ปัญหาที่เกิดขึ้นก็คือ
เราอายุยี่สิบสี่ปีแล้ว แต่ยังเรียนไม่จบ และกำลังเรียนและศึกษาอยู่ปีหนึ่ง ซึ้งอาชีพของเราตอนนี้ก็คือขายของแต่รายได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เราก็มักจะโดนแม่ด่าอยู่บ่อยๆและคำพูดที่แกมักจะพูดตลอด เรียนก็เรียนไม่จบ ขายของก็ไม่ได้เรื่อง อย่างเป็นได้แค่ลูกน้องเขา ให้เขาเฉดหัวใช้!! ซึ้งมันหน่วงในใจมากๆค่ะ
สงสัยไหมคะทำไหมอายุ24ปีแล้ว เพิ่งจะกำลังมาศึกษาเล่าเรียนเอาตอนนี้ จริงๆเราเคยศึกษาเล่าเรียนตอนที่อายุเท่าๆกับเพื่อนๆในมหาลัยนะคะ
แต่ตอนนั้นมีปัญหากับแม่หนักถึงขั้นหัวล้างข้างแตกกันเลยทีเดียวค่ะ คนที่หัวแตกไม่ใช่ใครที่ไหนคะเราเอง เราเป็นคนชอบโต้งแย้งกับแม่มากๆ เพราะเราเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงดูมาจากตากับยายค่ะ ไม่ใช่ว่าตากับยายสอนให้ไม่ชอบแม่ตัวเองนะคะ เท่าที่จำความได้หน้าแม่เป็นบุคคลที่เราไม่อยากเห็นที่สุดในโลกค่ะ ทุกๆปิดเทอมจะต้องมาอยู่กับแม่เป็นอะไรที่ทรมานสุดๆไปเลยค่ะ ร้องให้อยากกลับไปหาตากับยายทุกครั้งเลยค่ะ ร้องไห้ก็ร้องเป็นอาทิตย์ หรือไม่บางทีแม่ก็จะลงจากกรุงเทพมาหาเราที่ ต่างจังหวัดค่ะแค่เราลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นหน้าแม่ตัวเอง ก็รีบลุกหนีออกจากที่นอนออกไปเล่นข้างนอกแทบจะไม่อยากกลับเข้าบ้านเลยค่ะ หรือแม้แต่ตอนที่ดูรายการเด็กสร้างบ้าน เห็นเด็กคนอื่นๆที่เค้ารักแม่ตัวเองมากๆ เรายังไม่เข้าใจเลยค่ะว่ารักได้ยังไง เด็กบางคนในรายการไม่เคยเห็นพ่อแม่ตัวเองด้วยซ้ำแต่พวกเขากับรักและอยากเจอหน้าพ่อแม่ตัวเองมากๆ ซึ้งตรงข้ามกับเราสุดๆ เราไม่เคยเข้าใจเลยค่ะ ยายก็จะคอยพูดเสมอเวลาเห็นรายการ เด็กดีที่เขารักพ่อรักแม่ยายก็จะชอบพูดว่า ดูเขาซิ เขารักพ่อรักแม่ตัวเองเขาอยากเจอหน้าพ่อหน้าแม่ตัวเองขนาดไหน เราก็จะแย้งในใจว่าก็ไม่ใช่หนูหนิ ยอมรับตรงๆเลยว่าตัวเราในวัยเด็กเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่งขี้เกียดไม่ค่อยสู้คน ถ้าไม่พอใจจะแสดงออกทางสีหน้าชัดเจน
และพอยิ่งโตขึ้นเราก็จะต้องมาอยู่กับแม่ตัวเอง โคตรไม่อยากจะอยู่ด้วยเลย แต่ก็ต้องมาอยู่เพราะต้องเรียนหนังสือและแม่ต้องเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ แต่การมาอยู่ด้วยกับแม่นั้นเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ หนึ่งถ้าแม่มักจะมาเห็นตอนเราเล่นโทรศัพท์ตลอดตอนที่ไม่จับ ทำงานขายของไม่เคยเห็น พอเห็นเราจับโทรศัพท์เท่านั้นแหละโดนบ่นยับ โดยการด่าของแม่จะชอบเอาปมด้อยเรามาพูด และเปรียบเทียบกับคนอื่น อีอ้วนขี้เกียดอ้วนไม่รู้จะอ้วนยังไงแล้ว ดูคนอื่นเขาซิเขาเป็นเหมือนซักคนไหม ซึ้งที่แม่ว่าเราอย่างนั้นแม่มักจะรับรู้เรื่องราวของเรา จากญาติห่างๆว่าเรานะตอนอยู่กับตายายสบาย โดนเลี้ยงมาเหมือนลูกคุณหนูกับข้าวก็มีคนทำให้กิน บ้านก็ไม่ค่อยกวาดผ้าไม่ซักจานก็ไม่ล้าง อ้วนเป็นหมูอยู่สุขสบายมาก
ซึ้งเราก็ยอมรับว่าเราก็อ้วนจริงๆ แต่อาหารการกินของเราที่อยู่กับตากับยาย เราจะเน้นกินข้าวเป็นหลักยายชอบบอกกินข้าวเยอะๆกินกับน้อยๆเพราะต้องกินกันหลายคนเหลือกับไว้ให้คนอื่นกินด้วย และยายทำกับข้าวอร่อยมาก แค่น้ำแกงต้มไก่กินกับข้าวก็อร่อยแล้ว และเราไม่เคยห้ามปากตัวเองเลย ขนมน้ำอัดลมไม่ค่อยกิน แต่ชอบกินข้าวมากกินจนน้ำหนักตัว95 ส่วนสูง169
และพอมาอยู่กับแม่เราจะได้ยินคำด่าว่าอ้วนบ่อยมาก และคำนี้มีอิทธิพลกับเรามาก แต่เราไม่เคยโต้งแย่งกับแม่เลยจนกระทั่ง เราหมดความอดทน วันนั้นเราคั่นน้ำผักผลให้ตามที่แม่สั่งแต่แก จะชอบมายืนคุมและสั่งให้ทำแบบนี้ซิแบบนั้นซิ เราอะโคตรรำคาญ ทั้งที่เราก็ทำของเราทุกวันอยู่แล้ว ทำไหมต้องมาสั่งมาคุมและพูดจาบ่นๆ และเราก็แสดงสีหน้าออกมาเลยว่าไม่พอใจ แต่ก็ทำให้ตามที่เขาสั้งพอเขาเห็นสีหน้าเราเท่านั้นและจร้า กระเป๋าที่มีเหรียญบาทเต็มกระเป๋าแกจับเอาฟาดหัวเราอย่างแรง และใช้ค่ะเลือดออกหัวแตกจร้า เราโกธรแกมากๆแบบไม่คุยด้วยเป็นเดือนอะ จริงๆแต่ไม่แจ้งตำรวจนะไม่เอาผิดแกด้วยจนเราหนีกลับไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัดเหมือนเดิม ขายขนมช่วยยาย ไม่ลงไม่เรียนแล้วอยู่กับแม่ไม่มีความสุขเลยสักวัน วันไหนที่ออกไปเรียนแล้วกลับมานะเรา
ก็จะไม่กลับเข้าบ้านเลยทันที เราจะรอจนดึกให้แม่หลับก่อนค่อยเข้าบ้านนั่งเล่นอยู่ด้านนอกให้ยุงกัดจนถึงสี่ทุ้มถึงเข้าบ้านเพราะเป็นช่วงเวลาที่แม่หลับแล้วทำแบบนี้แทบจะทุกครั้งเพราะไม่อยากเจอหน้า เจอหน้าก็บ่นอึดอัดใจสุดๆอ่ะ นอนยังเก็บไปฝันเลย และคำพูดที่แม่พูดทุกคำมันสะท้อนอยู่ในใจเราตลอดเลยไม่ว่าเราจะทำอะไร ถ้าเราทำได้ไม่ดีคำพูดที่เขาบอกว่าเราโง่ไม่ได้เรื่อง เราจะรู้สึกว่าเราเป็นแบบที่เขาบอกจริงๆ แต่พอเราได้รองออกไปทำงานในองค์กรเรากับได้รับคำชมและความไว้วางใจจากหัวหน้าตลอด แต่การไปทำงานก็ทำให้ได้รู้ว่าการเรียนมันก็สำคัญนะ เพราะถ้าเราอยากจะทำงานที่มันหลากหลายเราต้องมีวุฒิปริญาเป็นใบเบิงทาง บวกกับที่ทำงาน งานเยอะเงินน้อยและให้ทำหลายหน้าที่ทั้งที่เกินตำแหน่งไม่มีโอทีให้เพราะยอดสั้งผลิตลดลง พอทำงานได้ครบปีเราก็ตัดสินใจลาออกเพื่อมาเรียนต่อ ก่อนหน้านี้ที่จะออกแม่ก็โทรมาตามให้กลับไปเรียนได้สักพักใหญ่แล้ว แกพูดจาดีไม่ขี้โมโหเหมือนแต่ก่อนด้วยเราก็โอเคกลับไปเรียนต่อดีกว่า เราอยากทำงานอย่างอื่นด้วยถ้าได้วุฒิมาก็คงจะดี จึงลาออกมาขายของพร้อมกับเรียนไปด้วยแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือของขายไม่ค่อยดีเหมือนเมื่อก่อนเหมือนที่ๆเราขายเมื่อก่อน คนเดินเยอะมากมีลูกค้ามาซื่อตลอด แต่ตอนนี้ของขายออกยากมาก
ตอนแรกมาเราขายน้ำหน้าเซเว่นก่อนเลย แรกๆก็ขายดีเพราะคนไทยเดินกันเยอะหลังๆคนเริ่มทยอยหาย ไปเราเลยไปขายข้าวกระเพราทั้งหน้าร้านและออนไลน์แทน ขายหน้าร้านด้วยแต่ยอดขายก็ไม่ดีขึ้น แม่เริ่มบ่นนิดหน่อยและบอกเพราะเธอทำไม่อร่อยไงลูกค้าเลยไม่ติด ลองทำแบบนี้สิ ใส่เนยและทอดพริกแห้งใส่ลงไปในกระเพราด้วย เราก็ทำตามคำแนะนำของแม่แต่ยอดขายก็ตกยิ่งกว่าเดิม พอนานเข้าเริ่มขาดทุนก็เลย เปลี่ยนมาขายขนมจีนน้ำยาแทนอัน นี้แม่ลงทุนซื้อของปรับแต่งร้านซื้ออุปกรณ์ให้ และให้ขายชุดละยี่สิบกว่าบาท ต้องมีตีนไก่ลูกชิ้นและเลือดผักต้องเยอะๆ ให้ดูหน้ากิน แต่กำไรน้อยมากค่ะค่าแรงไม่ได้เลย แต่แกบอกแรกๆคนยังไม่รู้จักก็อย่างงี้แหละแต่ของมันต้องสดใหม่ใช่ไหมคะ ของต้องซื้อหมุนเวียนตลอด ขายได้เยอะแต่ได้แค่พอทุนกำไรนิดเดียว ก็เลยเพิ่มเมนู ขายกับข้าวด้วยขายน้ำด้วย แต่มันก็เงียบเหลือเกิน เริ่มขาดทุนอีกแล้วค่ะ พอแม่ทราบก็ด่ายับเลย นี้มันเหมาะกับเป็นลูกน้องเขาจริงๆนั้นแหละ เรียนก็เรียนไม่จบ ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง กูลงทุนให้อย่างดีไปไม่รอด ดูตัวกับคนอื่นสิ เขาอายุยี่สิบกว่าเขาประสบความสำเร็จกันแล้ว แต่ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง
แต่รอบนี้เราไม่ยอมให้แม่ว่าแค่ฝ่ายเดียวค่ะ เราก็ถามว่า "อายุยี่สิบกว่าทั้งโลกเลยหรอที่ประสบความสำเร็จอ่ะ ไม่เคยพูดให้กำลังใจกันหรอกมีแต่ด่าใส่สีตีไข่เพิ่ม"
"ก็มันจริงไหม เพราะโง่ไงทำอะไรก้ไม่ได้เรื่อง ดูกูนี้กูหามาได้ด้วยตัวกูเองตั้แต่เด็ก กูขอพ่อแม่ไม่เคยให้กูหามาเองทั้งนั้น ไม่เหมือน"
"แล้วทำไมไม่เลี้ยงหนูเองละ อยากได้ลูกดีๆให้ตากับยายเลี้ยงทำไม แกก็ตอบมาว่า เพราะตากับยายจะเอาพวกไปเลี้ยงไง
"เอ้าแม่เป็นแม่ มีสิทธิ์ไม่ใช่หรอ ทำไมแม่คนอื่นเขาเลี้ยงลูกของเขาได้อะ" แม่โมโหหนักเลยจร้าและแกก็พูดว่า ก็ยายจะเอาไปเลี้ยง
จริงๆกูจะเอาพวกไปส่งสถานสงเคาระห์ด้วยซ้ำ ช็อคค่ะนี้ช็อคค่ะ คำพูดของคนเป็นแม่ และแม่ไม่ได้มีเราเป็นลูกแค่คนเดียวนะคะ แต่มีน้องสาวเราอีกคนจร้า แต่น้องตัดขาดแม่ไปนานหละมีแค่เรานี้แหละที่ยอมคืนดีด้วย จนตอนนี้แม่เราก็ยังคงพูดทำร้ายจิตใจเหมือนเดิม เราก็เลยอยากรู้ว่าเราผิดขนาดนั้นเลยหรอค่ะ ที่โตมาเรียนไม่เก่ง เรียนยังไม่จบพร้อมเพื่อน ทำอะไรแปปๆก็เลิก รบกวนผู้มีประสบการณ์ ช่วยอธิบายและชี้แนะเราด้วยเถอะค่ะ ว่า ทำยังไงถึงจะประสบความสำเร็จ เพราะทุกวันนี้แค่เอาหัวจุมหมอนก็คิดตลอดเลยค่ะว่าทำไมกูทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องเลยวะ ทำไม่เราไม่ค่อยมีเงินเลยวะ รอบนี้จะเรียนจบไหมวะ ถึงขั้นเก็บไปฝันเลยค่ะ ฉันอยากหาเงินให้ได้เยอะๆเหมือนกับคนอื่นเขา
มีปัญหากับแม่ค่ะ รู้สึกมืดแปดด้านใครที่พอจะรู้และให้คำแนะนำได้ช่วยทีค่ะ
เราอายุยี่สิบสี่ปีแล้ว แต่ยังเรียนไม่จบ และกำลังเรียนและศึกษาอยู่ปีหนึ่ง ซึ้งอาชีพของเราตอนนี้ก็คือขายของแต่รายได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เราก็มักจะโดนแม่ด่าอยู่บ่อยๆและคำพูดที่แกมักจะพูดตลอด เรียนก็เรียนไม่จบ ขายของก็ไม่ได้เรื่อง อย่างเป็นได้แค่ลูกน้องเขา ให้เขาเฉดหัวใช้!! ซึ้งมันหน่วงในใจมากๆค่ะ
สงสัยไหมคะทำไหมอายุ24ปีแล้ว เพิ่งจะกำลังมาศึกษาเล่าเรียนเอาตอนนี้ จริงๆเราเคยศึกษาเล่าเรียนตอนที่อายุเท่าๆกับเพื่อนๆในมหาลัยนะคะ
แต่ตอนนั้นมีปัญหากับแม่หนักถึงขั้นหัวล้างข้างแตกกันเลยทีเดียวค่ะ คนที่หัวแตกไม่ใช่ใครที่ไหนคะเราเอง เราเป็นคนชอบโต้งแย้งกับแม่มากๆ เพราะเราเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงดูมาจากตากับยายค่ะ ไม่ใช่ว่าตากับยายสอนให้ไม่ชอบแม่ตัวเองนะคะ เท่าที่จำความได้หน้าแม่เป็นบุคคลที่เราไม่อยากเห็นที่สุดในโลกค่ะ ทุกๆปิดเทอมจะต้องมาอยู่กับแม่เป็นอะไรที่ทรมานสุดๆไปเลยค่ะ ร้องให้อยากกลับไปหาตากับยายทุกครั้งเลยค่ะ ร้องไห้ก็ร้องเป็นอาทิตย์ หรือไม่บางทีแม่ก็จะลงจากกรุงเทพมาหาเราที่ ต่างจังหวัดค่ะแค่เราลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นหน้าแม่ตัวเอง ก็รีบลุกหนีออกจากที่นอนออกไปเล่นข้างนอกแทบจะไม่อยากกลับเข้าบ้านเลยค่ะ หรือแม้แต่ตอนที่ดูรายการเด็กสร้างบ้าน เห็นเด็กคนอื่นๆที่เค้ารักแม่ตัวเองมากๆ เรายังไม่เข้าใจเลยค่ะว่ารักได้ยังไง เด็กบางคนในรายการไม่เคยเห็นพ่อแม่ตัวเองด้วยซ้ำแต่พวกเขากับรักและอยากเจอหน้าพ่อแม่ตัวเองมากๆ ซึ้งตรงข้ามกับเราสุดๆ เราไม่เคยเข้าใจเลยค่ะ ยายก็จะคอยพูดเสมอเวลาเห็นรายการ เด็กดีที่เขารักพ่อรักแม่ยายก็จะชอบพูดว่า ดูเขาซิ เขารักพ่อรักแม่ตัวเองเขาอยากเจอหน้าพ่อหน้าแม่ตัวเองขนาดไหน เราก็จะแย้งในใจว่าก็ไม่ใช่หนูหนิ ยอมรับตรงๆเลยว่าตัวเราในวัยเด็กเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่งขี้เกียดไม่ค่อยสู้คน ถ้าไม่พอใจจะแสดงออกทางสีหน้าชัดเจน
และพอยิ่งโตขึ้นเราก็จะต้องมาอยู่กับแม่ตัวเอง โคตรไม่อยากจะอยู่ด้วยเลย แต่ก็ต้องมาอยู่เพราะต้องเรียนหนังสือและแม่ต้องเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ แต่การมาอยู่ด้วยกับแม่นั้นเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ หนึ่งถ้าแม่มักจะมาเห็นตอนเราเล่นโทรศัพท์ตลอดตอนที่ไม่จับ ทำงานขายของไม่เคยเห็น พอเห็นเราจับโทรศัพท์เท่านั้นแหละโดนบ่นยับ โดยการด่าของแม่จะชอบเอาปมด้อยเรามาพูด และเปรียบเทียบกับคนอื่น อีอ้วนขี้เกียดอ้วนไม่รู้จะอ้วนยังไงแล้ว ดูคนอื่นเขาซิเขาเป็นเหมือนซักคนไหม ซึ้งที่แม่ว่าเราอย่างนั้นแม่มักจะรับรู้เรื่องราวของเรา จากญาติห่างๆว่าเรานะตอนอยู่กับตายายสบาย โดนเลี้ยงมาเหมือนลูกคุณหนูกับข้าวก็มีคนทำให้กิน บ้านก็ไม่ค่อยกวาดผ้าไม่ซักจานก็ไม่ล้าง อ้วนเป็นหมูอยู่สุขสบายมาก
ซึ้งเราก็ยอมรับว่าเราก็อ้วนจริงๆ แต่อาหารการกินของเราที่อยู่กับตากับยาย เราจะเน้นกินข้าวเป็นหลักยายชอบบอกกินข้าวเยอะๆกินกับน้อยๆเพราะต้องกินกันหลายคนเหลือกับไว้ให้คนอื่นกินด้วย และยายทำกับข้าวอร่อยมาก แค่น้ำแกงต้มไก่กินกับข้าวก็อร่อยแล้ว และเราไม่เคยห้ามปากตัวเองเลย ขนมน้ำอัดลมไม่ค่อยกิน แต่ชอบกินข้าวมากกินจนน้ำหนักตัว95 ส่วนสูง169
และพอมาอยู่กับแม่เราจะได้ยินคำด่าว่าอ้วนบ่อยมาก และคำนี้มีอิทธิพลกับเรามาก แต่เราไม่เคยโต้งแย่งกับแม่เลยจนกระทั่ง เราหมดความอดทน วันนั้นเราคั่นน้ำผักผลให้ตามที่แม่สั่งแต่แก จะชอบมายืนคุมและสั่งให้ทำแบบนี้ซิแบบนั้นซิ เราอะโคตรรำคาญ ทั้งที่เราก็ทำของเราทุกวันอยู่แล้ว ทำไหมต้องมาสั่งมาคุมและพูดจาบ่นๆ และเราก็แสดงสีหน้าออกมาเลยว่าไม่พอใจ แต่ก็ทำให้ตามที่เขาสั้งพอเขาเห็นสีหน้าเราเท่านั้นและจร้า กระเป๋าที่มีเหรียญบาทเต็มกระเป๋าแกจับเอาฟาดหัวเราอย่างแรง และใช้ค่ะเลือดออกหัวแตกจร้า เราโกธรแกมากๆแบบไม่คุยด้วยเป็นเดือนอะ จริงๆแต่ไม่แจ้งตำรวจนะไม่เอาผิดแกด้วยจนเราหนีกลับไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัดเหมือนเดิม ขายขนมช่วยยาย ไม่ลงไม่เรียนแล้วอยู่กับแม่ไม่มีความสุขเลยสักวัน วันไหนที่ออกไปเรียนแล้วกลับมานะเรา
ก็จะไม่กลับเข้าบ้านเลยทันที เราจะรอจนดึกให้แม่หลับก่อนค่อยเข้าบ้านนั่งเล่นอยู่ด้านนอกให้ยุงกัดจนถึงสี่ทุ้มถึงเข้าบ้านเพราะเป็นช่วงเวลาที่แม่หลับแล้วทำแบบนี้แทบจะทุกครั้งเพราะไม่อยากเจอหน้า เจอหน้าก็บ่นอึดอัดใจสุดๆอ่ะ นอนยังเก็บไปฝันเลย และคำพูดที่แม่พูดทุกคำมันสะท้อนอยู่ในใจเราตลอดเลยไม่ว่าเราจะทำอะไร ถ้าเราทำได้ไม่ดีคำพูดที่เขาบอกว่าเราโง่ไม่ได้เรื่อง เราจะรู้สึกว่าเราเป็นแบบที่เขาบอกจริงๆ แต่พอเราได้รองออกไปทำงานในองค์กรเรากับได้รับคำชมและความไว้วางใจจากหัวหน้าตลอด แต่การไปทำงานก็ทำให้ได้รู้ว่าการเรียนมันก็สำคัญนะ เพราะถ้าเราอยากจะทำงานที่มันหลากหลายเราต้องมีวุฒิปริญาเป็นใบเบิงทาง บวกกับที่ทำงาน งานเยอะเงินน้อยและให้ทำหลายหน้าที่ทั้งที่เกินตำแหน่งไม่มีโอทีให้เพราะยอดสั้งผลิตลดลง พอทำงานได้ครบปีเราก็ตัดสินใจลาออกเพื่อมาเรียนต่อ ก่อนหน้านี้ที่จะออกแม่ก็โทรมาตามให้กลับไปเรียนได้สักพักใหญ่แล้ว แกพูดจาดีไม่ขี้โมโหเหมือนแต่ก่อนด้วยเราก็โอเคกลับไปเรียนต่อดีกว่า เราอยากทำงานอย่างอื่นด้วยถ้าได้วุฒิมาก็คงจะดี จึงลาออกมาขายของพร้อมกับเรียนไปด้วยแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือของขายไม่ค่อยดีเหมือนเมื่อก่อนเหมือนที่ๆเราขายเมื่อก่อน คนเดินเยอะมากมีลูกค้ามาซื่อตลอด แต่ตอนนี้ของขายออกยากมาก
ตอนแรกมาเราขายน้ำหน้าเซเว่นก่อนเลย แรกๆก็ขายดีเพราะคนไทยเดินกันเยอะหลังๆคนเริ่มทยอยหาย ไปเราเลยไปขายข้าวกระเพราทั้งหน้าร้านและออนไลน์แทน ขายหน้าร้านด้วยแต่ยอดขายก็ไม่ดีขึ้น แม่เริ่มบ่นนิดหน่อยและบอกเพราะเธอทำไม่อร่อยไงลูกค้าเลยไม่ติด ลองทำแบบนี้สิ ใส่เนยและทอดพริกแห้งใส่ลงไปในกระเพราด้วย เราก็ทำตามคำแนะนำของแม่แต่ยอดขายก็ตกยิ่งกว่าเดิม พอนานเข้าเริ่มขาดทุนก็เลย เปลี่ยนมาขายขนมจีนน้ำยาแทนอัน นี้แม่ลงทุนซื้อของปรับแต่งร้านซื้ออุปกรณ์ให้ และให้ขายชุดละยี่สิบกว่าบาท ต้องมีตีนไก่ลูกชิ้นและเลือดผักต้องเยอะๆ ให้ดูหน้ากิน แต่กำไรน้อยมากค่ะค่าแรงไม่ได้เลย แต่แกบอกแรกๆคนยังไม่รู้จักก็อย่างงี้แหละแต่ของมันต้องสดใหม่ใช่ไหมคะ ของต้องซื้อหมุนเวียนตลอด ขายได้เยอะแต่ได้แค่พอทุนกำไรนิดเดียว ก็เลยเพิ่มเมนู ขายกับข้าวด้วยขายน้ำด้วย แต่มันก็เงียบเหลือเกิน เริ่มขาดทุนอีกแล้วค่ะ พอแม่ทราบก็ด่ายับเลย นี้มันเหมาะกับเป็นลูกน้องเขาจริงๆนั้นแหละ เรียนก็เรียนไม่จบ ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง กูลงทุนให้อย่างดีไปไม่รอด ดูตัวกับคนอื่นสิ เขาอายุยี่สิบกว่าเขาประสบความสำเร็จกันแล้ว แต่ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง
แต่รอบนี้เราไม่ยอมให้แม่ว่าแค่ฝ่ายเดียวค่ะ เราก็ถามว่า "อายุยี่สิบกว่าทั้งโลกเลยหรอที่ประสบความสำเร็จอ่ะ ไม่เคยพูดให้กำลังใจกันหรอกมีแต่ด่าใส่สีตีไข่เพิ่ม"
"ก็มันจริงไหม เพราะโง่ไงทำอะไรก้ไม่ได้เรื่อง ดูกูนี้กูหามาได้ด้วยตัวกูเองตั้แต่เด็ก กูขอพ่อแม่ไม่เคยให้กูหามาเองทั้งนั้น ไม่เหมือน"
"แล้วทำไมไม่เลี้ยงหนูเองละ อยากได้ลูกดีๆให้ตากับยายเลี้ยงทำไม แกก็ตอบมาว่า เพราะตากับยายจะเอาพวกไปเลี้ยงไง
"เอ้าแม่เป็นแม่ มีสิทธิ์ไม่ใช่หรอ ทำไมแม่คนอื่นเขาเลี้ยงลูกของเขาได้อะ" แม่โมโหหนักเลยจร้าและแกก็พูดว่า ก็ยายจะเอาไปเลี้ยง
จริงๆกูจะเอาพวกไปส่งสถานสงเคาระห์ด้วยซ้ำ ช็อคค่ะนี้ช็อคค่ะ คำพูดของคนเป็นแม่ และแม่ไม่ได้มีเราเป็นลูกแค่คนเดียวนะคะ แต่มีน้องสาวเราอีกคนจร้า แต่น้องตัดขาดแม่ไปนานหละมีแค่เรานี้แหละที่ยอมคืนดีด้วย จนตอนนี้แม่เราก็ยังคงพูดทำร้ายจิตใจเหมือนเดิม เราก็เลยอยากรู้ว่าเราผิดขนาดนั้นเลยหรอค่ะ ที่โตมาเรียนไม่เก่ง เรียนยังไม่จบพร้อมเพื่อน ทำอะไรแปปๆก็เลิก รบกวนผู้มีประสบการณ์ ช่วยอธิบายและชี้แนะเราด้วยเถอะค่ะ ว่า ทำยังไงถึงจะประสบความสำเร็จ เพราะทุกวันนี้แค่เอาหัวจุมหมอนก็คิดตลอดเลยค่ะว่าทำไมกูทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องเลยวะ ทำไม่เราไม่ค่อยมีเงินเลยวะ รอบนี้จะเรียนจบไหมวะ ถึงขั้นเก็บไปฝันเลยค่ะ ฉันอยากหาเงินให้ได้เยอะๆเหมือนกับคนอื่นเขา