**ขออธิบายความสัมพันธ์นะคะเผื่อผู้อ่านจะได้ใช้ประกอบในการคำให้คำแนะนำ
หนูมีแฟนเป็นผู้หญิงค่ะ คบกันมา5เดือน หนูเรียนมัธยมปลาย เขาเรียนมหาลัยแล้ว พี่เขาเล่นบาสต่อยมวยเป็นงานอดิเรกค่ะ อายุก็ไม่ได้ห่างกันมาก เราเจอกันในอินเตอร์เน็ตและอยู่กันคนละจังหวัด เคยเจอกัน2ครั้ง ทุกครั้งก็จะนอนค้างคืนด้วยกัน หนูรู้หลังจากที่คบกับพี่เขาจริงจังว่าพี่เขาเป็นโรคซึมเศร้า ครั้งแรกหนูก็ไม่รู้ว่ามันจะร้ายแรงอะไร หลายครั้งที่เราทะเลาะกันแล้วพี่เขาก็ร้องไห้หนัก แต่หนูก็ไม่สนใจและละเลย สุดท้ายพอพี่เขาดีขึ้นพี่เขาก็มาง้อหนู มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง จนวันนึงที่ทะเลาะกันแล้วพี่เขาขอคอลไว้ หนูได้ยินเสียงสะอื้นหนัก ตอนนั้นในหัวหนูคิดว่า ทำไมเขาถึงได้อ่อนแอขนาดนี้แค่ทะเลาะกันเรื่องเล็กๆน้อยๆ สักพักก็ได้ยินเสียงหอบหายใจมาจากปลายสาย ตอนนั้นตกใจมาก เลยถามพี่เขาว่าเป็นอะไร หลายครั้ง พี่เขาไม่ตอบ เสียงหอบหนักขึ้นแล้วพี่เขาก็ตัดสายไป ตอนนั้นทำให้เรานึกถึงคำว่าโรคซึมเศร้าขึ้นมา
ล่าสุดหนูเป็นคนไปหาพี่เขาเป็นเวลาครึ่งเดือน ได้เห็นชีวิตความเป็นอยู่เขา บ้านเขาค่อนข้างมีฐานะค่ะ มีพร้อม การเงิน การงาน แต่สิ่งที่ไม่ค่อยจะเห็นคือความรัก ความอบอุ่นภายในครอบครัว แม่เขาติดมาดนักธุรกิจไม่ค่อยแสดงความรักกับลูกเท่าไหร่ แม่พี่เขากับพี่เขามักจะพูดจาโผงผาง ไม่ค่อยรักษาน้ำใจกัน บั่นทอนจิตใจกันเกือบตลอดเวลา หลายครั้งที่พี่เขาร้องไห้เพราะแม่ หนูก็ได้แต่ปลอบ บางครั้งก็ล้มลงไปกองกับพื้น หายใจไม่ทัน ต่อหน้าต่อตาหนูเลย มันดูอันตรายมากๆเลยค่ะ หนูเสียใจมากที่ที่ผ่านมาหนูละเลยเขา ตอนนั้นหนูเลยมีความคิดที่จะศึกษาเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าให้มากยิ่งขึ้น
กลับมาบ้านพี่เขาก็โทรมาแล้วร้องไห้หนัก บอกว่าคิดถึง ไม่อยากให้หนูกลับ อยากให้อยู่ด้วยกัน ในห้องมีแต่ความทรงจำที่มีหนูอยู่ทั้งนั้นเลย เราเลยบอกว่าแค่กลับบ้านไม่ได้เลิกกัน พี่เขาก็ยิ่งร้องไห้หนัก เราก็ปลอบจนดึกดื่นเลยล่ะค่ะ
หลังจากนั้นหนูก็ศึกษาเกี่ยวกับอาการของโรคแล้วก็เฝ้าสังเกตเขา ทำให้ได้รู้ว่า เขามักมีอาการแบบนั้นก็ต่อเมื่ออยู่คนเดียว และมักจะเป็นในตอนกลางคืน เราไปเรียนตอนเช้า เย็นกลับ เวลาตรงกันส่วนมากจะเป็นกลางคืนก่อนนอนเสียส่วนใหญ่ บางคืนหนูก็เพลียมากแล้วก็หลับ ตื่นมาตอนเช้าเห็นข้อความตัดพ้อแล้วก็เศร้าจากพี่เขา มีมิสคอลหลายสาย หนูรู้สึกแย่มากๆ เพราะอยู่ไกลกันแล้วยังช่วยอะไรเขาไม่ได้ อย่างน้อยก็อยู่เป็นเพื่อนเขาก็ยังดี
เขาเป็นทุกคืนค่ะ นอนไม่ค่อยจะหลับ เครียดทุกคืน นอนจริงๆคือตีสามตีสี่ แต่ถ้าหนูอยู่คอลด้วย แชทด้วย เขาจะไม่มีอาการอะไร หนูเองก็สุดๆแล้วได้ถึงเที่ยงคืนเพราะเรียนด้วย จะอยู่ถึงตีสามตีสี่ไม่ไหวจริงๆ บางครั้งก็ฝืนค่ะอยู่กับเขาตลอดคืน คอลเฝ้า แชทด้วย แต่ร่างกายหนูก็แย่ลง ป่วยง่าย ปวดหัวบ่อย ปวดท้อง แต่แลกกับการที่เขาไม่มีอาการกำเริบก็คุ้ม นานเข้าตัวหนูก็ยิ่งแย่ บางครั้งก็เผลอหลับก่อนเขาก็จะมีอาการหนัก
เมื่อวานคอลกันแล้วฝนตกหนัก เน็ตหาย ใช้เวลาสักพักกว่าจะใช้ได้ กลับเจอเขาดราม่าหนักเลยค่ะ หนูเลยคอลไป เขาร้องไห้หนัก แล้วก็บอกว่าสับสน เครียดไปหมดเลย ไม่ไหวแล้ว เข้าใจคนที่เขาฆ่าตัวตายแล้ว หนูตกใจร้องไห้เหมือนกัน ได้แต่บอกว่า ใจเย็นๆ แต่ก็หนักขึ้นเรื่อยๆ พี่เขาระบายออกมาหมดทุกอย่าง เราที่ฟังอยู่ก็เครียดตามอะค่ะ เผลอเอามือทุบผนังจนเลือดซึม พอพี่เขารู้พี่เขาเลยบอกว่าพอมั้ย ไม่อยากให้หนูเข้าไป กลัวหนูจะเป็นแบบเขา บอกว่าหนูมีอนาคต หนูไม่น้อยใจหรอที่คนอื่นเขามีแฟนปกติ คุยกันมีความสุข แต่หนูต้องมารับรู้ดูแลคนแบบพี่เขา
ปาไปตี2ค่ะ สุดท้ายเราก็ดีขึ้น ทั้งสองคน
ตอนนี้หนูเลยคิดว่าหนูจะไม่ทิ้งพี่เขาไปไหน ไม่ว่าจะยังไง หนูอยากให้พี่เขาหายดี จะได้ไม่ทรามาน อีกอย่างหนูไม่คิดว่าพี่เขาผิดปกติ หนูคิดว่าเป็นแค่โรคหนึ่งที่พี่เขาเป็น
แต่ก็นั่นแหละค่ะ หนูจะต้องแบ่งเวลาให้การเรียนหนูด้วย หนูคงจะแชท คอลกับพี่เขาตลอดทั้งคืนไม่ได้ แบบนี้ หนูควรจะทำยังไงดีคะ ในการดูแลคนทางไกลแบบนี้
ปล.ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ
ปล.2 ขอบคุณทุกคำแนะนำค่ะ
รับมือกับแฟนที่เป็นโรคซึมเศร้ายังไงดี
หนูมีแฟนเป็นผู้หญิงค่ะ คบกันมา5เดือน หนูเรียนมัธยมปลาย เขาเรียนมหาลัยแล้ว พี่เขาเล่นบาสต่อยมวยเป็นงานอดิเรกค่ะ อายุก็ไม่ได้ห่างกันมาก เราเจอกันในอินเตอร์เน็ตและอยู่กันคนละจังหวัด เคยเจอกัน2ครั้ง ทุกครั้งก็จะนอนค้างคืนด้วยกัน หนูรู้หลังจากที่คบกับพี่เขาจริงจังว่าพี่เขาเป็นโรคซึมเศร้า ครั้งแรกหนูก็ไม่รู้ว่ามันจะร้ายแรงอะไร หลายครั้งที่เราทะเลาะกันแล้วพี่เขาก็ร้องไห้หนัก แต่หนูก็ไม่สนใจและละเลย สุดท้ายพอพี่เขาดีขึ้นพี่เขาก็มาง้อหนู มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง จนวันนึงที่ทะเลาะกันแล้วพี่เขาขอคอลไว้ หนูได้ยินเสียงสะอื้นหนัก ตอนนั้นในหัวหนูคิดว่า ทำไมเขาถึงได้อ่อนแอขนาดนี้แค่ทะเลาะกันเรื่องเล็กๆน้อยๆ สักพักก็ได้ยินเสียงหอบหายใจมาจากปลายสาย ตอนนั้นตกใจมาก เลยถามพี่เขาว่าเป็นอะไร หลายครั้ง พี่เขาไม่ตอบ เสียงหอบหนักขึ้นแล้วพี่เขาก็ตัดสายไป ตอนนั้นทำให้เรานึกถึงคำว่าโรคซึมเศร้าขึ้นมา
ล่าสุดหนูเป็นคนไปหาพี่เขาเป็นเวลาครึ่งเดือน ได้เห็นชีวิตความเป็นอยู่เขา บ้านเขาค่อนข้างมีฐานะค่ะ มีพร้อม การเงิน การงาน แต่สิ่งที่ไม่ค่อยจะเห็นคือความรัก ความอบอุ่นภายในครอบครัว แม่เขาติดมาดนักธุรกิจไม่ค่อยแสดงความรักกับลูกเท่าไหร่ แม่พี่เขากับพี่เขามักจะพูดจาโผงผาง ไม่ค่อยรักษาน้ำใจกัน บั่นทอนจิตใจกันเกือบตลอดเวลา หลายครั้งที่พี่เขาร้องไห้เพราะแม่ หนูก็ได้แต่ปลอบ บางครั้งก็ล้มลงไปกองกับพื้น หายใจไม่ทัน ต่อหน้าต่อตาหนูเลย มันดูอันตรายมากๆเลยค่ะ หนูเสียใจมากที่ที่ผ่านมาหนูละเลยเขา ตอนนั้นหนูเลยมีความคิดที่จะศึกษาเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าให้มากยิ่งขึ้น
กลับมาบ้านพี่เขาก็โทรมาแล้วร้องไห้หนัก บอกว่าคิดถึง ไม่อยากให้หนูกลับ อยากให้อยู่ด้วยกัน ในห้องมีแต่ความทรงจำที่มีหนูอยู่ทั้งนั้นเลย เราเลยบอกว่าแค่กลับบ้านไม่ได้เลิกกัน พี่เขาก็ยิ่งร้องไห้หนัก เราก็ปลอบจนดึกดื่นเลยล่ะค่ะ
หลังจากนั้นหนูก็ศึกษาเกี่ยวกับอาการของโรคแล้วก็เฝ้าสังเกตเขา ทำให้ได้รู้ว่า เขามักมีอาการแบบนั้นก็ต่อเมื่ออยู่คนเดียว และมักจะเป็นในตอนกลางคืน เราไปเรียนตอนเช้า เย็นกลับ เวลาตรงกันส่วนมากจะเป็นกลางคืนก่อนนอนเสียส่วนใหญ่ บางคืนหนูก็เพลียมากแล้วก็หลับ ตื่นมาตอนเช้าเห็นข้อความตัดพ้อแล้วก็เศร้าจากพี่เขา มีมิสคอลหลายสาย หนูรู้สึกแย่มากๆ เพราะอยู่ไกลกันแล้วยังช่วยอะไรเขาไม่ได้ อย่างน้อยก็อยู่เป็นเพื่อนเขาก็ยังดี
เขาเป็นทุกคืนค่ะ นอนไม่ค่อยจะหลับ เครียดทุกคืน นอนจริงๆคือตีสามตีสี่ แต่ถ้าหนูอยู่คอลด้วย แชทด้วย เขาจะไม่มีอาการอะไร หนูเองก็สุดๆแล้วได้ถึงเที่ยงคืนเพราะเรียนด้วย จะอยู่ถึงตีสามตีสี่ไม่ไหวจริงๆ บางครั้งก็ฝืนค่ะอยู่กับเขาตลอดคืน คอลเฝ้า แชทด้วย แต่ร่างกายหนูก็แย่ลง ป่วยง่าย ปวดหัวบ่อย ปวดท้อง แต่แลกกับการที่เขาไม่มีอาการกำเริบก็คุ้ม นานเข้าตัวหนูก็ยิ่งแย่ บางครั้งก็เผลอหลับก่อนเขาก็จะมีอาการหนัก
เมื่อวานคอลกันแล้วฝนตกหนัก เน็ตหาย ใช้เวลาสักพักกว่าจะใช้ได้ กลับเจอเขาดราม่าหนักเลยค่ะ หนูเลยคอลไป เขาร้องไห้หนัก แล้วก็บอกว่าสับสน เครียดไปหมดเลย ไม่ไหวแล้ว เข้าใจคนที่เขาฆ่าตัวตายแล้ว หนูตกใจร้องไห้เหมือนกัน ได้แต่บอกว่า ใจเย็นๆ แต่ก็หนักขึ้นเรื่อยๆ พี่เขาระบายออกมาหมดทุกอย่าง เราที่ฟังอยู่ก็เครียดตามอะค่ะ เผลอเอามือทุบผนังจนเลือดซึม พอพี่เขารู้พี่เขาเลยบอกว่าพอมั้ย ไม่อยากให้หนูเข้าไป กลัวหนูจะเป็นแบบเขา บอกว่าหนูมีอนาคต หนูไม่น้อยใจหรอที่คนอื่นเขามีแฟนปกติ คุยกันมีความสุข แต่หนูต้องมารับรู้ดูแลคนแบบพี่เขา
ปาไปตี2ค่ะ สุดท้ายเราก็ดีขึ้น ทั้งสองคน
ตอนนี้หนูเลยคิดว่าหนูจะไม่ทิ้งพี่เขาไปไหน ไม่ว่าจะยังไง หนูอยากให้พี่เขาหายดี จะได้ไม่ทรามาน อีกอย่างหนูไม่คิดว่าพี่เขาผิดปกติ หนูคิดว่าเป็นแค่โรคหนึ่งที่พี่เขาเป็น
แต่ก็นั่นแหละค่ะ หนูจะต้องแบ่งเวลาให้การเรียนหนูด้วย หนูคงจะแชท คอลกับพี่เขาตลอดทั้งคืนไม่ได้ แบบนี้ หนูควรจะทำยังไงดีคะ ในการดูแลคนทางไกลแบบนี้
ปล.ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ
ปล.2 ขอบคุณทุกคำแนะนำค่ะ