เจ้าลูกชายของเราจริงๆก็เริ่มป่วยมานานหลายปี ปีละหลายๆโรค เราก็พาไปรักษาอย่างดีทุกครั้ง ด้วยความรักและเอาใจใส่ ทำใจมาตลอด ว่าเค้าจะต้องจากไปเร็วๆนี้แน่ๆ

ถ้าเค้าจำเป็นจะต้องง่วงหลับไปก่อนเรา ก็ถือเป็นโชคดีที่ได้ดูแลกันจนลมหายใจสุดท้าย เพราะถ้าเราตายก่อน เค้าจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวและลำบากมากๆ

นี่ก็ผ่านมานานแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่คิดว่าเค้าจะทิ้งเราไป เจ้าหมานักสู้ของเราก็ยังมีชีวิตอยู่ แต่อยู่แบบหมาชราขาพิการ ค่าตับสูง ลุกเดินลำบาก เราพยายามอย่างที่สุดที่จะทำให้เค้ามีความสุข เท่าที่สองมือเราจะทำได้ แม้ลึกๆแล้วเราจะเครียดและเศร้ามาก เพราะสงสารเค้าจับหัวใจ

อยากรู้เรื่องราวของเพื่อนๆผู้อารีย์ ที่เคยผ่านช่วงเวลาแห่งความเศร้านี้มาแล้ว คุณลำบากกันแค่ไหน และให้กำลังใจตัวเองยังไงบ้างคะ ขอเป็นวิทยาทานให้ทาสหมาที่นอนไม่หลับคนนี้สักหน่อยเถิด..

ขอบคุณนะคะ