เราคิดว่าเรา(อาจจะ)กำลังเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ

สวัสดีค่ะ ขอท้าวความก่อนนะคะว่าเราเป็นคนปกติธรรมดา ที่ไม่ได้มีปัญหาวุ่นวายใดๆในชีวิต 
ครอบครัวเราก็ปกติดีค่ะ ทุกคนในครอบครัวรักเรามาก ทะเลาะบ้างเป็นบางครั้งแต่ก็ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงค่ะ
เรามีเพื่อนที่สนิทที่ไว้ใจได้มากที่สุดในโลก (ไม่มีแฟนค่ะ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกขาดอะไร อยู่คนเดียวสบายสุดๆ)
ชีวิตวัยเรียน วัยทำงานของเราก็ไม่ได้มีอะไรเลวร้ายค่ะ ทุกอย่างก็ลงตัวดี

ทั้งที่ๆชีวิตเราก็ดำเนินไปตามปกติ แต่ทุกๆวันนี้เรารู้สึกแย่ลงทุกวันๆ..

ประมาณสองสามปีก่อน ช่วงที่โรคซึมเศร้ากำลังเป็นที่สนใจ เราถูกให้ทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้ามากมาย
และผลลัพท์ก็จะออกเหมือนกันทุกๆครั้งว่า "เรากำลังเป็นโรคซึมเศร้านะ" ควรรีบรักษา ควรไปหาหมอ
ซึ่งตอนนั้นเรารู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ค่ะ สำหรับเรา เรามองว่าชีวิตเราไม่ได้ประสบปัญหาถึงขนาดเป็นซึมเศร้าได้
ตอนนั้นเราคิดว่าเราอาจจะเป็นโรคหมดไฟ (Burnout) หรือเป็นอย่างอื่นมากกว่า เราคิดว่าเราไม่มีทางเป็นซึมเศร้าแน่ๆ

เราคิดอย่างนั้นมาตลอดจนเร็วๆนี้ค่ะ ทุกวันนี้เราแทบไม่มีกำลังในการมีชีวิตอยู่
เราท้อมาก ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าท้ออะไร 
เราเหนื่อยมาก แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราเหนื่อยอะไร 

จากนั้นเหมือนมันหนักขึ้นเรื่อยๆค่ะ เราเริ่มอารมณ์แปรปรวนผิดปกติ แทบไม่อยากอาหาร
เวลาทำงานหรืออ่านหนังสือแทบไม่มีสมาธิเลย ความจำแย่ลงมาก ไม่ใช่คนหัวไวเหมือนแต่ก่อน
เราลอยมาก แทบจะไม่มีความสนใจในอะไรเลย (ทั้งๆที่สิ่งๆนั้นเคยเป็นสิ่งที่เราชอบมาก)

เรายังไม่คิดว่าเราเป็นค่ะ เราเอาแต่คิดว่าเราคงไม่มีทางเป็นแน่ๆ เราปล่อยมันมาเรื่อยๆ จนเริ่มรู้สึกว่ามันหนักขึ้น
เราเริ่มมีความคิดที่จะฆ่าตัวตาย เราไม่อยากอยู่บนโลก เราเริ่มคิดว่าเรามีแต่ข้อเสีย ซึ่งไม่ว่าเราจะพยายามให้กำลังใจตัวเองยังไง
เราก็กลับไปมองโลกในแง่ร้ายอีกตลอด เราไม่รู้ว่าเราเป็นแบบนี้ได้ยังไง เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขในชีวิตแล้วอีกแล้ว

ขนาดนี้แล้วเราเริ่มคิดแล้วค่ะ ว่าเราอาจจะเป็นซึมเศร้า แต่เหตุผลเดียวที่ค้านคอเรามาตลอดคือ "ทำไมเราถึงเป็น?"
อย่างที่บอกค่ะว่าเราไม่มีปัญหาอะไรเลย ชีวิตเราค่อนข้างดี เราเคยเป็นคนมองโลกในแง่บวกมากๆ มากจนใครๆก็วางใจที่จะอยู่กับเรา 
ทุกคนที่เข้าหาเราพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเราเป็นคนที่มีพลังงานบวกมาก อยู่กับเราแล้วสบายใจ อยู่กับเราแล้วมีความสุข
แต่ตอนนี้เราไม่สามารถอยู่กับใครได้แล้วค่ะ เราไม่สามารถให้กำลังใจใครได้อีกแล้ว เราไม่อยากแม้แต่จะเข้าสังคมหรือพูดคุยกับใครอีกแล้วค่ะ
สิ่งเดียวที่คิดตอนนี้คืออยากหายไป ไม่อยากอยู่

เราอยากทราบสาเหตุค่ะ ว่าโรคซึมเศร้ามันสามารถเกิดขึ้นได้ทั้งๆที่ไม่มีปัญหาอะไรเลยเหรอ 
อาการของเรามันคือโรคซึมเศร้าจริงๆใช่ไหม? (พูดตรงๆว่ายังไม่อยากยอมรับค่ะ)
มันเกิดขึ้นได้ยังไง แล้วเราควรทำยังไง ควรเผชิญหน้าอาการแบบนี้ยังไงดี ช่วยเราทีค่ะ

ปล.เผลอบ่นซะเยอะเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะ