สวัสดีค่ะ . . . เราเป็นผู้หญิง ตัวคนเดียว พ่อแม่ตายหมด ตอนนี้เราอายุ 25 แล้ว ปัญหา คือ เรามีปัญหาหลายอย่าง เข้ามาพร้อมกัน หลายๆเรื่อง พูดกับใครก็ไม่ได้
ตอนนี้เรารุ้สึกหว้าเหว่ และเศร้า บางครั้งก็ร้องไห้โดยไม่รู้สาเหตุ จากแต่ก่อนที่เป็นคนแอคทีฟ คิดบวก ร่าเริงอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้กลายเป็นคนเชื่องช้า ปิดกั้น เก็บตัวอยู่คนเดียว ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากออกไปไหนเลย เวลาอยู่กับเพื่อน เพื่อนชอบบอกว่าเราเหมออยู่บ่อยๆ แต่เราก็ไม่รู้นะว่าเราเหมอ  ที่เรารู้ก็คือความเศร้ามันเริ่มกัดกินความรู้สึกทุกส่วนมาเรื่ิอยๆ จนเราไม่รู้สึกว่ามีความสุขเลย พยายามยิ้มทำเหมือนตัวเองมีความสุขแต่จริงๆแล้ว เราเศร้าและรู้สึกโดดเดี่ยว บางทีก็ทำร้ายตัวเองโดยไม่รู้ตัว เราบังคับตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไปเพราะอะไร รู้แค่มันเก็บกด กดดัน ไม่เป็นตัวของตัวเอง  ความรู้สึกทุกส่วนบอกว่าเรามันไร้ค่า หดหู่ ไม่มีกำลังใจ ไม่รู้จะหากำลังใจจากไหน
ที่ตั้งกระทู้นี้เพราะอยากแค่ระบายออกมาให้ใครซักคนได้รับฟังบ้าง แค่อยากให้มีซักคนที่รับฟังและเข้าใจในสิ่งที่เราเป็น มันอาจจะดีขึ้น
บางครั้งเราก็คิดว่าเราอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าก็ได้
เพราะการมีชีวิตอยู่ของเราตอนนี้มันไม่มีพื้นที่ให้กับความสุขเลย เรารู้สึกโดดเดี่ยว อ้างว้าง บางครั้งทรมารจนแทบไม่อยากจะหายใจ เคยคิดนะว่า ถ้ากลั้นหายใจตายตอนนี้ได้ก็ดี ความทรมานที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน ทุกอย่างดูเป็นเรื่องติดลบไปหมด  พยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้น แต่ในใจมันกลับหดหู่ลงทุกวันๆ
ยังดีที่จิตรใต้สำนึกลึกๆ มันบอกว่าเราต้องมีชีวิตอยู่ต่อ แต่จะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้าก็ไม่มีใครรู้ ถ้าเรายังเป็นแบบนี้