ขอระบายหน่อยค่ะ

แม่เรารักญาติพี่น้องฝั่งแม่มาก รักมากๆ ยอมตลอด ไม่ว่าเขาจะด่าจะว่า หรือชี้ให้ทำอะไรแม่ทำตามตลอด รวมถึงเรื่องของเราด้วย... 

แม่เราเป็นลูกคนรองเล็กโตมาจากต่างจังหวัด ลำบากมาก ที่ฟังมาป้าเล่าให้ฟัง
ว่าพาแม่มาหางานที่กรุงเทพ

พี่สาวเขาบอกเขาสั่งอะไรแม่ยอมทำตามหมด
ทุกวันนี้แม่ก็ทำให้เขาตลอด ทำกับข้าวไปเสิร์ฟทุกมื้อ ไปขายของให้(เขามีกิจการ)
ไปดูบ้าน ล้างจานให้ ก็ทำมาแล้วบ่อยๆ
ซื้อของมาให้แม่ก็ทำให้ทันที
หลานป้า ลูกป้า อยากกินอะไรแม่พร้อมทำให้
แม้ถ้าเป็นเราหรือพ่อแม่จะไม่ค่อยอยากทำให้เท่าไหร่ เรากับพ่อก็เกรงใจกลัวแม่เหนื่อย

อันนั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

  แม่เราฟังป้าและคนอื่นมากกว่าเราเสมอ
ตอนจบป.6เราอยากเข้าโรงเรียนรัฐบาลใกล้บ้านกับเพื่อนๆ แต่ลูกพี่ลูกน้องเรา(ลูกป้า)
เรียนรร.เอกชนอีกที่ ซึ่งเราไม่เคยอยากเข้าเลย
อึดอัดมากตอนนั้นเราจำมาถึงทุกวันนี้

แต่แม่ให้เราเรียนที่เดียวกับลูกป้าจนได้ เราพยายามขัดขืนอ้อนวอนแค่ไหนก็ไม่เป็นผล...
แต่คนจ่ายค่าเทอมค่าใช้จ่ายเป็นพ่อเรา
พ่อไม่อยากขัดแม่
ตอนเราเรียนเรามีปัญหากับคุณครุคณิต เพราะเราหัวไม่ได้ทางด้านนี้ 

 เราโดนครูเรียกตอบในคาบแต่ไม่สามารถตอบได้ ครูด่าเราแรงมาก ให้เรายืนคนเดียว
แล้วด่าจนจบชั่วโมง ที่จำได้คร่าวๆ

-เธอไม่ใช้หัวคิดหรือไม่มีสมองจริงๆกันแน่
บทเรียนที่จะเรียนยังไม่รู้เรื่อง 
- ควายมันยังจะสามารถรู้เรื่องกว่า
ประมาณนี้
แน่นอนกลับบ้านมาเราเครียด ร้องไห้บอกพ่อ
พ่อเราจะไปคุยกับที่รร.เลยว่านี่มันนอกเหนือ
สิ่งที่จะสอน
แต่แม่เรา บอกว่าถ้าเราพยายามกว่านี้
ทำแบบฝึกหัดให้มากขึ้น ก็ตอบครูได้
ครูก็ไม่ด่าเธอหรอก เขาเป็นถึงคุณครู

 
  ตอนประถมต้นเราโดนล่วงละเมิดทางเพศหนักมาก จากพี่ชายคนโต(ลูกของป้า)
โดนบังคับให้อมนกเขา บ่อยมาก
ถูไถ ไม่ถึงกับข่มขืน 
เราโดนบ่อยและหนักขึ้น เราไม่กล้าบอกใคร
เพราะเราอาย เรากลัว เรารู้สึกแย่มาก

    ช่วงนั้นเราจำได้ว่าพ่อจะพาเราอ่านหนังสือก่อนนอนทุกคืน 
เราจำได้ว่าเริ่มสะกดคำเป็นประโยค
เราโดยเลือกที่จะสะกดประโยค
ให้พ่อเราฟังว่า "ข่มขืน" เราจำไม่ได้ว่าตอนนั้น
พ่อเรามีสีหน้ายังไง แต่พ่อถามรายละเอียดกับเรา
ว่าทำยังไงอะไรบ้าง
เราลืมไม่ลง และไม่สามารถลืมมันได้จนถึงทุกวันนี้มันเป็นบาดแผล เป็นความน่าขะแขยงในชีวิต

พ่อเลือกที่จะให้แม่ไปคุยกับป้าเพราะเขาเป็นพี่สาวแม่
สิ่งผู้ใหญ่พวกนั้นทำ
คือเรียกเราและพี่ชายคนนั้นไป ป้าและแม่ให้เรา
ยืนดูพี่ชายคนนั้น นั่งคุกเข่าต่อหน้าแม่เขา
และขอโทษแม่เขา ป้าเราพูดแค่ว่า
"อย่าไปทำอีกนะ" แค่นี้ ถามว่าทำทำไม ห้ามทำอีก 
เสร็จแล้วก็หันมาบอกกับเราว่าด่าพี่เขาให้แล้ว
ไม่เป็นไรแล้ว จบต่อกัน
แม่โอเคเราไม่รู้ เราจำได้แค่นั้น เราเด็กมาก
จำได้แค่ว่า แม่ห้าพูดเรื่องนี้กับใครอีก
ลืมๆมันไป

 แม่มีเรื่องในบ้านแม่จะพูดให้ป้าเสมอ ป้าเล่าต่อ
คนทั้งซอยรู้ ทุกๆเรื่อง ไม่ว่าเราจะมีปัญหาไม่ลงรอย
มันจะเป็นเรื่องสนุกปากของลุงกับป้าเสมอ

     ลุงเราเป็นคนขี้เมามาก เมาแล้วเลอะเทอะมากๆเมาแล้วด่าเรา พ่อเรา แม่เราบ่อยๆ
ตอนเด็กๆเราไม่รู้เรื่องอะไร เรารู้แค่เราถูกลุงที่เมามากๆเรียกไปในวงเหล้า ให้เรานั่งยองๆ
แล้วเอาเท้ามาลูบคอ กับยันก้นเราเล่นในวงเหล้า
พ่อเราไปเจอ แต่พ่อไม่กล้าว่าอะไร แม่ก็ไม่กล้าว่าอะไร กลัวมันจะมีรอยร้าวตามมา

 พ่อเล่าเหตุการณ์นั้นให้เราฟังตอนโต เพราะไม่อยากให้เราอยู่ใกล้ลุงตอนเมา บ้านเรากับบ้านลุงป้า ใกล้กันมาก ตรงข้ามกันเลย คือแม่ซื้อบ้านให้อยู่ใกล้ๆเขาเพราะอะไรเราไม่รู้

เราไม่เคยหนีได้ พอเราโตขึ้นรู้ความหน่อย
แม่บอกให้เราไปช่วยป้าขายของเสมอ ตลอด
ตั้งแต่เราป.5 ส่วนลูกชายป้าทั้งสองคนนอนตื่นสายได้ ไม่ต้องล้างจาน ไม่ต้องขายของได้
ไม่เคยโดนว่า 
เราต้องอยู่กับลุงที่เมาทุกวันตอนเย็น โดนแกล้ง
จับเอว จี้เอว ทุบหลังแรงๆตลอด
แต่เราไปไหนไม่ได้ รู้แต่เพียงต้องขายของให้ครบเวลา 
เราเคยเล่าให้พ่อให้แม่ฟัง แม่เราบอกแค่ว่าให้หลบเวลาลุงเมา เราจะหลบยังไง ขายของก็มาขายบ้านเขา 
แม่แค่ไปบอกว่าอย่าทำแบบนั้นเราไม่ชอบ
ลุงตีมึน ป้าเอ็ดลุงนิดหน่อย เราโดนแขวะเพิ่ม
แม่บอก ไม่ต้องคิดมากญาติกัน

มีอีกเยอะเลยล่ะคะ เดี๋ยววันหลังเรามาต่อเนอะ
เราพิมไปแล้ว มันก็ดีค่ะได้ระบาย
แต่ก็ร้องไหัด้วยกับสิ่งที่เจอ มัน.....หน่วงๆ
ในอก 

ขอบคุณนะคะ ใครก็ตามที่มาอ่านกระทู้นี้
อย่างน้อยถ้าเราตายไป ก็ยังมีคนรับรู้ในสิ่ง
ที่เราเจอบ้าง