทำไมไม่เข้าใจเหตุผลกันบ้าง ว่าไม่ว่าง เอ๊ะ! เราอธิบายไปแล้วรอบหนึ่งนะว่าเราไม่ได้ไม่เข้าใจว่าไม่ว่าง แต่เราไม่เข้าใจกันมากกว่า เรื่องเล็กๆน้อยๆแต่จับจุดไม่ได้ เขาก็ว่าเราเอาตัวเองเป็นใหญ่อีก จนทางตันแล้ว เราพูดอะไรต่อไปไม่ได้แล้ว คำพูดคำอธิบายก็พูดไปหมดแล้วแต่เขาไม่เข้าใจสักที
เราควรทำยังไง อยากง้อเขา อยากให้เรารีบกลับมาดีกัน แต่ไม่รู้จะง้อยังไง ขอโทษกับคำพูดเราหรอ ขอโทษไปแล้ว แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น แค่อยากให้เขาปลอบเราตอนนั้นเพราะเราผิดหวัง เราพยายามมาก พยายามทำหลายๆอย่างเพื่อเขา เพราะอยากให้เขาเห็นความสำคัญ
ยาวไปก็ขออภัยด้วยนะคะ อยากให้รู้ถึงที่มา จะได้มองภาพออก
บอกเราทีค่ะว่าเราจะไปง้อเขายังไง
วิจารณ์หรือบอกวิธีเปลี่ยนตัวเองทีค่ะว่าเราควรทำตัวยังไง เราอยากอยู่ด้วยกันแบบเข้าใจกัน
ปล.ตอนนี้เราอยู่ไกลกัน เราอยากไปหาเขาแต่เราไปไม่ได้