ตอนนี้ผมเริ่มศึกษาใหม่ จึงได้รู้ว่าเข้าใจผิดมานาน มีความเข้าใจตอนแรกอย่างนี้ว่า เราจะรู้ลมหายใจเข้าออกเพ่งดูลมเข้าออกพร้อมพิจารณาลมว่าเป็นอย่างไร นุ่มนวลอ่อนโยนเย็นสบาย ทำไปทำมาจิตเริ่มลืมกาย จิตเริ่มเป็นหนึ่งเดียวกับลม เห็นลมเป็นเรา เห็นเราเป็นลม จากนั้นก็เพ่งหนักขึ้นไปอีก จนรู้สึกเจ็บจมูกมาก เรยต้องหาที่ตั้งจิตใหม่ เรยตัดสินใจเอาลมมาไว้กลางอก แล้วก็เพ่งอยู่ในลมนั้น ลมนั้นเป็นลูกกลมๆพัดวนๆในนั้นเย็นสบาย สงบไร้ความคิด จนการนั่งสมาธิไม่ต้องนั่งกันแล้ว คิดว่านั่งไปทำไมนอนเอาก็ได้เหมือนกัน จนตอนนั้นเลิกนั่งสมาธิเลิกเดินจงกรม  เพ่งมันอยู่กลางอกแบบนั้นรู้สึกเหมือนเรานั่งในกายอีกที รู้สึกปลอดภัย เคยเจอผีมานั่งขย่มตัวตอนนอน ก็ไม่สนใจสงบอยู่ในกายแบบนั้น จนมาวันนึงเจอสาวที่เคยจีบกันมาก่อนตอนเด็ก ตอนนั้นผมบวชเณรอยู่ นั่งข้างๆหลวงพ่อ ผมก็ก้มหน้าสัมรวมแต่เห็นแค่ตัวของผญคนนั้น เรยมีความคิดขึ้นมาว่าจะเงยหน้าขึ้นไปมอง หลวงพ่อท่านพูดขึ้นมาว่าอย่าหันไปมอง ผมก็เงยหน้าไปมอง หลวงพ่อบอกไม่ทันแล้ว ผมมองหน้าผญคนนั้น ผญคนนั้นมองหน้าผม ลมที่ผมรู้สึกเป็นลูกกลมๆเย็นๆสบาย ลุกเป็นไฟด้วยราคะ จากนั้นก็เสื่อมไปเรย