สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคนนะคะ

คิดอยู่นานมากๆ ว่าจะทำกระทู้แบบนี้ดีมั้ย เพราะว่ากลัว กลัวคนเห็นต่างจะมาถล่ม ฮ่าๆๆๆ

สืบเนื่องจากว่าไปเห็นทางเพจ น่าจะเป็นเพจกระทู้เด็ดพันทิป แชร์ กระทู้หนึ่งซึ่งก็ยังไม่ทันเซฟลิงก์ไว้ ไปหาอีกรอบก็ไม่เจอแล้ว เป็นกระทู้เกี่ยวกับอินเดีย ซึ่งผู้เขียนเขียนในแนว อินเดีย ไม่เห็นแย่เหมือนที่คนไทยคิด ก็ดูไม่น่ามีอะไรใช่มั้ยล่ะ

แต่ที่รู้สึกข้องใจก็คือ คอมเม้นผู้คนใน "เพจ" ... บ้างก็เคยไปแต่ไม่ถูกใจแล้วคอมเม้นแซะผู้เขียนซะหนักหน่วง บ้างก็ด่าเสียเทเสีย ดูถูดเหยียดเขาสารพัด บ้างก็ยังไม่เคยไปแต่ฟังมาแล้วเอามาวิจารณ์ต่อ

(แบบหลังนี้หน้าตีมือ พิมพ์มาเสมือนไปจริงแต่ป่าวฟังมา )

แล้วก็ไม่อยากไปคอมเม้นในโลกโซเชียลมาก เพราะบางคนไม่ได้มาแบบแสดงความเห็น แต่เขาเน้นด่าทอเลย เหน็บแนม ส่อเสียดเลย คือกลัวอารมณ์เสีย (ถ้าอารมณ์เสียตั้งแต่เช้านี้มันก็จะเฟลไปทั้งวันเลยอ่ะนะ)

ก็เลยหลบมาใช้พื้นที่เล็กๆตรงนี้เขียนเกี่ยวกับอินเดียซะหน่อย

อินเดีย ไม่ได้  "แย่ "ขนาดนั้น แต่ถ้าจะบอกว่า "ดีเลิศ" ทุกย่อมย่านก็คงไม่ใช่

คนที่ไปอินเดียแล้ว "เจอแต่เรื่องดีดี"  แน่นอนว่าภาพจำของเขามันก็มีแต่ "ดี ดี ดี สวยงาม ดีเลิศ" (แบบเรา)

คนที่ไปมาแล้ว "เจอแต่เรื่องไม่ดี" เจอคนไม่ดี เกิดเป็นภาพจำไม่ดี เขาก็ไม่ประทับใจ เรื่องเล่าของเขามันก็จะเป็น "ลบ ลบ ลบ "

ซึ่งทั้งสองประเภทนี้ ไม่มีใครผิด ไม่มีใครถูก ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับว่า ผู้เล่าเรื่องเจออะไรมา 

ไม่อยากให้คนต้องมานั่งด่ากันเพียงเพราะคิดต่าง เจอมาต่าง เรื่องพวกนี้มันกำกับไม่ได้ มันแล้วแต่คน คุณเจอมาไม่ดี ไม่ได้หมายความคนเจอมาดีดีจะเฟค จะบ้า จะอวย ก็เขาเจอแต่เรื่องดีดี เขาเอ็นจอยตลอดทริปอ่ะ 

ถ้าคุณคือคนที่ เตรียมตัวกำลังจะไป แล้วไปอ่านบทความต่างๆนานา แล้ว จิตตกมา แล้วมาผลัวะ เจอกระทู้นี้ 

เราอยากบอกคุณอย่างหนึ่งว่า "ทำใจให้สบาย แล้วไปลองด้วยตัวเอง" อยากเพิ่งฟังๆจำๆจนฝั่งใจ แต่ก็อยากเพิ่งคาดหวังว่าจะดีเลิศเหมือนคนที่เขารีวิวออกมาว่ามัน ดีย์ มากๆนะแก มันก็แค่แต่ละคนเจอมาไม่เหมือนกัน ส่วนสำหรับเรานั้น.....

แน่นอนว่า เรารักอินเดียมากกกก ชอบมาก 2 ปีที่ผ่านมาคือไปมันแต่อินเดีย ไปจนแม่ต้องติงว่า เป็นคนเขียนบทความท่องเที่ยวต้องทำเรื่องของที่อื่นๆด้วยซิ จะเขียนๆแต่อินเดียอย่างนั้นหรอ อืมมมม ปีนี้เลยต้องเบนเข็มทิศไปที่อื่น

แต่ พูดจริงๆนะ

อินเดีย ไม่รัก ก็ เกลียดเลย

ถ้า รัก ก็รักสุด โหยหาอยากไปตลอด

ถ้าเกลียด ก็คือ ครั้งเดียวเกินพอ อย่างนี้

( ถ่ายที่ จอร์ดปูร์ )

( ถ่ายที่ นิวเดลี )

ถ้าถามว่าไปมาเป็นแก๊งส์หรือป่าวต้องตอบว่า มีทั้งไปคนเดียว ไปกับผู้ ไปกับเพื่อน แต่ไม่เคยไปแบบแก๊งส์มหึมาห้าหกเจ็ดคน ส่วนใหญ่ คือ

เดี่ยว / ช-ญ (ไปกะแฟนอะนะ) / และ ญ-ญ (2คนกะเพื่อนสาว)

ก็

รอด ปลอดภัยกลับมา แถมไปกี่ครั้งๆ ก็รักอินเดียมากขึ้นๆๆๆๆๆ ไปอีก

เคยมีคนแซะว่า แหม ถ้าจะรักขนาดนั้น ย้ายประเทศเลยมั้ย ก็ต้องถามว่า "ได้หรอ" ฮ่าๆๆ

(ต้องไปถามแม่ถามครอบครัวก่อนนะ ซึ่งน่าจะไม่ได้ ฮ่าๆ)

รักมากจนแบบ ขากลับพอเครื่องจะเทคออฟขึ้นคือน้ำตาคลอตลอดเลย ไม่อยากกลับ งานรอค้างไว้ที่โต๊ะเยอะแน่ๆ อ่ะไม่ใช่ แค่รู้สึกยังอยากเที่ยวในประเทศนี้ต่อ

ไม่ได้เวอร์ นี่เรื่องจริง เซ็นซะทีฟง่ะ

( ถ่ายที่ นิวเดลี ตอนเช้ามืด )

( ถ่ายที่ พาราณสี )

2 มุม ใน รูปคือ ต่างเวลา ต่างที่ ขยายข้อความในใจของคนบางคน ว่า คนที่ไปอินเดียแล้วสวยหรูดูดี คือไปแบบหรูหราอะดิ ไม่ได้แบลคเเพค จ่ายมาแพงอ่ะดิถึงเจอสวยๆหรูๆ 

ก็นะ ว่ากันไปไม่ผิด แต่ขอตอบว่า เราไปแบบมนุษย์เงินเดือน แบกเป้ นอนโฮสเทล นั่งตุ๊กๆ นั่งรถไฟอ่ะนะ บางมุมในเดลีสวยกว่าพาราณสี และบางมุมในพาราณสีดูดีกว่าเดลีที่เป็นเมืองหลวงซึ่งเจริญกว่า

อย่าตัดสินอะไรเพียงแค่คุณเห็นเพียงไม่กี่ด้าน ค่อยๆดูไป

เรื่องไหนต่อดี

เอาเรื่องฮ่าๆก่อนละกัน

- เรื่องขี้ๆ 

เราจะไปเรามักเจอคนทัก คำฮิตๆเลยก็ 

"ไปทำไมน่ากลัว ขี้เยอะนะ ระวังเหยียบขี้นะ เหม็นนะเว่ย"

ขออนุญาตเหลือกตามองบนด้วยความเบื่อตอบคำถามนี้ คือแก มันไม่ได้มีขี้เยอะขนาดนั้น อย่างเมืองใหญ่ๆ เมืองหลักๆนี้ แทบจะไม่มีเลย อากรา จัยปูร์ ก็แทบไม่เห็นเลย

(ข้านี้ก็บ้าเน๊อะเดินตามหาขี้มารีวิว ) 

อย่างพาราณสี ก็เยอะหน่อย ขี้วัวอ่ะ วัวเยอะ จอร์ดปูร์ก็มีบ้าง อารมณ์เหมือนเจอขี้หมาในกทม งี้ ที่เดลีนี่เจอกองเดียว กองที่เหยียบนั้นแหระ

เรื่องขี้ๆยังมีอีก ไปจอร์ดปูร์มา กำลังเดินเก็บภาพเมืองสีฟ้า เจอเด็กนั่งขี้หน้าบ้าน พ่อแม่ก็นั่งอยู่ ไม่ได้รังเกียจรึอะไรนะ แต่รู้สึกขำ เออ วัฒนธรรมเขานิ ความเป็นอยู่เขาเป็นแบบนี้ ใครจะรู้ตอนเราเด็ก เราเองอาจจะไปแอบนั่งขี้ที่ไหนสักแห่งที่ไม่ใช่ห้องน้ำแบบน้องคนนั้นก็ได้

( ถ่ายที่ จอร์ดปูร์ )

เรื่องเหวี่ยงๆละ.........โอ้โห ต้องบอกว่าเราปลงได้หมดทุกอย่างยกเว้น เรื่องตุ๊กๆไดร์เวอร์ 

หัวร้อนตลอดจ้า แว๊ดแหวแง่งๆใส่ไดร์เวอร์อินเดียบ่อยมาก 

จนบางครั้งแอบรู้สึกว่านี้ข้าร้ายไปมั้ย แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็สู้รบปรบมือกับตุ๊กๆที่นั่นไม่ชนะ ขนาดดุขนาดนี้บางทียังแพ้ความหน้ามึนของพี่ไดร์เวอร์แกเลย

เรื่องมันเยอะ เดี๋ยวคิดแป๊ป จะเล่าอันไหนก่อดี 

เอาที่พีคก่อนเลยหรือเอาแบบเบๆก่อน ....อืม เอาเบๆก่อนเเล้วกันเดี๋ยวตกใจจิตตกกันหมด ฮ่าๆๆ

ตอนไปเดลีคนเดียว คือเจอตามตื้อให้นั่งรถสามล้อ ราคาแล้วแต่คุณ นี้ก็ไม่เข็ด จริงๆ อุทาหรณ์สอนใจหญิงฉบับนั่งตุ๊กๆอินเดียนี้ก็มีมาแล้วกับบทเรียนราคาแล้วแต่คุณเนี่ย แต่ก็ยังจะขึ้นไป รอบนี้สามล้อปั่นจ้า ปกติแล้วเรทราคาสามล้อปั่นจะถูกกว่าสามล้อเครื่อง เรื่องราคาเอาไว้ก่อน

คือพี่แกถามว่ามาดามอยากไปไหน เราก็ตอบไปว่าเราอยากไปตลาดที่มีพวกเครื่องแกงขายเพราะเราชอบอาหารอินเดีย เราอยากซื้อกลับไปทำกิน

นางก็เซย์เยสพาไป เรื่องชวนคุย ความเฟรนลี่ ความไนท์ ความใจดี คนอินเดียมีสูงอยู่แล้ว ตลอดทางคุยสนุกดี ผ่านย่านตลาดไปแล้วหลายร้าน เลยมันไป เลยมันไป (มันจะพาไปไหนว่ะเนี๊ย) และก็เริ่มไม่สนุกตรงที่

เอี๊ยดดดดด.... รถจอดลงที่ร้านร้านหนึ่งซึ่งไม่ใช่ตลาดเป็นร้านขายของติดแอร์หรู 

คิดในใจ บอกให้พาไปตลาด ร้านแบบนี้มันแพง แล้ว ก็แกจะหาเปอร์เซ็นจากการขายตรงนี้ใช่มั้ย ข้ารู้นะ แต่ก็เข้าไป และแน่นอนว่าไม่ซื้อจ้า ชาก็แพง แกงก็แพง ถ้าซื้อแกงก็ไม่ได้ชา ถ้าซื้อชาก็ไม่ได้แกง เพราะราคาแรงมากแม่จ๋า จะกินทั้ง2อย่าง อ่ะ ไม่เอาไม่ซื้อ

ใช่แล้ว คุณไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมไดร์เวอร์บางคนดูเทคแคร์คุณดี๊ดี อยากได้อะไรหาร้านให้ อยากกินอะไรแนะนำร้านให้ พวกนี้จะพยายามพาไปร้านที่เขามีส่วนได้ส่วนเสียด้วย เขาได้ดิวไว้เเล้วว่าถ้าฉันหาลูกค้าให้ร้านคุณฉันจะได้กี่เปอร์เซ็นจากค่าอาหาร ค่าของนั้นๆ เก็ทนะ

มันไม่จบแค่นี้ นางถามว่าไหนบอกอยากได้พริกแกงไง ก็พามาแล้ว เราก็บอกอยากไปตลาดที่ของถูกๆ นางก็ยิ้มอ่อน สายหัวดิ๊กๆ

ไดร์เวอร์ : โอเค คุณชอบต่างหูมั้ย

ก็ตอบไปว่า ชอบ ต่างหูธรรมดาๆนะ

โอเค ฉันจะพาคุณไป หวั่นใจมากเลยพี่จ๋า เขาต้องพาไปร้านพวกจิวเวอร์รี่แพงๆแน่เลย และก็ใช่ด้วย ก็ไม่ซื้ออีกตามเคย ไม่มีตังส์เวย 

นางก็ยังพาเขาร้านเพื่อซื้อของต่างๆนานา และ เราก็คิดว่านางจะพาไปยังงี้เรื่อยๆจนกว่าเราจะซื้ออะไรสักอย่าง ร้านสุดท้ายเป็นร้านขายไม้แกะสลักพระพุทธเจ้า โอเคซื้ออันนี้แล้วกันซื้อให้บอส นางก็เลยได้กินตังเราไป คนขายร้านนี้หล่อด้วยแหระเลยซื้อ ฮ่าๆๆๆ

หลังจากที่ซื้อของเสร็จก็กลับห้องเลยจ้า ซึ่งคุณไดร์เวอร์ก็ยอมเราแต่โดยดี และราคาแล้วแต่คุณคือ จะเอา1000รูปี จ้าาาาาา ก็ไม่ได้หั้ย  หั้ย 500 ค่าปั่นค่าเหนื่อย และไม่อยากเถียงไรแล้วเหนื่อย

คิดว่าหมดยัง ฮ่าๆ ยังจ้า มีเรื่องเล่าตลอด ทุกรอบที่ไป 

ยังคงอยู่ที่ไดร์เวอร์ที่เดลี

วันถัดมาเดินออกมากำลังจะไปเคาว์เนอร์เพรส (ใจกลางเดลี) ห่างจากที่พักเรา 2 กม. ซึ่งเราเดินได้ เราสามารถ แต่ก็เจอตุ๊กๆดักไว้ เราเห็นว่ามันใกล้ก็ปฏิเสธ นางก็ตื้อ เราก็ยังไม่สน นางตะโกนว่า 10รูปี ..ฮั่นแน่ ไม่มีหรอก 10 รูปีอ่ะ ไม่มีทางที่ไดร์เวอร์เขาจะคิดราคานี้กับชาวต่างชาติ แต่เราก็มั่นหน้ามั่นโหนกมั่นในความเก๋าเกของตัวเองเลยหมุนตัวกลับไป โอเคไป

ใช่แล้วจะพาทัวร์จ้า จอดหน้าร้านขายเสื้อผ้า เครื่องประดับ บอกให้ลองลงไปดูก่อน ตอนที่เขาจอดเราก็ยิ้มแล้วเพราะเรารู้ว่าเขาต้องมามุกนี้ แต่รู้ทั้งรู้ก็ขึ้นเพราะอะไรตั้งใจจะไปงัดกะเขานี้แหระ เราไม่ลง ทำไงก็ไม่ลง คนจากร้านมาเชิญลงก็ไม่ลง เราบอกว่า ฉันบอกคุณว่าฉันจะไปเคาว์เนอร์เพรส และฉันรู้ว่ามันเดินได้ แต่คุณก็บอกว่า ไปที่นั่นคุณคิด 10รูปี โดยไม่บอกว่าจะพามาร้านนี้ ฉันจะไปเคาว์เนอร์เพรสเท่านั้น จะพาไปมั้ย ถ้าไม่พาไปจะลง จะไปเอง แต่ไม่ให้เงินนะ เพราะมันเพิ่งออกจากที่พักมาไม่ไกลเลย ร้ายป่ะล่ะ 

อ่านต่อด้านล่าง