สวัสดึค่ะ เรามีพี่ 1 คนรวมเราเป็นสองแม่เราตอนเราเด็กๆก็ปกติเลี้ยงเรามาแต่พอเราโต แกดันมา
เป็นซึมเศร้าหลายโรคอีก แกพยามจะฆ่าตัวตายตลอด เวลาใครทำอะไรไม่ได้ดั่งใจแกก็จะกด
คนอื่นโดยขู่ตลอดว่า เออ กูได้ตายจริงๆเกี่ยวกับเรื่องตายๆ วันที่ 19 พฤษภา 67  เราจำได้แม่นเวลา 23:30 กว่าแล้ววันนั้น
บ้านเรามีเหตุที่ทำให้ลำบากกำลังเข้าวันที่ 20 แม่แกพูดก่อนจะออกจากบ้านว่าพวกจำไว้นะเห็นกันหมดแล้วเพราะอะไรแกเดินออกไปคนเดียวเรา
กับพี่ก็ไปตามหาแกแถวๆบ้านจะมีรางรถไฟสรุปแกไปนั้งอยู่จริงๆเรากับพี่รีบเดินเข้าไปหาเราร้องแล้วบอกแม่ว่าทำไมต้องทำตรง
กับวันเกิดเรา แม่ก็ร้อง แล้วพูดว่า แกลืม คำนั้นมันทำให้เรารู้สึกแย่ตลอดที่ผ่านมาเวลาแม่จะคิดสั้น เรากับพี่นั้งร้องกันสองคนห้าม
แม่ตลอด มันทำให้เรารู้สึกว่าหรือบางทีเราควรปล่อยแม่ไปเพราะแม่บอกว่า ที่กูต้องทรมาณทุกวันนี้เพราะเรากับพี่ยื้อแม่ไว้ต่อ
เราไม่ไหวทุกวันนี้เหมือนไม่มีค่า จากที่แม่พูดว่าลืม ในวันนั้นทำให้เรารู้ว่า จริงๆเราไม่ได้สำคัญถึงขนาดที่ทำให้แม่นึกถึงเรา
แล้ว หากถ้าวันนั้นเรากับพี่ไม่เจอแม่ แม่คิดสั้นไป ทุกๆวันเกิดของเราในทุกปีล่ะ? เราจะใช้ต่อยังไง บาปมากๆที่คิดแบบนี้ 
แต่พออยู่ในสถานการณ์เราจะรู้ว่า แม่แค่อยากทิ้งพวกเราไปให้จบๆ ขออีกเรื่องที่แม่แกจะคิดสั้นเพราะแกคิดว่าหากแกตายเรา
กับพี่จะสบายเพราะฝั่งตาค่อนข้างเลี้ยงเรากับพี่ได้ดี