โดยส่วนตัวเราเป็นคนคิดเยอะคิดมาก แต่พอบางครั้งไม่อยากคิดเราก็จะไม่คิดอะไรเลย แต่เรื่องที่ทำให้ท้อให้เหนื่อยส่วนใหญ่มาจากเรื่องครอบครัวและเรื่องเรียน เรารู้สึกว่าชีวิตตัวเองบางทีแทบไม่มีความสุขเลยโดยเฉพาะช่วงหลังๆมานี้ แต่เราจะไม่แสดงออกให้ใครรู้นะ เพราะเวลาเราอยู่ต่อหน้าคนอื่นเราเป็นคนเฮฮา บ้าๆ มาก แต่พอเวลาเราอยู่คนเดียวเราก็จะคิดจะเครียด พยายามหาหนทางแก้ไขปัญหาเรื่องที่เจอ พูดง่ายๆคือเหมือนคนสองบุคคลิกประมาณนั้นค่ะ ปกติแล้วเราจะเป็นคนที่คอยให้คำปรึกษาคนอื่นอยู่ตลอด แต่พอเวลาตัวเองมีปัญหาอะไรเราจะไม่ค่อยบอกคนอื่น (เรากลัวว่าคนอื่นจะต้องมาฟังเรื่องทุกข์ของตัวเราเอง) เราพยายามบอกตัวเองให้มองโลกในแง่บวกไว้ เราทำได้เป็นครั้งคราวแต่มันก็กลับมาคิดอยู่ดี มันรู้สึกว่าวิตกกังวล เรารู้ตัวเองว่าเราทำอะไรอยู่ เราคิดอะไรอยุ่ แต่มันรู้สึกฟุ้งซ้าน แบบนี้ที่เราเป็นใช้อาการโรคซึมเศร้ามั้ยคะ