เราเป็นที่อาจจะเรียกว่าเฉยๆกับการมีครอบครัวอยู่พร้อมหน้าและเกลียดการเปรียบเทียบว่า 'คุณโชคดีกว่าคนอื่นที่เขาไม่มี' ซึ่งมันโคตรจะไม่ใช่

เราเป็นบ้านนอก อยู่ในหมู่บ้านที่อินเตอร์เน็ตเข้าถึงบ้างนิดหน่อย ชาวบ้านยังหลงเชื่อบัตรประชารัฐ สก๊อยเรียกว่าทั่วราชอาณาจักร มีคนท้องแล้วเรียนต่อได้ แต่งงานแล้วโรงเรียนไม่รู้ไม่เป็นไร  ตำรวจเป็นเพื่อนกับคนค้ายา เรียกง่ายๆว่ายังไม่เจริญอะไรทั้งนั้น

เรามีญาติเยอะมาก ครอบครัวปู่ย่าตายายลุงป้าน้าอาจะอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน  เรามีลูกพี่ลูกน้อง 2 คนซึ่งอายุมากกว่า เราโตมาด้วยกัน  พี่เราสองคนขยัน คนผู้หญิงจะเจนโลก ผู้ชายฉลาด ขยัน เชื่อฟังพ่อแม่มาก แต่เราค่อนข้างตรงข้าม เราถูกคนในหมู่บ้านเปรียบเทียบ

คนอื่นบอกว่าเราชอบเถียงพ่อกับแม่ เราเถียง เราไม่ชอบตรรกะนี้ และถูกยัดเยียดให้ทำแบบนี้ เราเป็นคนชอบหาเหตุผลว่า 'ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เป็นแบบอื่นไม่ได้เหรอ' แล้วก็มีคำว่า 'ทำไม' 'เพราะ เพื่อ' เต็มไปหมดในหัว

ตอนเด็กๆเราคิดเสมอว่าทุกคนในหมู่บ้านเกลียดเราเพราะเราเป็นเด็กที่ 'ชอบเถียงพ่อแม่' บางครั้งเราก็เกลียดตัวเอง เราเหนื่อยที่เป็นเด็กดีในสายตาใครๆไม่ได้

พ่อมักจะตีเรา แม้เราจะอยู่ด้วยกันไม่บ่อยเพราะพ่อไปทำงานเมืองนอก แต่ก็โดนเกือบทุกครั้งที่ทะเลาะกัน

ค่านิยมในหมู่บ้านคือ 'ทำงานบ้านเป็น' เราจะโดนตีทุกครั้งที่ไม่ทำงานบ้าน โดนด่าว่าขี้เกียจและโดนเปรียบเทียบกับลูกพี่ลูกน้องตลอด และพอเราทำ ก็จะโดนติทุกครั้ง ไม่เคยดี ตอนประถมจะโดนหนักมาก ทะเลาะกันเกือบทุกวัน จนบางครั้งก็ไม่กล้าไปโรงเรียนเพราะกลัวเพื่อนด่าว่าเป็นลูกอกตัญญู

(แต่น้องพ่อกับแม่ไม่ให้ทำงานบ้านเลย จนถึงตอนนี้ กลับบ้านเล่นเกม ในขณะที่เราโดนตีโดนด่าตลอด)

พอ ป.5 ป.6 เราก็ไม่ออกจากบ้านเลย กลัวชาวบ้านที่เขาเกลียดเรา ไม่ไปวัด ไม่ทำกิจกรรมสังคมใดๆ ตอนนั้นกลัวมาก

ครอบครัวเราพ่อชอบใช้ความรุนแรงมาก เวลาไม่พอใจที่เราเถียงเขาตีเราด้วยอุปกรณ์ต่างๆ จำได้ว่าตอนนั้นโดนจับหัวโขกหน้าต่าง เลือดซิบนิดๆ สาดน้ำใส่เราก็มี ไม่พอใจเรื่องที่เราไม่แบ่งมาม่าน้องกินก็เอาอาหารเราไปเททิ้ง ไม้กวาด ไม้แขวนเสื้อ บลาๆๆๆ แล้วถามว่าคนเป็นลูกอย่างเราทำอะไรได้บ้าง ก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วแม่ก็จะชอบบอกว่าอย่าทำให้พ่อโมโห โตขึ้นก็เลยคิดว่าทำไมพ่อแม่ต้องถูกเสมอนะ

เราเคยเห็นพ่อกับแม่มีเพศสัมพันธ์กันด้วยจ้า ตอนนั้นอยู่ประถม แล้วถ้าถามเราว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติมั้ยจะซีเรียสอะไร ตอบเลยว่าใช่ แต่ถ้าเป็นเด็กประถมมาเห็นอะไรแบบนี้ ตอนนั้นบอกเลยว่า 'โคตรทุเรศ' ทุเรศมาก เรานอนไม่หลับ เราร้องไห้ คือมันไม่สมควรเห็น แล้วพอเช้าก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีคำอธิบาย ทำเหมือนลืมๆ ไป

พอเราขึ้น ม.ต้น ก็ทะเลาะกันน้อยลง เพราะเหนื่อย แม่เป็นประสาท พอโกรธแล้วจะชอบกระทืบเท้า ถลึงตา กัดฟันใส่ แล้วก็กำหมัดแน่นๆ แค่เรื่องเรียนก็จะตายละ

พอม.ปลายเราดีขึ้น เพราะพ่อกลับไปทำงาน (พ่อจะมาพักบ้างหรือเลิกทำประเทศนี้แล้วไปประเทศใหม่บ้าง) แต่เรื่องโรงเรียนทำให้เราเครียดเพิ่มเพราะทะเลาะกลับเพื่อน เกลียดครู เกลียดการตั้งกฎของรร.ซึ่งบางอย่างมันออกจะปญอ.แต่รร.ก็ทำ ทำเพื่อ!?

แล้วปัญหามันก็เริ่มเข้ามา น้องเราไม่ไปรร. แม่พูดยังไงก็ไม่ไปจนต้องพสไปหาจิตแพทย์ รักษากันอยู่เป็นปี แม่ทะเลาะกับน้อง ซึม แล้วก็มาลงที่เราบ้าง เราจะอ่านหนังสือก็ทะเลาะกัน บ้านตอนนั้นเป็นนรกมาก

พอน้องดีขึ้นเราก็แย่ลง เราเกลียดบ้าน เกลียดรร. เกลียดทุกอย่างบนโลกจนอยากตาย ไปหาจิตแพทย์ ไปปฏิบัติทำไม่ช่วยอะไรมากเลย เราเหนื่อย จนกระทั่งน้องหาย น้องยอมไปรร.บ้านถึงกลับมาสภาพปกติอีกครั้ง

พอพ่อกลับมา แม่ก็ประสาทกินเรื่องพ่อมีเมียน้อย เราแทบอยากตายยิ่งกว่า แม่ประสาทเรื่องนี้จนตัวเองอยากตาย ทำให้ตัวเองป่วยเข้ารพ. เป็นลมเป็นแล้ง เราเหนื่อยมาก ไม่รู้จะทำยังไง

แทนที่แม่จะเชิดๆเหมือนเมีย 2018 แต่นี่เหมือนนางเอกใกล้ตายรอให้ผัวง้อ ร้องห่มร้องไห้ ทะเลาะกันทุกวันจนบางครั้งเราก็เริ่มทนไม่ไหว

เราเริ่มใช้ความรุนแรงจากไม่เคยใช้มาก่อน ทำลายข้าวของ ตะโกน ตะคอก เราเกลียดมากเรื่องแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องของเรา บางคนอาจจะบอกว่า 'มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่' อ่อออ แล้วทำไมต้องให้กระทบลูกด้วย ไม่ได้ขอให้เกิดมารับฟังปัญหาประสาทกิน

แม่จะชแบเอาเรื่องเมียน้อยมาเล่าให้เราฟัง พ่อจะบอกแบบนึง ส่วนแม่จะบอกแบบรู้เห็นทุกอย่าง ไปโรงแรม แชทส่วนตัว ขโมยดูแท็ปเล็ตพ่อ

พ่อก็จ้าาาา เปิดเผย แม่ขอไปไหนด้วยจะไม่ให้ไป เสนอความช่วยเหลือเจ๊นั่นออกนอกหน้า

เจ๊นั่นมาทำดีกับเราด้วยนะ ซื้อนั่นนู่นนี่ให้ จนหลังๆไม่ค่อยละ เพราะเราไม่อยากคุยด้วย

จนในที่สุดเราก็ทนไม่ไหว ประสาทจะกินระเบิดมันออกมา ชี้หน้าบอกพ่อว่าเลิกเลยๆ เลิกกันไปเลย แต่ทุกวันนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น

แม่เราไม่ได้ทำงาน จบป.6 ไปทำงานโรงงานอยู่กทม. กลับมาบ้านแต่งงาน ตอนนี้ไม่ได้ทำงานอะไรเป็นแม่บ้านอยู่บ้าน สังคมไม่กว้าง มีแค่เพื่อนในหมู่บ้านที่ขับมอไซค์ขึ้นทางใหญ่ไม่ได้ ขับรถยนต์ไม่เป็น และไม่ทำงานรอผัวเลี้ยงอย่างเดียว ชอบโทษคนอื่นว่าไม่ให้ตัวเองไปไหน ชอบโทษหนูกับน้องว่าเราทำให้ตัวเองหมดโอกาส ชอบโทษคนอื่นว่าทำไมไม่สอนเรื่องเทคโนโลยีบ้าง ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยบอกว่าอยากรู้อยากเรียนอะไร  แม่เราอ่อนแอมาก เราบอกว่าเราไม่โอเคก็จะเอาไปพูดว่าเราด่า น้อยใจร้องไห้ ไม่มีความเป็นผู้นำเลย ชอบโพสต์เฟสแต่เรื่องผัวตัวเอง ซึ่งเราไม่ชอบคนที่ยังวนเวียนอยู่กับเรื่องที่ปัญญาอ่อนขนาดนี้ ปากบอกไปเลยๆ ไปหาอีนั่นเลย แล้วจะมาโพสต์เพื่อ? คืออยากรู้ว่าเพื่ออะไร ตามไปส่องเฟสเจ๊นั่นแล้วก็เอามามโนว่าเขาพูดถึงผัวตัวเอง

พ่อก็ไม่เคยอธิบาย บอกรำคาญๆแล้วก็ปัดประเด็นตก

อัยที่จริงเราก็ไม่อยากให้พ่อแม่มีลูกแบบเราหรอก ลูกที่ไม่เคยเชื่อฟัง ชอบเถียง แต่ถามว่าออกนอกลู่นอกทางมั้ย ก็ไม่ เราบอกตรงๆเลยว่าไม่ชอบพ่อแม่นิสัยแบบนี้ มันดูมากในสายตาใครก็ตาม คุณอาจจะคิดว่า เห้ย! ทำไมพระเอกทำกับนางเอกอย่างงี้วะ ในสายตาใครก็มองพฤติกรรมแบบนี้ว่ามันโคตรจะแย่มั้ยล่ะ

ช้อดีของพ่อและแม่ก็มี

แต่เราก็สุดแล้ว เหนื่อย ตายได้คงตายไปแล้ว ไม่อยากอยู่ให้ทรมานหรอก เบื่อจะอธิบายให้แม่ และพ่อเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเป็นลูกอย่างเรา ทำไมต้องมารับรู้เรื่อง ๆ โดนทำ ๆแบบนี้ด้วย

พ่อและแม่มีบุญคุณ หาเงินให้เราใช้ สอนเราด้วยการตบตี ทำให้เราประสาท- เป็นโรคซึมเศร้า ให้เราอยู่ในนรกที่เรียกว่าครอบครัว ขอบคุณจริงๆที่ให้หนูเกิดมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ