สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขออภัยถ้าแท็กห้องผิด(ตั้งกระทู้ครั้งแรกค่ะ)
เราเป็นเด็กที่พึ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยซึ่งตอนนี้ยังไม่ได้ทำงานจึงต้องย้ายกลับมาอยู่ที่บ้าน(รอสอบ TOEIC) ครอบครัวเรามีกัน 6 คน แต่ที่อยู่กันจริง ๆ มี พ่อ แม่ เรา หลาน(3ขวบ) พี่สาวกลับอาทิตย์ละครั้งพ่อแม่มีอาชีพทำนา ตั้งแต่เราเข้ามหาวิทยาลัยเราโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัดและเนื่องด้วยเราคิดว่าพ่อแม่ท่านแก่แล้วสุขภาพก็ไม่ค่อยจะดีจึงทำงานบ้านเกือบทุกอย่าง การที่เราโตขึ้นมันกลับกลายเป็นว่าคุณแม่เรามีนิสัยบางอย่างเหมือนเด็กเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว เช่น ทำกับข้าวแล้วไม่ยอมเก็บของเข้าที่เดิมไม่กวาดเศษผักหรือเก็บถุง ทำกับข้าวเสร็จแล้วไม่เอาเข้าตู้ มีแต่ทำรกแล้วให้เราตามเช็ดตามล้าง เราเหนื่อย เหนื่อยยังไงมาดูกัน
กิจวัตรประจำวันของเราคือ
- ตื่นนอนไม่เกิน 7.00 น.
- กวาดบ้าน
- ทำกับข้าวผู้ใหญ่+เด็ก(ตอนเช้าเทียบใน 1 อาทิตย์ประมาณ 4ใน7วัน ตอนเย็น 5ใน7วัน)
- ทำธุระส่วนตัว
- แต่งตัวให้หลานพร้อมไปส่งที่โรงเรียน
- ซักผ้าผู้ใหญ่+เด็ก(3ใน7วัน)
- กรอกน้ำ 2-3 ใน7วัน
- ล้างจาน ทำความสะอาดครัว
- เตรียมตัวสอบ TOEIC (3-4 ชั่วโมง จ-ศ ,ส-อาไม่ได้เรียนเพราะหลานรบกวน)
-15.00น. ไปรับหลาน
- เย็นอาบน้ำหลาน ป้อนข้าว(เค้ากินเองแต่เราต้องดูเค้า)
เราเหนื่อยมากกับการคิดว่าพ่อแม่แก่แล้วเราเข้ามาแบ่งเบาภาระแต่กลับกลายเป็นโยนให้เราทำเกือบทุกอย่าง คือให้ทำทุกอย่างมันเหนื่อยกายเราพอทนได้แต่อย่าทำให้เราเหนื่อยใจ บางทีเราพูดเราบอกดี ๆ เหมือนท่านจะเข้าใจแต่ก็ไม่ทำตาม เช่น เอากับข้าวเข้าตู้ เก็บของให้เรียบร้อยไม่ต้องเนี๊ยบก็ได้ กวาดตรงที่ทำ พอเราดุก็หาว่าพูดไม่ดี ตูเป็นแม่นะ(ที่บ้านแม่พูดแบบนี้ ไม่ได้คิดไรมากชินละแต่พยายามไม่ให้พูดกับหลาน) เวลาเราไปเจอแม่ไม่เก็บของเราก็โมโหด้วยความที่เราเป็นคนอารมณ์ร้อน(ตั้งแต่มีหลานเราก็ระงับอารมณ์ได้บ้าง ใจเย็นขึ้น) เราก็มาดุแม่ตอนดุท่านก็เงียบเหมือนสำนึก พอเราทำพลาดเรื่องที่ท่านไม่พอใจก็ขุดมาบ่นมาด่าเราหาว่าเราพูดไม่ดี ขี้เกียจ ตูเหนื่อยไม่คิดจะแบ่งเบาภาระช่วยกันหรือไง เอ๊าาาาาาาาาาาา ที่ทำอยู่ทุก ๆ วันหยุด ทุก ๆ ปิดเทอมนี่ไม่ช่วยรึ? ปรึกษาใครเค้าก็บอกให้อดทนยังไงท่านก็เป็นแม่ ใช่ค่ะเราอดทนมาหลายปีแล้วแต่จะให้อดทนแบบนี้ไปเรื่อย ๆ แบบท่านไม่ยอมปรับปรุงตัวท่านเจอกันคนละครึ่งทางเราก็เหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว มันอาจจะทำให้เราอยากกลับบ้านมากขึ้นก็ได้
---ขอพื้นที่ระบาย---
ตั้งแต่เราเกิดมาจำความได้ความเครียดเริ่มเข้ามาในสมองเราไม่ค่อยปรึกษาแม่เราปรึกษาทีไรเครียดกว่าเดิม ตั้งป้อมจะด่าก่อนเลย เราบอกว่าปวดประจำเดือนถ้าเป็นแม่คนอื่นก็จะเอายาเอาถุงน้ำร้อนมาให้แม่เราน่ะหรอ ปวดก็ไปกินยาสินอนอยู่ตรงนั้นมันจะหายหรือไง เรื่องเรียนได้เกรดน้อยได้คะแนนน้อยเคยปรึกษาอยู่หนึ่งครั้งโดนด่ากลับมาว่าก็ไม่ตั้งใจ มัวแต่เล่น มันจะดีได้ไง จากปี1เกรด หนึ่งกว่าจนจบปี4เกรดสองกว่าไม่เคยได้รับคำชมไม่เคยได้รับกำลังใจเลย สตรองปะล่ะ ดีหน่อยไม่ได้เป็นคนคิดมากขนาดนั้น ยังดีที่คอยสนับสนุนเรื่องอุปกรณ์การเรียนแบบทุ่มสุดตัวถ้าจำเป็น เรื่องเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า โทรศัพท์น่ะหรอซื้อเอง มีอีกหลายเรื่องที่ทำให้เราอึดอัดตั้งแต่เล็กยันโตพิมพ์ทั้งวันก็ไม่หมด ได้ระบายออกมาเท่านี้ก็พอเอาความอึดอัดที่ไม่สามารถลงกับใครได้ออกไปได้บ้าง
ขอบคุณคำแนะนำล่วงหน้านะคะ
ขออภัยหากใช้ภาษาไทยผิดหรือพิมพ์ตก
ขอบคุณค่ะ
สอนลูกสอนหลานสอนได้ แต่สอนผู้ใหญ่ต้องทำอย่างไร
เราเป็นเด็กที่พึ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยซึ่งตอนนี้ยังไม่ได้ทำงานจึงต้องย้ายกลับมาอยู่ที่บ้าน(รอสอบ TOEIC) ครอบครัวเรามีกัน 6 คน แต่ที่อยู่กันจริง ๆ มี พ่อ แม่ เรา หลาน(3ขวบ) พี่สาวกลับอาทิตย์ละครั้งพ่อแม่มีอาชีพทำนา ตั้งแต่เราเข้ามหาวิทยาลัยเราโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัดและเนื่องด้วยเราคิดว่าพ่อแม่ท่านแก่แล้วสุขภาพก็ไม่ค่อยจะดีจึงทำงานบ้านเกือบทุกอย่าง การที่เราโตขึ้นมันกลับกลายเป็นว่าคุณแม่เรามีนิสัยบางอย่างเหมือนเด็กเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว เช่น ทำกับข้าวแล้วไม่ยอมเก็บของเข้าที่เดิมไม่กวาดเศษผักหรือเก็บถุง ทำกับข้าวเสร็จแล้วไม่เอาเข้าตู้ มีแต่ทำรกแล้วให้เราตามเช็ดตามล้าง เราเหนื่อย เหนื่อยยังไงมาดูกัน
กิจวัตรประจำวันของเราคือ
- ตื่นนอนไม่เกิน 7.00 น.
- กวาดบ้าน
- ทำกับข้าวผู้ใหญ่+เด็ก(ตอนเช้าเทียบใน 1 อาทิตย์ประมาณ 4ใน7วัน ตอนเย็น 5ใน7วัน)
- ทำธุระส่วนตัว
- แต่งตัวให้หลานพร้อมไปส่งที่โรงเรียน
- ซักผ้าผู้ใหญ่+เด็ก(3ใน7วัน)
- กรอกน้ำ 2-3 ใน7วัน
- ล้างจาน ทำความสะอาดครัว
- เตรียมตัวสอบ TOEIC (3-4 ชั่วโมง จ-ศ ,ส-อาไม่ได้เรียนเพราะหลานรบกวน)
-15.00น. ไปรับหลาน
- เย็นอาบน้ำหลาน ป้อนข้าว(เค้ากินเองแต่เราต้องดูเค้า)
เราเหนื่อยมากกับการคิดว่าพ่อแม่แก่แล้วเราเข้ามาแบ่งเบาภาระแต่กลับกลายเป็นโยนให้เราทำเกือบทุกอย่าง คือให้ทำทุกอย่างมันเหนื่อยกายเราพอทนได้แต่อย่าทำให้เราเหนื่อยใจ บางทีเราพูดเราบอกดี ๆ เหมือนท่านจะเข้าใจแต่ก็ไม่ทำตาม เช่น เอากับข้าวเข้าตู้ เก็บของให้เรียบร้อยไม่ต้องเนี๊ยบก็ได้ กวาดตรงที่ทำ พอเราดุก็หาว่าพูดไม่ดี ตูเป็นแม่นะ(ที่บ้านแม่พูดแบบนี้ ไม่ได้คิดไรมากชินละแต่พยายามไม่ให้พูดกับหลาน) เวลาเราไปเจอแม่ไม่เก็บของเราก็โมโหด้วยความที่เราเป็นคนอารมณ์ร้อน(ตั้งแต่มีหลานเราก็ระงับอารมณ์ได้บ้าง ใจเย็นขึ้น) เราก็มาดุแม่ตอนดุท่านก็เงียบเหมือนสำนึก พอเราทำพลาดเรื่องที่ท่านไม่พอใจก็ขุดมาบ่นมาด่าเราหาว่าเราพูดไม่ดี ขี้เกียจ ตูเหนื่อยไม่คิดจะแบ่งเบาภาระช่วยกันหรือไง เอ๊าาาาาาาาาาาา ที่ทำอยู่ทุก ๆ วันหยุด ทุก ๆ ปิดเทอมนี่ไม่ช่วยรึ? ปรึกษาใครเค้าก็บอกให้อดทนยังไงท่านก็เป็นแม่ ใช่ค่ะเราอดทนมาหลายปีแล้วแต่จะให้อดทนแบบนี้ไปเรื่อย ๆ แบบท่านไม่ยอมปรับปรุงตัวท่านเจอกันคนละครึ่งทางเราก็เหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว มันอาจจะทำให้เราอยากกลับบ้านมากขึ้นก็ได้
---ขอพื้นที่ระบาย---
ตั้งแต่เราเกิดมาจำความได้ความเครียดเริ่มเข้ามาในสมองเราไม่ค่อยปรึกษาแม่เราปรึกษาทีไรเครียดกว่าเดิม ตั้งป้อมจะด่าก่อนเลย เราบอกว่าปวดประจำเดือนถ้าเป็นแม่คนอื่นก็จะเอายาเอาถุงน้ำร้อนมาให้แม่เราน่ะหรอ ปวดก็ไปกินยาสินอนอยู่ตรงนั้นมันจะหายหรือไง เรื่องเรียนได้เกรดน้อยได้คะแนนน้อยเคยปรึกษาอยู่หนึ่งครั้งโดนด่ากลับมาว่าก็ไม่ตั้งใจ มัวแต่เล่น มันจะดีได้ไง จากปี1เกรด หนึ่งกว่าจนจบปี4เกรดสองกว่าไม่เคยได้รับคำชมไม่เคยได้รับกำลังใจเลย สตรองปะล่ะ ดีหน่อยไม่ได้เป็นคนคิดมากขนาดนั้น ยังดีที่คอยสนับสนุนเรื่องอุปกรณ์การเรียนแบบทุ่มสุดตัวถ้าจำเป็น เรื่องเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า โทรศัพท์น่ะหรอซื้อเอง มีอีกหลายเรื่องที่ทำให้เราอึดอัดตั้งแต่เล็กยันโตพิมพ์ทั้งวันก็ไม่หมด ได้ระบายออกมาเท่านี้ก็พอเอาความอึดอัดที่ไม่สามารถลงกับใครได้ออกไปได้บ้าง
ขอบคุณคำแนะนำล่วงหน้านะคะ
ขออภัยหากใช้ภาษาไทยผิดหรือพิมพ์ตก
ขอบคุณค่ะ