เรามีความสัมพันธ์กับคนคนนึงที่ต่างประเทศ คุยกัน เจอกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ทำกิจกรรมอะไรๆร่วมกัน บางคืนเราก็ไปค้างที่ห้องเค้า เป็นอย่างนี้ประมาณเดือนนึง และเราต่างก็รู้ว่าเวลาของเราสองคนมีจำกัด เราคุยกันหลายเรื่อง แต่กับเรื่องในอนาคตเรากลับไม่ได้คุยอะไรกันมาก เพราะเราต่างก็ไม่อยากยอมรับความจริงว่ามันจะต้องจบ เราเลือกที่จะมีความสุขกับเวลาตรงหน้าและไม่ใส่ใจก้บผลที่จะตามมาในอนาคต

และสุดท้ายเวลาที่ต้องจากกันก็มาถึง เรากอดกันร้องไห้ แต่ก็รู้ว่าทำอะไรไม่ได้ และเราอาจจะไม่ได้พบกันอีกแล้วชั่วชีวิตนี้ เรากลับมาไทยได้อาทิตย์กว่าแล้ว ยังคงร้องไห้คิดถึงเค้าตลอด ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันเป็นความทรงจำที่พิเศษที่สุดในชีวิต เราเคยคิดว่าความสุขที่เรามีร่วมกันจะเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจให้เราใช้ชีวิตต่อไปได้ แต่มันกลับกลายเป็นตรงกันข้าม ความทรงจำทุกอย่างที่เรามีร่วมกันหลอกหลอนเราอยู่ตลอดเวลาทั้งยามหลับและยามตื่น ยิ่งนึกถึงความเป็นจริงว่าวันเวลาดีๆเหล่านั้นจะไม่มีวันกลับคืนมาอีกแล้วเรายิ่งเจ็บปวด

เรายังคงคุยกับเค้าบ้าง แต่ก็ไม่อยากเอาความรู้สึกแย่ๆของตัวเองไปทำให้เค้ารู้สึกแย่ตามไปด้วย เราพยายามคุยกับเพื่อนแต่ก็ไม่มีเพื่อนอยากรับฟังเราเท่าไหร่ เราเข้าใจว่าเรื่องของเรามันน่าเบื่อและไม่มีทางออกที่ดีไปกว่ายอมรับความจริง แต่ถ้าใครไม่เคยอยู่จุดนี้จะไม่เข้าใจว่าความทุกข์ที่มันหน่วงอยู่ในอก มันถ่วงหัวใจจนไม่สามารถลุกขึ้นมาทำอะไรได้

เรารู้ว่าเวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง แต่ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าวันนั้นจะมาถึง วันที่พอเรานึกถึงเรื่องราวของเรากับเค้า เราจะมีแต่รอยยิ้ม ไม่มีน้ำตาเหมือนเช่นทุกวันนี้ เราเจ็บปวดและหมดเรี่ยวแรงที่จะทำอะไรต่อไป เรายังคงฝันและคาดหวังถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ สมองเรารู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันจบแล้ว แต่หัวใจเรายังยอมรับความจริงไม่ได้ เราไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดีถึงจะผ่านความเจ็บปวดนี้ไปได้สักที