พ่อเราทิ้งเรากับแม่ไปตั้งแต่เราอยู่ม.2 ตอนนี้เราอยู่มหาลัยปี1แล้ว เราไม่ได้ติดต่อพ่อเลยเพราะไม่มีเบอร์ มีแต่พ่อโทรมานานๆทีจะโทรมาหาบ้างแทบจะปีละครั้ง พอเราอยู่ม.4เราก็รู้สึกแย่กับชีวิตที่เป็นอยู่มาก เราเรียนเอกชนค่าเทอมแพง แม่ทำงานคนเดียวเราสงสารแม่มาก(แม่ทำงานร้านอาหารได้เงินน้อยมากแม่เราไม่ได้เรียน) รู้สึกแย่มากที่เมื่อก่อนชีวิตเคยดีโคตรๆแต่ตอนนี้เหมือนต้องนับ1ใหม่ เราไม่เคยรำบากเลยพอไม่มีพ่อชีวิตเรารำบากมากเลยเพราะพ่อดูแลเราดีมากหาให้เราทุกอย่างพ่อทำเพื่อเรากับแม่มากเราเป็นลูกคนเล็กได้รับความจนชิน พอวันหนึ่งอะไรมันเปลี่ยนเราก็กลายเป็นคนมีปม พออยู่ม.5ตอนปิดเทอมเราก็ได้ออกไปทำงานในBig c เราเหนื่อยมากยืนทั้งวันแต่เราก็สู้มาก พอม.6เราเครียดเรื่องเรียนมาก เครียดเรื่องครอบรัว เราเครียดจนทำร้ายตัวเองจนต้องไปหาหมอ หมอบอกเราเป็นโรคซึมเศร้าเราต้องไปรับการรักษาทุกเดือนค่าไปหาหมอก็1,000-2,000 บาท/เดือน แต่ดีช่วงนั้นมีพี่ที่ทำงานกับออแกไนซ์คนหนึ่งชวนเราไปทำงานอีเว้นได้เงินวันล่ะ 800-1000  เราส่วนตัวแล้วชอบทำอะไรคนเดียวชอบอยู่คนเดียวมีเพื่อนสนิทแค่2คน เราชอบใช้เวลาอ่านดูหนังหรือไม่ก็อ่านหนังสืออยู่แต่ในห้อง พอเราเป็นโรคซึมเราบอกแม่ว่าเราไม่อยากคุยกับพ่อไม่อยากได้ยินเสียงเขา เราไม่อยากให้เค้ารับรู้ชีวิตของเราแล้วเราก็ไม่อยากรู้ชีวิตเขาแค่ให้เรารับรู้ว่าเขามีชีวิตอยู่ก็พอ พ่อเป็น1สาเหตุที่ทำให้เราเป็นโรคซึมเศร้าเราไม่อยากยุ่งกับเขาเลยบอกแม่ว่าถ้าพ่อโทรมาไม่ต้องรับ พ่อเค้าก็รู้นะว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าแต่เขาไม่เข้าใจแถมยังว่าแม่เราอีกว่าเพราะอยู่กับแม่เลยเป็น เราเสียใจมากไม่อยากติดต่อเขาหรือบอกอะไรกับเขาแล้ว วันหนึ่งเราเริ่มดีขึ้นจากโรคซึมเศร้า แล้วพ่อใช้เบอร์ใหม่โทรมาหาเรา เราก็คุยกับเขามีทั้งคุยดีและไม่ดีบ้าง เขาบอกเขาคิดถึงเราทำไมไม่โทรหาบ้างพ่อป่วยลูกไม่คิดจะโทรมาหาเลยนะ เราก็บอกว่าพ่อก็ไปหาหมอสิ หนูช่วยอะไรไม่ได้หรอกสิ่งที่หนูทำได้คือไหว้สวดมนต์ให้พ่อหายป่วยพ่ออย่าโทรมาหาหนูอีกเลยนะ หนูขอชีวิตของหนูนะ ถ้าพ่ออยากให้หนูเลิกไปหาหมอทุกเดือนก็อย่าโทรมาอีกแล้วเราก็วางสาย ไปแล้วก็บล็อคเบอร์ไปอีก วันนั้นเราร้องไห้หนักมากเราทั้งรักทั้งคิดถึงพ่อเราให้อภัยให้พ่อได้ทุกอย่างนะ แต่แผลในใจและความเจ็บปวดที่เราเป็นมันเจ็บมากแค่แผลเดียวก็มากพอแล้ว พ่ออย่ามาสะกิดแผลในใจหนูเลย เราทำถูกแล้วใช่มั้ยที่บล็อคเบอร์พ่อไป
ปล. ตอนนี้เรายังต้องไปหาหมอตลอดแต่ไปสองเดือนต่อครั้ง เราต้องกินยาตามหมอสั่งตลอด ตอนเราไปหาหมอแรกๆเราบอกแม่ว่าเราอยากตายตลอดไม่อยากอยู่ให้เป็นภาระแม่ แต่เราก็ต่อสู้กับมันมาได้ 8 เดือนแล้ว แต่เราก็ยังหวั่นใจว่าเราจะสติแตกอีกได้