เราพึ่งสูญเสียน้องหมาที่อยู่ด้วยกันมา 11 ปี เมื่อ 8 วันก่อน แค่นี้เราก็เจ็บปวดเสียใจมากอยู่แล้ว และไม่นานมานี้ เราก็พึ่งเลิกกับแฟนได้ 4 วัน ค่ะ ยอมรับว่าเราเป็นคนเลือกตัดสินใจบอกเลิกเองทั้งที่เรายังเขามาก เป็นอะไรที่บีบหัวใจมากๆ เหตุผลเพราะไม่สามารถยอมรับกับบางเรื่องได้ และเขาคนนี้เป็นแฟนคนแรกของ จขกท เลย
เราทุ่มเทมาก รักมาก พยายามจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด แต่สุดท้ายเรากลับเจ็บปวดมาก เราพึ่งเข้าใจอาการคำว่าจะเป็นจะตาย พอมาเจอกับตัวเองเลยเข้าใจว่ามันทรมานใจมากแค่ไหน จากคนที่เคยให้คำปรึกษาเพื่อน ตอนนี้เกิดกับตัวเองไปไม่เป็นเลย เรารู้สึกแย่มากเลย พยายามจะหาอะไรทำ แต่ก็ไม่วายคิด กินไม่ได้ นอนไม่หลับ จะร้องไห้ตลอดเวลา ยามอยู่ข้างนอก เราพยายามที่จะฮึ้บบ แม้หลายครั้งน้ำตามันจะแอบไหล พออยู่ห้องคนเดียวเราร้องไห้จนเราปวดหัว เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลย เราพยายามจะอยู่กับเพื่อนให้มากที่สุด แต่สุดท้ายยังไง เราก็ต้องกลับมาอยู่คนเดียว ไม่ว่าเราจะทำอะไร ไปไหน เราคิดถึงเขาตลอดเวลา ผ่านสถานที่เคยอยู่ด้วยกัน รูปถ่าย เราคิดถึงทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวกับเขา เจอใครที่คล้าย คำพูด การแต่งกาย ของกินหรืออะไรเอ่ย เราคิดถึงเขาไปหมด แล้วมันก็ทำให้มีน้ำตา
เขาคือกำลังใจ คือพลัง คือคนที่ไม่ว่าเราจะเจอกับอะไร เราจะมีเขาคอยให้คำปรึกษา คำแนะนำ ระบาย เล่าชีวิตประจำวันทั้งเรื่องมีสาระและไม่มี วันนี้พอไม่มีเขา เราไม่รู้ว่าเราควรจะทำยังไง หลายครั้งอยากจะกดโทรหา แต่ก็ พยายามข่มใจ ทำได้แค่คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ มันรู้สึก โหว่งๆ มันเจ็บปวดเหลือเกิน คิดถึงแทบใจจะขาด แต่ก็พยายามบอกตัวเองว่า อดทนหน่อยนะ เราทำดีที่สุดแล้ว เหนี่ยวรั้งเท่าไร ยิ่งทำให้เจ็บช้ำ กอดเก็บเอาความทุกข์ ยิ่งทำให้ต้องผิดหวัง เราอยากยื้อให้เป็นอย่างที่ฝันด้วยกให้เหมือนที่เราตั้งใจตั้งแต่วันนั้น แต่แผลที่ยังคงฝังข้างในหัวใจ มันทำเราเจ็บปวด ไปไม่ถึง เราอ่อนแอมาก เราไม่รู้เลยว่าเราเลือกตัดสินใจถูกไหม
เพื่อนเราบอกกับเราว่า ความดีของเขามันเหมือนเม็ดทรายแสนนิ่มนวลที่เรากำเต็มมือในมือข้างซ้าย แต่มีสิ่งที่เขาทำให้เราเจ็บปวดคือก้อนหินก้อนใหญ่ก่อนเดียวที่เรากำมันไว้แล้วมันบาดมือในมือขวา
ตอนนี้เราไม่แน่ใจเลยว่าเราตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม แล้วทำไมเราถึงเจ็บปวดทรมานแบบนี้ สุดท้ายหลายคนบอกว่าเวลาจะช่วยได้ เราจะผ่านมันไป มันจริงใช่ไหมคะ แล้วมันนานไหม หรือ พอจะมีทางใดทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้างเหรอคะ
ปล. นี่เป็นกระทู้แรกของ จขกท / จขกท อายุ 23 ถ้าผิดพลาดประการใด ใช้คำผิดยังไง ขออภัยและขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ
“ทำใจ” ที่เขาพูดกันว่า เวลาจะช่วยเยียวยา มันจะดีขึ้น มันจะผ่านไป มันจริงไหมคะ
เราทุ่มเทมาก รักมาก พยายามจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด แต่สุดท้ายเรากลับเจ็บปวดมาก เราพึ่งเข้าใจอาการคำว่าจะเป็นจะตาย พอมาเจอกับตัวเองเลยเข้าใจว่ามันทรมานใจมากแค่ไหน จากคนที่เคยให้คำปรึกษาเพื่อน ตอนนี้เกิดกับตัวเองไปไม่เป็นเลย เรารู้สึกแย่มากเลย พยายามจะหาอะไรทำ แต่ก็ไม่วายคิด กินไม่ได้ นอนไม่หลับ จะร้องไห้ตลอดเวลา ยามอยู่ข้างนอก เราพยายามที่จะฮึ้บบ แม้หลายครั้งน้ำตามันจะแอบไหล พออยู่ห้องคนเดียวเราร้องไห้จนเราปวดหัว เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลย เราพยายามจะอยู่กับเพื่อนให้มากที่สุด แต่สุดท้ายยังไง เราก็ต้องกลับมาอยู่คนเดียว ไม่ว่าเราจะทำอะไร ไปไหน เราคิดถึงเขาตลอดเวลา ผ่านสถานที่เคยอยู่ด้วยกัน รูปถ่าย เราคิดถึงทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวกับเขา เจอใครที่คล้าย คำพูด การแต่งกาย ของกินหรืออะไรเอ่ย เราคิดถึงเขาไปหมด แล้วมันก็ทำให้มีน้ำตา
เขาคือกำลังใจ คือพลัง คือคนที่ไม่ว่าเราจะเจอกับอะไร เราจะมีเขาคอยให้คำปรึกษา คำแนะนำ ระบาย เล่าชีวิตประจำวันทั้งเรื่องมีสาระและไม่มี วันนี้พอไม่มีเขา เราไม่รู้ว่าเราควรจะทำยังไง หลายครั้งอยากจะกดโทรหา แต่ก็ พยายามข่มใจ ทำได้แค่คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ มันรู้สึก โหว่งๆ มันเจ็บปวดเหลือเกิน คิดถึงแทบใจจะขาด แต่ก็พยายามบอกตัวเองว่า อดทนหน่อยนะ เราทำดีที่สุดแล้ว เหนี่ยวรั้งเท่าไร ยิ่งทำให้เจ็บช้ำ กอดเก็บเอาความทุกข์ ยิ่งทำให้ต้องผิดหวัง เราอยากยื้อให้เป็นอย่างที่ฝันด้วยกให้เหมือนที่เราตั้งใจตั้งแต่วันนั้น แต่แผลที่ยังคงฝังข้างในหัวใจ มันทำเราเจ็บปวด ไปไม่ถึง เราอ่อนแอมาก เราไม่รู้เลยว่าเราเลือกตัดสินใจถูกไหม
เพื่อนเราบอกกับเราว่า ความดีของเขามันเหมือนเม็ดทรายแสนนิ่มนวลที่เรากำเต็มมือในมือข้างซ้าย แต่มีสิ่งที่เขาทำให้เราเจ็บปวดคือก้อนหินก้อนใหญ่ก่อนเดียวที่เรากำมันไว้แล้วมันบาดมือในมือขวา
ตอนนี้เราไม่แน่ใจเลยว่าเราตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม แล้วทำไมเราถึงเจ็บปวดทรมานแบบนี้ สุดท้ายหลายคนบอกว่าเวลาจะช่วยได้ เราจะผ่านมันไป มันจริงใช่ไหมคะ แล้วมันนานไหม หรือ พอจะมีทางใดทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้างเหรอคะ
ปล. นี่เป็นกระทู้แรกของ จขกท / จขกท อายุ 23 ถ้าผิดพลาดประการใด ใช้คำผิดยังไง ขออภัยและขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ