เรื่องก็คือก่อนหน้านั้นเรามักจะโดนพ่อเเม่ดุด่าบ่นตลอด
                                   เเต่ก็ไม่พูดตอบโต้ เงียบ นิ่ง ไม่คุยกะใคร หรือบางทีก็อาจจะมีทำหน้าบึ้งบ้าง
                                        เดิน/ปิดประตู เสียงดังบ้าง พอทำอะไรไม่ดี ทำไม่ถูกใจก็โดนว่าเเล้วคำ
                       พูดBasicของพ่อเเม่หลายคนพอเวาลาทำไม่ได้ดั่งใจก็คือ"ทำไม ทำไม่ได้เหมือนลูกคนอื่นเขา"
                        เเต่พ่อเเม่หลายๆคนจะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ทำให้ลูกของคนนั้นมีความพยายามทำให้ดีกว่าลูกคนอื่นเข้าสักวัน
เเต่ในความคิดเรามันเป็นสิ่งที่ทำให้เราสร้างกำเเพงกั้นตัวเองกับโลกภายนอก คำพวกพวกนั้นมันทำให้เราคิดว่าเราไม่ไมีค่า
เราทะเลาะกับเเม่หลายครั้งเเต่ยังนิ่งเงียบ ไม่ใช่ไม่เสียใจ ไม่น้อยใจ เราเเค่เก็บไว้ข้างใน เเต่พอนานวันเข้า มันก็เริ่มรับไม่ไหว
ล่าสุด คือทะเลาะหนักสุด เเม่พูดว่า "มีใครรักมากกว่ากูอีกเหรอ ถ้ากูอยากตัด กูก็ตัดได้ เเล้วในวันที่ไม่เหลืออะไรอย่ามาขอกู"
ก็รู้ว่ารัก เเต่คำพูดพวกนั้นมันทำให้เราออ่อนเเอ ไม่มีค่า การโดนเมินเฉยกับคนในครอบครัวทำให้รู้สึกไม่มีตัวตน น้อยใจ ทรมานใจมาก
มันทรมานสุดๆ เเต่เราก็หยุดความทรมานด้วยการทำร้ายตัวเอง อย่างน้อยๆมันก็ช่วยบรรเทาได้
                              ถึงมันอาจจะดูโง่ เเต่ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกเเล้ว มันตื้อมืดเเปดด้าน
จำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งเเม่เคยพูว่า "ถ้ากูไม่มีภาระ ถ้ากูไม่มี กูหนีไปบวชชีนานเเล้ว"ทุกๆคำดามันสะคมเเละฟังใจมาตลอด
จะทำไรก็ผิดโดนด่าโดนว่ามาตลอดพี่ทำอะไรก็ดีไปหมด 

alone