ในช่วงเวลาที่ต้องชดใช้วิบากรรม เวลาที่ต้องทนทุกข์มากๆจนมึนชาไปหมด ทั้งปวดหัว ปวดเนื้อตัว ท้อถึงจุดที่ไม่มีแรงกำลังจะทำอะไรร้องไห้จนไม่มีน้ำตาถอยก็ไม่ได้ไปต่อก็ไม่ได้แถมยังมีเรื่องมีอุปสรรคเข้ามาซ้ำเติมได้อยู่เรื่อยๆ ทุกวันเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า ขนาดแขนไปนาบกับกะทะร้อนๆจนพองเป็นทางยาวแล้วยังโดนแมงป่องตัวใหญ่กัดเข้าบริเวณไกล้ๆกับแผลที่พองอีก แต่ความรู้สึกที่มีเหมือนกับไม่ค่อยแยแสกับความเจ็๋บปวดทางร่างกายที่เกิดขึ้นเท่าไหร่ ตอนนี้เหมือนเป็นคนไม่กลัวตาย พยามทำใจสวดมนต์ นั่งสมาธิ แต่เหมือนยิ่งทำ ปัญหายิ่งเข้ามามากกว่าเดิมแรงกว่าเดิม ในช่วงเวลาใช้กรรมแบบนี้เราจะผ่านทุกข์มันไปได้ยังไงคะ มันสารพัดที่จะเปลี่ยนรูปแบบเข้ามาจนตั้งรับไม่ค่อยทันอยากพ้นจากสภาพเหมือนคนตากซากแบบนี้ไปเร็วๆค่ะ อยากขอธรรมมะเป็นสติเป็นแนวทางการดำเนินชีวิตต่อไปด้วยค่ะ