ทุกวันนี้กลับบ้านมาพูดกับตัวเองว่าเหนื่อยทุกวันเลยค่ะ งานหนักงานเยอะไม่เกี่ยงทำมาโดยตลอด
แต่พอมันสะสมๆเข้าก็รู้สึกท้อมาก นอนร้องไห้คนเดียวเงียบๆตื่นเช้ามาก็ไปทำงานต่อ
หน้าที่หลักๆคือเป็นบาริสต้า คุมบุคลากรในร้าน การตลาด สต็อค อาหาร ล้างของ แคชเชียร์
หรือเอาง่ายๆว่าหน้าที่ผู้จัดการร้านคือตัวเราเลย
ถ้าทั้งหมดนี้ได้ขั้นต่ำเป็นเดือนยังพอมีกำลังใจได้บ้าง แต่ได้วันละ 300 ไม่มีสวัสดิการใดๆอีกทั้งสิ้น

พยายามอดทนสู้อยู่ทุกวันค่ะ ไม่ได้นอนท้อร้องไห้เฉยๆ กลับบ้านมารับงานกราฟิกเล็กๆน้อยๆ ตัดต่อบ้างถ้ามีเข้ามา
จ๊อบใหญ่จ๊อบเล็ก ทำจนดึกดื่นตีสามตีสี่ถึงได้นอน และตื่นไปทำงานตอนเช้า
พักหลังหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมันหนักมาก เงินที่เข้าสิ้นเดือนคือเจ็ดพัน มันท้อมันเหนื่อยสุดๆไปเลยค่ะ

เคยคิดอยากตายมากเลยค่ะ แต่ก็ทิ้งคนข้างหลังไม่ได้
แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะกัดฟันสู้ไปได้ถึงเมื่อไหร่ ชีวิตมันแย่มากๆ
และที่ทำให้ท้อไปอีกคือ ทุกคนต่างชมที่เรามีความสามารถมากมาย แต่ทำไมถึงมาอยู่ในจุดนี้
บอกตรงๆว่ามีโอกาสได้ทำงานมาเยอะมากค่ะ เป็นเกือบทุกด้าน งานนบริการ งานขาย ตากล้อง อิดิทเตอร์
แต่ด้วยเพราะวุฒิปวช. เราเลยเลือกไม่ได้มาก เราไม่ได้ไม่อดทน แต่เราเลือกไม่ได้

งานที่เคยทำที่ผ่านมาจำพวกอิดิทเตอร์ เป็นโอกาสและความบังเอิญดีๆที่ได้ทำ
แต่ก็ต้องล้มเลิกกลางคันเพราะมีเรื่องพ่อเข้ารพ.เราจึงต้องปล่อยงานดีๆนี้ไป

ทุกวันนี้เครียดมากค่ะ เหนื่อยมากๆ แต่ก็ตื่นไปทำงานปกติ
รู้ว่ามีคนอีกมากที่เหนื่อยกว่าเราเยอะ แต่จุดๆนี้เราก็อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆจริงๆ
ว่าเราเหนื่อยมาก และก็ท้อมาก