สวัสดีครับ  ผมอายุ21ปีพึ่งเรียนจบใหม่  เดิมผมค่อนข้างจะเกเรในสมัยเรียนบ้าง แต่ผมจะส่งเงานตลอดถึงตัวจะอยู่โต๊ะสนุ๊กหรือจะไปกินเหล้าก็ตาม เมื่อเรียนจบมา ผมออกหาสมัครงานหลายที่มาก ด้วยความที่ผมมีรอยสักและระเบิดหูด้วยจึงไม่เป็นที่ต้องการของบริษัทต่างๆ  ผมแอบน้อยใจนิดๆนะครับ อ้อผมเรียนจบช่างมานะครับ ไม่ใช่บัญชี หรืองานที่ต้องใช้ความน่าเชื่อถืออะไรมากมาย  ผมอยู่บ้านๆม่ได้ทำอะไร หลังเรียนจบมาได้ประมาณ2-3เดือน อยู่ๆมีคนโทรเข้ามาว่ารับผมเข้าทำงานไห้ไปสัมภาษน์  วันนั้นผมดีใจถึงกับกระโดดเลยครับ  ดีใจมากที่เขามองข้ามเปลือกนอกของผม  ผมจึงเริ่มทำงานที่นี่ครับ เป็นบริษัทเล็กๆครับ  พนักงานทั้งหมดไม่ถึง50คนเพราะเป็นเคลือย่อยออกมาครับ  ผมทำงานเป็นช่างซ่อมบำรุงครับ  ทำทุกอย่างในบริษัทท่าอะไรพังหรือจะสร้างอะไรขึ้นมาผมต้องทำ  คนอื่นไม่มีโอก็จะกลับได้เลย แต่ผมต้องรอคนอื่นกลับถึงจะได้กลับด้วย  ผมไม่เคยบ่นเลยกับการทำงาน ในส่วนของผมทำกันสามคน มีผมมีเพื่อนและมีหัวหน้า  ผมอยู่ไปโดยทำตามที่หัวหน้าและทุกๆคนบอก  ให้เซ็นกรือให้ทำงานอะไรทำ ทั้งที่มันไม่ใช่หน้าที่รับผิดชอบ  บางทีผมขึ้นอยู่บนหลังคนโรงงานหัวหน้าจะโทรตามไห้เดินลงไปหา  แล้วถามผมว่าทำไรอยู่?  จนสักระยะผมเองรู้สึกถึงอะไรแปลกๆได้ทั้งที่จริงๆควรไหวตัวได้ตั้งนานแล้ว  ทุกครั้งที่มีอะไรพังหรือซ่อมจะมีบิลใบเสร็จต้องเซ็นรับทราบครับ ซึ่งต้องเซ็น3คน คือมันพอดีกับจำนวนคนผมพอดีเลย  ผมเซ็นไปจนจำไม่ได้ว่สมันกี่ใบแล้ว  สังเกตุดูดีๆคือราคาค่าอุปกรณ์ต่างๆหัวหน้าเขียนเองครับ โกงเองครับ ทุกคนต่างโกงกันหมด บริษัทที่คนน้อยเป็นกันเองก็ไม่มีจริงครับ หัวหน้าไปรับงานมา ผมทำกันกับเพิ้อนสองวันติดผมหลังคาตอนแดดร้อนๆ  พอผู้บริหารมาหัวหน้าจะวิ่งมาเออสุดยอดนะมาทำลุกลี้ลุกลน ทั้งที่เขาไม่เคยสนครับผมเคยตกหลังคามาเพราะเขามาแล้ว เขาเรียนจบค่อนข้างสูงครับทฤษฏีเขาแน่นมากครับท่าต้องพูดคุยด้วย  แต่ทำงานอะไรมั่วมากครับ  ผมโดนกดขี่ข่มเหงตลอดผมต้องทนอยู่  ไม่ใช่อยู่ทนนะครับ เพราะตอนนี้มีลูกชายอายุ6เดือน ไม่เช่นนั้นผมคงไม่ต้องมาอยู่แบบนี้  ทุกคนซุบซิบนินทาทั้งที่ในตอนนั้นผมตากแดดผมตากฝนผมนอนคลุกน้ำมันเพิ่อซ่อมหรือสร้างอะไรไห้เกิดประโยชน์กับเขาแท้ๆ   ผมอาจจะเล่างงหรือเว้นวรรคไม่สวยงามทำไห้อ่านยากนิดนึงนะครับ  พอดีเรื่องราวจริงๆค่อนข้างเยอะผมจะเรียบเรียงออกมาก็งงหน่อย  ปล. ผมเคยเกเรตอนเด็กนะครับ แต่ไม่รังแกไคร ผมไม่เคยมีปัณหาเองมีแต่ปัณหาของคนอื่นแล้วผมไปช่วย สมัยนั้นผมมองว่ามันเท่ห์นะ  ที่ผมไปไหนรุ่นน้นนองจะไหว้รุ่นพี่ก็ทักทายเพื่อนก็ห้อมร้อมเป็นแบบนี้กระทั่งผมเรียนจบ สุดท้ายทุกอย่างมันมีผลกรรมรอให้เราได้ชดใช้กับทางที่เลือกเดินครับ  เพื่อนที่เคยติ๋มๆ อ่อนต่อโลก เขาได้ดีครับผมดีใจมากๆขีวิตการเป็นอยู่ถึงไม่ได้เจอได้รู้ว่าเพื่อนสุขสบายมีหน้ามีตา ส่วนผมต๊อกต๋อยมากครับ ผมไม่ติดมอะไรนะครับ ผมมีสิทจะเจาะจะสักจะทอะไรทุกอย่างเพราะนี่มันคือตัวของผม  ส่วนเขาก็มีสิทที่จะไม่รับเราได้เชนกันครับ ไม่มีไครผิดไครถูก  ชีวิตผมและครอบครัวตอนนี้ไม่ได้แย่ครับก็ปานกลางเกือบถึงดี(เกือบแบบร่อแร่เลยนะครับ) สุดท้ายแล้วผมควรทำยังไงกับชวิตครับ อยู่แบบนี้ผมเสียสุขภาพจิตมาก เงินที่ได้จากการทำงานที่ผมตั้งใจที่ปมไห้ใจค่าตอบทนมันน้อยมากครับ  ไม่มีรถรับส่งผมขับมอเตอร์ไซน์กันไป ค่ากินอีก เงินออกมาผมโอนไห้แฟนโอนค่านั่นค่านี้ก็แทบจะหมด ปล.แฟนไกล้จะเรียนจบแล้วครับตอนนี้ส่งลูกกับแฟนอยู่นี่น่าจะเป็นปัณหาใหญ่ๆ  ปมเครียดมากไม่อยากไห้ลูกมีคุณภาพชีวิตที่แย่หรือครอบครัวที่ไม่อบอุ่น ผมมีรถหลายคันครับซึ่งเมื่อก่อนค่อนข้างที่จะเหลือใช้อยู่บ้าง ตอนนี้อาจจะต้องขายไปหากวันนึงมันแย่กว่านี้  ผมใช้ชีวิตที่สุขสบายใช้ชีวิตที่ดีไปก่อนแล้วครับชีวิตที่แย่และยากมันจึงตามมาทีหลัง ท่าเราเลือกทางเดินแล้วการตัดสินใจในชีวิตของเรา นั่นอาจจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆนะครับ  แต่อาจเปลี่ยนเราไปตลอดก็ได้  ท่ามีคนอ่านจบแล้วไม่งง ผมขอให้ได้อะไรจากผมไปนะ อย่างน้อยก็คงได้ความงงกับความเสียเวลาแหละ55555

ผมนี่อยากออกหางานไหม่อยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้จริงๆชีวิตที่มีความสุข