เมื่อประมานวันที่17พ.ค.ผมได้มีโอกาสกลับไปหาญาติจึงได้ซื้อตั๋วไปตจว.ปลายทางไปกรุงเทพ-เชียงใหม่ เป็นตู้นอน ตอนหัวค่ำผมได้ไปขึ้นรถไฟที่สถานีรังสิต
ระหว่างที่รถมาถึงผมได้ขึ้นไปบนรถระหว่างที่หาที่ของตัวเองอยู่บนรถไฟนั้นผมได้เดินไปเจอผู้หญิงคนนึงระหว่างทาง ซึ่งเธอกำลังทำอะไรอยู่ซักอย่าง พอเห็นผมมองมาเธอก้อมยิ้มเล็กๆแล้วรีบเข้าที่ตัวเองไป แล้วบังเอิญตรงที่ของผมกะเธอมันอยู่ตรงข้ามกันพอดีแต่เตียงผมอยู่ชั้นบน น่าตาเธอน่ารักใสๆดูเรียบร้อยออกกวนนิดๆเป็นแบบที่ผมชอบ(จริงๆน๊าา) หลังจากนั้นก้ไม่มีอะไรมากระหว่างทางผมก้คิดว่าเธอเปนคนที่ไหน เราก้เดาว่าคงเป็นสาวเชียงใหม่แน่เลย)ไอ้เราก้ไม่ได้ลงเชียงใหม่ด้วยซิ่
พอหลังจากนั้นผมก้หลับไปได้ยินเสียงอีกทีเมื่อประมานเกือบตี4 มีคนกำลังพูดอยู่ผมก้ลองฟังดีๆ ขุ่นพระเป็นเธอกำลังเล่นpubgอยู่บนรถไฟ เสียงประมานว่าตึกไหนๆซ้ายหน่อยข้างหน้าๆไรงี้และสื่อสารกะเพื่อนอยู่อย่างเมามันเสียงก้ลั่นพอสมควรแต่เทอคงไม่รุตัวเพราะใส่สมอลทอค สักพักพอเสียงเธอเงียบลงผมก้คิดว่าเธอหายไปไหน จึงแอบมองลงมาจากผ้าม่านผมที่เปิดอยู่นิดนึง ปรากฎว่าเตียงเทอครึ่งนึงจากที่ผมมองมาโล่งแล้วผ้าม่านก้เปิดหมด แต่ทันใดนั้นผมก้เหนมีคนนั่งอยู่อีกครึ่งของที่นอนคาดว่าเป็นเธอ จากนั้นผมก้พยายามที่จะเอื้อมมือไปหยิบน้ำเปล่าในกระเป๋าที่จะได้สบตาเธออีกครั้ง แต่เราก้ไม่ได้มีความมั่นใจขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าไม่หล่อนะ(อันนี้ออกแนวหลงตัวเอง55)แต่เป็นคนขี้อาย
สุดท้ายแล้วผมก้ได้แค่มองแค่แขนไปจนถึงไหล่เธอแค่นั้น จากนั้นเธอก้ลงรถไฟสถานีตรงนั้นไป(อ้าวเฮากะนึกว่าเป็นสาวเจียงใหม่) ในใจก้เสียดายมากๆที่ไม่ได้พูดคุยรึแม้แต่จะยิ้มให้เธอ คิดว่าจะได้เจอกันตอนเช้าอีกแท้ๆกะว่าจะทักทายเธอแต่ก้ได้แค่คิด ขอโทษที่ไม่ได้ยิ้มกลับเพราะช่วงนั้นผมเพิ่งเจอเรื่องแย่ๆมา ส่วนตัวผมเองก้ผิดคาดผมลงรถไฟตอนตี5เพราะเป็นรถด่วนด้วยแหละจากปกติเมื่อก่อนที่ผมนั่งประมานถึงสถานีผมประมาก7-8โมง อยากจิบชากะเทอตอนเช้าจังเลย
ปล.สุดท้ายนี้อยากจะฝากถึงเธอไม่ว่าจะรับรู้รึป่าว ว่าขอบคุณรอยยิ้มเล็กๆนั้น ที่ทำให้ผมรู้สึกดีมีกำลังใจและกล้าทำอะไรต่อจากนี้มากขึ้น ผมเองก้มีปัญหากับชีวิตเจออะไรแย่ๆและปิดกั้นตัวเองพอสมควร แต่อย่างน้อยคุณก้คือคนแปลกหน้าที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตต่อเพื่อที่จะมอบสิ่งดีให้ผู้อื่นเหมือนที่คุณมอบให้ผมและหวังว่าคงจะได้พบคุณในอีกสักวัน(ขออภัยทุกคนที่เพ้อ55)
ตามหาสาวเหนือ(มั้ง)บนรถไฟสายเหนือ
ระหว่างที่รถมาถึงผมได้ขึ้นไปบนรถระหว่างที่หาที่ของตัวเองอยู่บนรถไฟนั้นผมได้เดินไปเจอผู้หญิงคนนึงระหว่างทาง ซึ่งเธอกำลังทำอะไรอยู่ซักอย่าง พอเห็นผมมองมาเธอก้อมยิ้มเล็กๆแล้วรีบเข้าที่ตัวเองไป แล้วบังเอิญตรงที่ของผมกะเธอมันอยู่ตรงข้ามกันพอดีแต่เตียงผมอยู่ชั้นบน น่าตาเธอน่ารักใสๆดูเรียบร้อยออกกวนนิดๆเป็นแบบที่ผมชอบ(จริงๆน๊าา) หลังจากนั้นก้ไม่มีอะไรมากระหว่างทางผมก้คิดว่าเธอเปนคนที่ไหน เราก้เดาว่าคงเป็นสาวเชียงใหม่แน่เลย)ไอ้เราก้ไม่ได้ลงเชียงใหม่ด้วยซิ่
พอหลังจากนั้นผมก้หลับไปได้ยินเสียงอีกทีเมื่อประมานเกือบตี4 มีคนกำลังพูดอยู่ผมก้ลองฟังดีๆ ขุ่นพระเป็นเธอกำลังเล่นpubgอยู่บนรถไฟ เสียงประมานว่าตึกไหนๆซ้ายหน่อยข้างหน้าๆไรงี้และสื่อสารกะเพื่อนอยู่อย่างเมามันเสียงก้ลั่นพอสมควรแต่เทอคงไม่รุตัวเพราะใส่สมอลทอค สักพักพอเสียงเธอเงียบลงผมก้คิดว่าเธอหายไปไหน จึงแอบมองลงมาจากผ้าม่านผมที่เปิดอยู่นิดนึง ปรากฎว่าเตียงเทอครึ่งนึงจากที่ผมมองมาโล่งแล้วผ้าม่านก้เปิดหมด แต่ทันใดนั้นผมก้เหนมีคนนั่งอยู่อีกครึ่งของที่นอนคาดว่าเป็นเธอ จากนั้นผมก้พยายามที่จะเอื้อมมือไปหยิบน้ำเปล่าในกระเป๋าที่จะได้สบตาเธออีกครั้ง แต่เราก้ไม่ได้มีความมั่นใจขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าไม่หล่อนะ(อันนี้ออกแนวหลงตัวเอง55)แต่เป็นคนขี้อาย
สุดท้ายแล้วผมก้ได้แค่มองแค่แขนไปจนถึงไหล่เธอแค่นั้น จากนั้นเธอก้ลงรถไฟสถานีตรงนั้นไป(อ้าวเฮากะนึกว่าเป็นสาวเจียงใหม่) ในใจก้เสียดายมากๆที่ไม่ได้พูดคุยรึแม้แต่จะยิ้มให้เธอ คิดว่าจะได้เจอกันตอนเช้าอีกแท้ๆกะว่าจะทักทายเธอแต่ก้ได้แค่คิด ขอโทษที่ไม่ได้ยิ้มกลับเพราะช่วงนั้นผมเพิ่งเจอเรื่องแย่ๆมา ส่วนตัวผมเองก้ผิดคาดผมลงรถไฟตอนตี5เพราะเป็นรถด่วนด้วยแหละจากปกติเมื่อก่อนที่ผมนั่งประมานถึงสถานีผมประมาก7-8โมง อยากจิบชากะเทอตอนเช้าจังเลย
ปล.สุดท้ายนี้อยากจะฝากถึงเธอไม่ว่าจะรับรู้รึป่าว ว่าขอบคุณรอยยิ้มเล็กๆนั้น ที่ทำให้ผมรู้สึกดีมีกำลังใจและกล้าทำอะไรต่อจากนี้มากขึ้น ผมเองก้มีปัญหากับชีวิตเจออะไรแย่ๆและปิดกั้นตัวเองพอสมควร แต่อย่างน้อยคุณก้คือคนแปลกหน้าที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตต่อเพื่อที่จะมอบสิ่งดีให้ผู้อื่นเหมือนที่คุณมอบให้ผมและหวังว่าคงจะได้พบคุณในอีกสักวัน(ขออภัยทุกคนที่เพ้อ55)