สวัสดีครับชาวพันทิป ผมสมัครชิกเป็นครั้งแรกผมเคยติดตามอ่านปัญหาแบบนี้ในพันทิปมาตลอด
ผมไม่คิดว่าวันนึงจะเป็นผมเองที่เป็นคนมาตั้งกระทู้. ถ้าผมพิมผิดพิมถูกไปบ้างผมขออภัยด้วยนะครับ
ผมขอแทนตัวเองว่า T นะครับ ผมอายุ 25 ปีเป็นช่างภาพ prewedding ผมเป็นคนร่าเริงมองโลกในแง่ดีมากๆ
“ผมขออนุญาตเล่าชีวิตของผมสั้นๆเผื่อมันจะเป็นส่วนนึงของสิ่งที่ผมเป็น”
-ผมเกิดมาในครอบครัวที่จะว่าดีก้ดี ไม่ดีก้ไม่ดี แต่สิ่งที่ผมรู้คือผมไม่ได้รับความอบอุ่นเลย (พ่อแม่ทำงานโตมาเข้าใจ)
-ผมมีพ่อที่ติดยาและการพนัน เเละเป็นหนี้ก้อนโต (ผมเคยห้ามเเล้ว แต่เขาบอกผมว่าอย่า ส. กูโตปานนี้เเล้ว และนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมบอกพ่อไห้เลิก)
-ผมมีแม่ที่ขยันมากๆ หน้าที่การงานดี เงินเดือนสูง แต่ไม่มีเงินเก็บเพราะตลอดเวลา 20ปีแม่ช่วยพ่อใช้หนี้มาตลอดจนตอนนี้แม่เกษียณเเล้วแต่ก้ยังไม่ได้พักเลย (ท่าน 60 เเล้วครับ )
- ผมเริ่มทำงานตั้งแต่ปี 1 เริ่มรับงานถ่ายภาพหาเงินเองเพราะคิดว่าอย่างน้อยก้ช่วยแบ่งเบาภาระได้บ้าง
-ผมไม่เคยปรึกษาเรื่องนี้กับพ่อแม่ เพราะผมคิดว่าท่านเหนื่อยมากเเล้ว และไม่อยากไห้ไครเห็นว่าผมอ่อนแอ(มันเป็นความคิดที่แย่จริงๆ)
จุดเปลี่ยน
ผมเริ่มไม่มีความสุขกับชีวิต เริ่มหมดไฟในการทำงาน จากอะไรที่ผมเคยอินมากๆวันนี้มันไม่เหลือเลย
ผมเคยแอบไปพบแพทย์อยู่ช่วงนี้ผมได้รับยาและผมกินมันมาช่วงนึงและหยุดพักไปเพราะ ผมทำงานไม่ได้เลยมันเพลีย บางตัวก็ทำไห้นอนหลับไม่ได้
เลยหยุดไปและคิดว่ามันคงหายไปเเล้ว จนมาถึงช่วง3-4 เดือนที่ผ่านมาอาการมันเริ่มกลับมาอีกครั้งแต่ผมไม่ได้ไปหาหมอ ไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่คงเพราะผมมีแฟน. ( แฟนผมไม่รู้ว่าเป็นนะตอนแรก ) ผมเพิ่งมาบอกเธอช่วงหลังๆที่เราทะเลาะกันมากขึ้น ผมก็อทิบายสิ่งที่ผมเป็นให้เขาฟังตามประสาแฟน
สิ่งที่ทำไห้ผมรับตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
คือเมื่อ 2-3วันก่อน ผมตัดสินใจยอมแพ้กับสิ่งที่ผมเป็นอยู่ ผมพยายามฆ่าตัวตายใช้ผมทำมันลงไปเเล้ว พ่อแม่แฟนผม มาเห็นผมมาช่วยผมใว้ผมถึงรอดมา
แต่ไม่มีไครเข้าใจหรอกว่า ผมรอดมาเเล้ว แต่สิ่งที่ผมตัดสินใจทำลงไป และทุกๆคนเห็น มันทำให้ผมรับตัวเองไม่ได้อีกเเล้ว ผมทำไห้แม่ร้องไห้ ทำไห้พ่อเสียใจ และแฟนผม ผมไม่เป็นตัวเองอีกเเล้ว ผมคอยถามตัวเองอยู่ตลอดว่าทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย มันไม่ควรเกิดขึ้นกับไครทั้งนั้น มันเป็นโรคที่ทำลายชีวิตคนๆนึงเหมือนทำให้ตายทั้งเป็นเลย หลังจากเหตุการณ์นี้ผมก้ไปหาหมอกับเพื่อนคนนึง หมอบอกมันจะหายได้ และให้ยาผมมาอีก
แต่ผมสู้ไม่ไหวอีกเเล้ว ผมทำมันอีกครั้งตอนเพื่อนไม่อยู่และเหมือนเดิมผมรอด เพราะเพื่อนมาทัน
คำถาม
ผมควรทำยังไงต่อไปดี ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันดูโง่มาก ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่ตอนนี้ผมกลัว
ผมกลัวสิ่งที่ผมเป็นอยู่ ผมรับสภาพตัวเองไม่ได้จริงๆผมขอโทษ
ผมอยากเป็นผมคนเดิมคนที่มีความสุข ยิ้มแย้มร่าเริง ผมอยากกลับไปทำงานที่ผมรักได้อย่างมีความสุข อยากช่วยเหลือครอบครัวต่อ
ผมอยากกลับไปเป็นแฟนที่ดี ผมต้องทำยังไง ช่วยผมด้วย
ช่วยผมด้วย ผมรับสภาพตัวเองไม่ได้อีกเเล้ว
ผมไม่คิดว่าวันนึงจะเป็นผมเองที่เป็นคนมาตั้งกระทู้. ถ้าผมพิมผิดพิมถูกไปบ้างผมขออภัยด้วยนะครับ
ผมขอแทนตัวเองว่า T นะครับ ผมอายุ 25 ปีเป็นช่างภาพ prewedding ผมเป็นคนร่าเริงมองโลกในแง่ดีมากๆ
“ผมขออนุญาตเล่าชีวิตของผมสั้นๆเผื่อมันจะเป็นส่วนนึงของสิ่งที่ผมเป็น”
-ผมเกิดมาในครอบครัวที่จะว่าดีก้ดี ไม่ดีก้ไม่ดี แต่สิ่งที่ผมรู้คือผมไม่ได้รับความอบอุ่นเลย (พ่อแม่ทำงานโตมาเข้าใจ)
-ผมมีพ่อที่ติดยาและการพนัน เเละเป็นหนี้ก้อนโต (ผมเคยห้ามเเล้ว แต่เขาบอกผมว่าอย่า ส. กูโตปานนี้เเล้ว และนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมบอกพ่อไห้เลิก)
-ผมมีแม่ที่ขยันมากๆ หน้าที่การงานดี เงินเดือนสูง แต่ไม่มีเงินเก็บเพราะตลอดเวลา 20ปีแม่ช่วยพ่อใช้หนี้มาตลอดจนตอนนี้แม่เกษียณเเล้วแต่ก้ยังไม่ได้พักเลย (ท่าน 60 เเล้วครับ )
- ผมเริ่มทำงานตั้งแต่ปี 1 เริ่มรับงานถ่ายภาพหาเงินเองเพราะคิดว่าอย่างน้อยก้ช่วยแบ่งเบาภาระได้บ้าง
-ผมไม่เคยปรึกษาเรื่องนี้กับพ่อแม่ เพราะผมคิดว่าท่านเหนื่อยมากเเล้ว และไม่อยากไห้ไครเห็นว่าผมอ่อนแอ(มันเป็นความคิดที่แย่จริงๆ)
จุดเปลี่ยน
ผมเริ่มไม่มีความสุขกับชีวิต เริ่มหมดไฟในการทำงาน จากอะไรที่ผมเคยอินมากๆวันนี้มันไม่เหลือเลย
ผมเคยแอบไปพบแพทย์อยู่ช่วงนี้ผมได้รับยาและผมกินมันมาช่วงนึงและหยุดพักไปเพราะ ผมทำงานไม่ได้เลยมันเพลีย บางตัวก็ทำไห้นอนหลับไม่ได้
เลยหยุดไปและคิดว่ามันคงหายไปเเล้ว จนมาถึงช่วง3-4 เดือนที่ผ่านมาอาการมันเริ่มกลับมาอีกครั้งแต่ผมไม่ได้ไปหาหมอ ไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่คงเพราะผมมีแฟน. ( แฟนผมไม่รู้ว่าเป็นนะตอนแรก ) ผมเพิ่งมาบอกเธอช่วงหลังๆที่เราทะเลาะกันมากขึ้น ผมก็อทิบายสิ่งที่ผมเป็นให้เขาฟังตามประสาแฟน
สิ่งที่ทำไห้ผมรับตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
คือเมื่อ 2-3วันก่อน ผมตัดสินใจยอมแพ้กับสิ่งที่ผมเป็นอยู่ ผมพยายามฆ่าตัวตายใช้ผมทำมันลงไปเเล้ว พ่อแม่แฟนผม มาเห็นผมมาช่วยผมใว้ผมถึงรอดมา
แต่ไม่มีไครเข้าใจหรอกว่า ผมรอดมาเเล้ว แต่สิ่งที่ผมตัดสินใจทำลงไป และทุกๆคนเห็น มันทำให้ผมรับตัวเองไม่ได้อีกเเล้ว ผมทำไห้แม่ร้องไห้ ทำไห้พ่อเสียใจ และแฟนผม ผมไม่เป็นตัวเองอีกเเล้ว ผมคอยถามตัวเองอยู่ตลอดว่าทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย มันไม่ควรเกิดขึ้นกับไครทั้งนั้น มันเป็นโรคที่ทำลายชีวิตคนๆนึงเหมือนทำให้ตายทั้งเป็นเลย หลังจากเหตุการณ์นี้ผมก้ไปหาหมอกับเพื่อนคนนึง หมอบอกมันจะหายได้ และให้ยาผมมาอีก
แต่ผมสู้ไม่ไหวอีกเเล้ว ผมทำมันอีกครั้งตอนเพื่อนไม่อยู่และเหมือนเดิมผมรอด เพราะเพื่อนมาทัน
คำถาม
ผมควรทำยังไงต่อไปดี ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันดูโง่มาก ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่ตอนนี้ผมกลัว
ผมกลัวสิ่งที่ผมเป็นอยู่ ผมรับสภาพตัวเองไม่ได้จริงๆผมขอโทษ
ผมอยากเป็นผมคนเดิมคนที่มีความสุข ยิ้มแย้มร่าเริง ผมอยากกลับไปทำงานที่ผมรักได้อย่างมีความสุข อยากช่วยเหลือครอบครัวต่อ
ผมอยากกลับไปเป็นแฟนที่ดี ผมต้องทำยังไง ช่วยผมด้วย