*ถ้าอ่านแล้วงงๆ เราขออภัยไว้ก่อนเลย🙏
ตอนนี้เราอายุ 17 เรารู้สึกว่าเราเริ่มเก็บตัว เริ่มร้องไห้บ่อยๆ บางครั้งนึกถึงเรื่องๆนึงก็ร้องไห้ออกมาเอง เริ่มทำตัวไม่ถูกกับคนที่เราสนิท เราเริ่มไม่ไว้ใจใครแม้แต่คนในครอบครัวทั้งๆที่เค้าอาจจะช่วยแก้ปัญหาของเราได้ มีปัญหาเราก็ไม่บอกใครเก็บไว้แก้เอง เราไม่รู้ว่าเราป่วยหรือเราแค่อ่อนแอ แต่ปัญหาที่เราเจอมาก่อนหน้านี้ตอนอายุ 15 ปี มันเลวร้ายจนแทบจะพังชีวิตเราได้เลย
เราเกือบโดนข่มขืนจากเด็กที่เราไว้ใจซึ่งที่บ้านก็ไว้ใจมาก เพราะเป็นญาติแท้ๆ อายุเราห่างกันแค่ปีเดียว เราระแวงทุกครั้งที่เขามาอยู่ใกล้ บางครั้งเขาก็มาขอนอนด้วยแต่ไม่ได้นอนกันสองคน พี่สาวเรา น้องชายแท้ๆเราก็นอนด้วย แต่ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำ เรื่องมันเกิดเพราะเราหลับ แต่เรารู้สึกตัวทันเลยถีบเขาออกไป มารุ้ทีหลังว่าเขาถ่ายคลิปไว้ ความรู้สึกตอนนั้นคือเกลียดไปแล้ว แล้วทุกครั้งที่เขามานอนด้วยเราแทบไม่ได้นอนเพราะระแวง หวาดกลัว ถึงขั้นพกมีดไว้ป้องกันตัว กลัวจนบางครั้งเราก็ระแวงว่าน้องชายแท้ๆของเราจะทำกับเราแบบนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเราคิดอะไรอยู่ทำไมเราถึงไม่บอกคนในบ้าน แต่ความรู้สึกมันแย่มากๆ ทำไมชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ ได้แต่ร้องไห้อยู่ในห้องน้ำคนเดียวบ่อยๆ
ตอนนี้เราอายุ 17 เขาอายุ 16 เราจำเป็นต้องไปโรงเรียนด้วยกัน และเหมือนเรื่องแย่ๆมันยังไม่หมด เขาไม่หยุดทำเรื่องแบบนั้น เขาพยายามหาโอกาส เมื่อวานฝนตกหนักมากทำให้เขาขับรถไปต่อไม่ได้เลยต้องหาที่หลบฝน ที่หลบฝนที่คนไปหลบกันมีเยอะแยะแต่ไม่จอด ไปจอดที่ห้องน้ำหลังตลาดที่ไม่มีคนไป เรารู้สึกแปลกๆเลยวิ่งไปในตลาด แล้วเขาก็กระชากแขนเราบอกว่าไปหาที่หลบฝนที่อื่นกัน ( เรางงทั้งๆที่จะถึงบ้านอยู่แล้ว ทำไมไม่กลับบ้านเลยล่ะจะไปหาที่หลบฝนอีกทำไม ) แล้วเขาก็พาเราไปร้านค้าเล็กๆที่ไม่มีใครอยู่ แถวนั้นเงียบสงบเหมือนไม่คน ด้วยความที่ระแวงเราเริ่มรู้ตัวว่าเขาจะทำอะไรเลยขอเขาให้เราเป็นคนขับกลับบ้าน เขาก็ให้ขับแล้วเขาซ้อน เราคิดในใจว่าคงไม่มีอะไร อีก 500 เมตรก็ถึงบ้านแล้ว เราเลยรีบขับ แต่ระวางทางดันมีหมามาตัดหน้ารถ เขาทำเสียงเหมือนตกใจว่าให้ระวังหมา เราก็แตะเบรกเบาๆ แต่เขากระแทกหลังเราแรกมากแล้วมือก็มาจับหน้าอกเรา ในใจตอนนั้นเราอยากจะหันไปตบหน้ามากๆ หรือขับรถให้ล้มไปเลยก็ดี แต่ก็ถึงหน้าบ้านเราแล้ว พอลงจากรถในใจเราตอนนั้นอยากร้องไห้มากๆ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นอีก ทำไมมันไม่หยุดเรื่องแบบนี้สักที ตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้เรื่องแบบนีเไม่เกิดขึ้นอีก และต่อไปนี้เราคงต้องเอารถไปโรงเรียนเอง
เรื่องโรคซึมเศร้าเราอยากรู้ว่าเป็นไปได้ไหม มีวิธีรักษาไหม หรือเราแค่คิดไปเอง
ส่วนเรื่องน้องที่เป็นญาติเราจะทำยังไงดี หรือเราอยู่ห่างๆนี่แหละปลอดภัยสุดแล้ว
เราจะเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่อายุเท่าไหร่คะ หรือเท่าไหร่ก็เป็นได้?
ตอนนี้เราอายุ 17 เรารู้สึกว่าเราเริ่มเก็บตัว เริ่มร้องไห้บ่อยๆ บางครั้งนึกถึงเรื่องๆนึงก็ร้องไห้ออกมาเอง เริ่มทำตัวไม่ถูกกับคนที่เราสนิท เราเริ่มไม่ไว้ใจใครแม้แต่คนในครอบครัวทั้งๆที่เค้าอาจจะช่วยแก้ปัญหาของเราได้ มีปัญหาเราก็ไม่บอกใครเก็บไว้แก้เอง เราไม่รู้ว่าเราป่วยหรือเราแค่อ่อนแอ แต่ปัญหาที่เราเจอมาก่อนหน้านี้ตอนอายุ 15 ปี มันเลวร้ายจนแทบจะพังชีวิตเราได้เลย
เราเกือบโดนข่มขืนจากเด็กที่เราไว้ใจซึ่งที่บ้านก็ไว้ใจมาก เพราะเป็นญาติแท้ๆ อายุเราห่างกันแค่ปีเดียว เราระแวงทุกครั้งที่เขามาอยู่ใกล้ บางครั้งเขาก็มาขอนอนด้วยแต่ไม่ได้นอนกันสองคน พี่สาวเรา น้องชายแท้ๆเราก็นอนด้วย แต่ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำ เรื่องมันเกิดเพราะเราหลับ แต่เรารู้สึกตัวทันเลยถีบเขาออกไป มารุ้ทีหลังว่าเขาถ่ายคลิปไว้ ความรู้สึกตอนนั้นคือเกลียดไปแล้ว แล้วทุกครั้งที่เขามานอนด้วยเราแทบไม่ได้นอนเพราะระแวง หวาดกลัว ถึงขั้นพกมีดไว้ป้องกันตัว กลัวจนบางครั้งเราก็ระแวงว่าน้องชายแท้ๆของเราจะทำกับเราแบบนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเราคิดอะไรอยู่ทำไมเราถึงไม่บอกคนในบ้าน แต่ความรู้สึกมันแย่มากๆ ทำไมชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้ ได้แต่ร้องไห้อยู่ในห้องน้ำคนเดียวบ่อยๆ
ตอนนี้เราอายุ 17 เขาอายุ 16 เราจำเป็นต้องไปโรงเรียนด้วยกัน และเหมือนเรื่องแย่ๆมันยังไม่หมด เขาไม่หยุดทำเรื่องแบบนั้น เขาพยายามหาโอกาส เมื่อวานฝนตกหนักมากทำให้เขาขับรถไปต่อไม่ได้เลยต้องหาที่หลบฝน ที่หลบฝนที่คนไปหลบกันมีเยอะแยะแต่ไม่จอด ไปจอดที่ห้องน้ำหลังตลาดที่ไม่มีคนไป เรารู้สึกแปลกๆเลยวิ่งไปในตลาด แล้วเขาก็กระชากแขนเราบอกว่าไปหาที่หลบฝนที่อื่นกัน ( เรางงทั้งๆที่จะถึงบ้านอยู่แล้ว ทำไมไม่กลับบ้านเลยล่ะจะไปหาที่หลบฝนอีกทำไม ) แล้วเขาก็พาเราไปร้านค้าเล็กๆที่ไม่มีใครอยู่ แถวนั้นเงียบสงบเหมือนไม่คน ด้วยความที่ระแวงเราเริ่มรู้ตัวว่าเขาจะทำอะไรเลยขอเขาให้เราเป็นคนขับกลับบ้าน เขาก็ให้ขับแล้วเขาซ้อน เราคิดในใจว่าคงไม่มีอะไร อีก 500 เมตรก็ถึงบ้านแล้ว เราเลยรีบขับ แต่ระวางทางดันมีหมามาตัดหน้ารถ เขาทำเสียงเหมือนตกใจว่าให้ระวังหมา เราก็แตะเบรกเบาๆ แต่เขากระแทกหลังเราแรกมากแล้วมือก็มาจับหน้าอกเรา ในใจตอนนั้นเราอยากจะหันไปตบหน้ามากๆ หรือขับรถให้ล้มไปเลยก็ดี แต่ก็ถึงหน้าบ้านเราแล้ว พอลงจากรถในใจเราตอนนั้นอยากร้องไห้มากๆ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นอีก ทำไมมันไม่หยุดเรื่องแบบนี้สักที ตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้เรื่องแบบนีเไม่เกิดขึ้นอีก และต่อไปนี้เราคงต้องเอารถไปโรงเรียนเอง
เรื่องโรคซึมเศร้าเราอยากรู้ว่าเป็นไปได้ไหม มีวิธีรักษาไหม หรือเราแค่คิดไปเอง
ส่วนเรื่องน้องที่เป็นญาติเราจะทำยังไงดี หรือเราอยู่ห่างๆนี่แหละปลอดภัยสุดแล้ว