สวัสดีค่ะตอนนี้หนูอยู่ม.3 จริงๆแล้วพ่อเป็นคนนิสัยดีแต่เวลาที่พ่อกินเหล้าเข้าไปก็จะกลายเป็นคนละคนทันที พ่อกับแม่ทะเลาะกันตลอด พูดคำที่หยาบคายต่างๆ หนูจำฝังใจทุกอย่างและทุกเหตุการณ์ภาพยังวนเวียนอยู่ในหัวตลอด ไม่ว่าจะภาพตอนที่พ่อบีบคอแม่ พ่อผลักแม่ล้ม แม่สาดมาม่าใส่หน้าพ่อ แม่ผลักพ่อชนขอบประตูหัวแตก แม้แต่ภาพตอนที่แม่กินยาเพื่อฆ่าตัวตาย แล้วได้ไปล้างท้องที่โรงพยาบาล มันหนักขึ้นทุกวัน จนมาช่วงหนูม.1 มันบ่อยขึ้นมาก พ่อทำลายค่าของ ทุบโต๊ะพังหมด พ่อปิดกั้นไม่ให้หนูคบเพื่อนหลายๆคน พอหนูไปกับเพื่อนที่พ่อไม่ให้คบก็โดนด่าตลอด มันหนักขึ้นทุกวัน กระทั่งครั้งนึงพ่อกับแม่ทะเลาะกัน พ่อจะเอามีดแทงตัวเอง หนูก็กราบขอร้องว่าไม่ให้ทำแบบนั้น หนูร้องขอแบบสุดชีวิตให้พ่อหยุด จนพ่อจะแทงไปที่แม่แทน หนูเอามือรับมีดไว้ มีดบาดเข้านิ้ว3นิ้ว เลือดก็ไหวออกเยอะมาก ด้วยความที่แม่ก็เป็นคนชอบเถียง ชอบตะคอก ชอบทำประชดพ่อ แม่ก็ชอบโยนของใส่พ่อตลอด จนทะเลาะกันจบ แม่ก็พาหนูไปโรงบาล ได้เย็บ3เข็มแล้วก็ต้องไปล้างแผลโรงบาลทุกวันอยู่เป็นอาทิตย์เลย พ่อเอาตำรวจมาบ้านให้มาเคลียร์บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร เคยจะแยกกันอยู่หลายรอบ แต่พอพ่อเลิกเมาพ่อก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง หลังจากเหตุการณ์นั้น หนูก็รู้สึกว่าตัวเองสมาธิสั้นไปเลย จำอะไรไม่ค่อยได้ ชอบนึกภาพพ่อกับแม่ หนูชอบนั่งเหม่อแล้วนึกภาพต่างๆ กลายเป็นคนเชื่อคนง่าย อาการหนักขึ้นทุกวัน แต่เวลาอยู่กับเพื่อนหรือโทรศัพท์หนูจะลืมทุกอย่างได้ สามารถยิ้มหัวเราะได้เป็นคนร่าเริงมากๆจนเพื่อนๆก็บอกว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้าไม่ก็ไบโพล่าแหงๆ55555 หนูก็เริ่มสงสัย ลองค้นหาอาการของโรคซึ่งมันก็คล้ายๆที่หนูเป็น หนูลองทำบททดสอบโรคซึมเศร้า ผลก็ออกมาบอกให้ไปพบแพทย์ แต่หนูก็คิดว่ามันคงจะมั่วแหละ (ปลอบใจตัวเอง) จนหนูเริ่มสับสนกับชีวิต มีอยู่ช่วงนึงเริ่มเกเร เริ่มไม่เข้าเรียนคาบที่ไม่ชอบ โดดเรียนไปนั่นนี่ จนครูจับได้ ขึ้นห้องปกครองบ่อยๆ มีใบเชิญผู้ปกครองไปพบแต่หนูก็ไม่กล้าเอาให้พ่อดู หนูก็เก็บไว้ในลิ้นชักตัวเอง จนวันนั้นพ่อกับแม่เห็นใบ พ่อวิ่งเข้ามาถีบหนูจนล้ม พ่อเตะหน้าท้องหนูจนจุก แล้วเอวเท้าเหยียบหน้าเหยียบตัวอย่างแรง พ่อจะเอาเก้าอี้ฟาด แต่แม่ดึงออก วันนั้นหนูปากแตก เข่าแตก โทรศัพท์พัง ช้ำเต็มตัวไปหมด ส่วนแม่ก็เข้าใจว่าอาจเป็นเพราะพ่อกับแม่ แม่ก็ช่วยคุยกับพ่อ หนูก็บอกว่าจะไม่ทำอีก แต่พ่อก็ชอบขุดมาพูดตลอด ถึงต่อให้หนูไม่ทำ พ่อก็เอามาพูด ว่าหนูเลว   บอกว่าหนูขายตัวในเว็บ เพื่อนหนูก็ขายตัว คำนี้หนูฝังใจมาก ยังจำมาตลอด หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก็ตีกันประจำ หนูเหม่อหนักขึ้นทุกวัน กลายเป็นเด็กเก็บกด ชอบใช้ความรุนแรง หนูควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ทั้งชอบตีเพื่อน บางทีถ้าเพื่อนล้อหรือด่า หนูก็จะชอบร้องไห้แล้วตะคอกใส่เพื่อน หนักสุดก็พังห้องเรียน ยกเก้าอี้ตีเพื่อน เพื่อนๆก็ไม่อยากเข้าไกล้ บางคนก็หาว่าเป็นบ้า แต่หนูไม่ได้ตั้งใจทำอะไรแบบนี้เลยค่ะ หนูควบคุมตัวเองไม่ได้ จนตอนนี้ย้ายบ้านมาอยู่อีกจังหวัดค่ะ ช่วงนี้ก็เบาลงนิดหน่อย แต่พ่อกินเหล้าหนักมาก จนวันนี้เพื่อนพ่อที่ชอบมากินเหล้าด้วยกันบ่อยๆ ก็มากินกันปกติ พึ่งกลับตอน5ทุ่มกว่า พ่อก็เข้ามานอน พ่อบอกให้หนูชาร์จแบตให้ หนูก็ชาร์จไว้เรียบร้อย เลยไปนอน (นอนห้องเดียวกันพ่อแม่ลูกค่ะ) หนูนอนพื้นข้างล่าง จนตี1พ่อก็โวยวายขึ้นว่าร้อน พ่อเลยลงมานอนพื้น หนูก็ให้พ่อนอน แล้วหนูก็ไปนอนบนเตียง หลับไปอีกสัก15นาที พ่อก็โวยวายอีกว่าแบตไม่เข้าทำไมไม่ชาร์จให้กู หนูก็บอกว่าชาร์จแล้ว พ่อดันตอบกลับมาว่าชาร์จแม่สิ หนูง่วงมากก็หลับต่อ พ่อดันเดินไปหยิบสายชาร์จมา แล้วโยนหัวสายชาร์จใส่หน้าหนูแรงๆ หนูกับแม่สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ แม่ก็บอกพ่อไปว่า ตี2แล้วจะมาเล่นอะไรอีก หนูก็ร้องไห้คือก็เจ็บตาด้วยแหละ พ่อก็บอกว่า จะมายุ่งกับของของกูทำไม ให้กูเป็นส่วนตัวไม่ได้หรอ อะไรที่เป็นของกูอย่ามาแตะ กูบอกให้ชาร์จแค่นี้ก็ไม่รู้จักเช็คว่าเข้ามั้ย แล้วพัดลมก็หันแต่ใส่ตัวเอง แต่คือหนูไม่ได้ยุ่งกับสายชาร์จพ่อเลยด้วยซ้ำเพราะหนูใช้ไอโฟนพ่อใช้ซัมซุงมันชาร์จด้วยกันไม่ได้อยู่แล้ว พัดลมหนูก็ไม่ได้เป็นคนหัน หลังจากนั้นพ่อก็พูดว่ากูตีให้ตายดีมั้ย แล้วทำท่าทางจะเข้ามาตี แม่ก็ร้องไห้ ภาพหนูโดนพ่อกระทืบก็โผล่เข้ามาในหัว หนูปวดหัวมากกำหัวตัวเองแล้วทุบร้องไห้โฮออกมา ตัวก็สั่นไปหมดคิดแค่ว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง ร้องไปสั่นไป จนแม่บอกให้นอน พอนอนลงก็หายใจไม่ออกอีก สั่นแรงมาก หนูเลยลุกออกมานั่งหน้าบ้านคนเดียว นึกภาพทุกอย่างที่ผ่านมา หนูไม่ได้เรื่องเลย หนูเข้าไปนั่งในห้องน้ำเห็นเชือกฟางผูกอยู่ หนูเอาตัวขึ้นไปแขวนได้ไงไม่รู้55555แต่รู้ตัวอีกทีเชือกก็ขาดแล้ว คงเพราะมันรับน้ำหนักไม่ได้ แม่ก็เดินมาเรียกพอดี สติเริ่มกลับมา จนตอนนี้หนูยังนอนไม่หลับ คิดหาทางจะทำร้ายตัวเองอย่างเดียว ไม่รู้ทำไมหนูถึงนึกแบบนี้ แล้วหนูจะทำยังไงถึงจะเลิกอยากตายได้สักที อาการที่เป็นอยู่มันใช่โรคซึมเศร้าหรือป่าว
ปล.ขอบคุณที่ทุกคนอ่านจนจบนะคะมันยาวมากแต่หนูก็แค่อยากหาที่ระบายเฉยๆเพราะมันหนักขึ้นทุกวันเลยค่ะ