คือว่าแม่ของเราเป็นคนที่ดูแลเราดีมากๆในช่วงตั้งแต่เล็กจนประมาณ7ขวบ จนถึงตอนนั้นตาของเราก็เสียไป และแม่ก็ได้พาผู้ชายคนใหม่เข้ามาในบ้าน แม่บอกให้เราเรียกเค้าว่าพ่อ เราก็เรียกมาจนเราอายุ 10 ขวบ ตอนนั้นเราจำได้ว่าเราทะเลาะกับแม่แทบทุกวัน แล้วเราก็ร้องไห้ทุกวันด้วย เพราะว่าทั้งพ่อเลี้ยงและก็แม่รุมด่าเราตลอดแถมตะคอกด้วย เราร้องไห้ทุกวันจนเค้าบอกว่าเราสำออย เราเสียใจมาก เพราะขนาดแม่ตัวเองยังบอกเราสำออยเลย คนที่เรารักมากที่สุดในโลกบอกกับเราแบบนี้ พูดทำร้ายจิตใจเราแบบนี้ แต่ตอนนั้นเราเด็กอยู่ เราคิดอะไรไม่ได้ มีแต่คำว่าน้อยใจในหัว ก็เลยได้แต่ปล่อยผ่านไป จนเราเริ่มขึ้น ป.6 หรืออายุ 12 เราทะเลาะกับแม่อีก คราวนี้เป็นแม่คนเดียว เหตุเพราะเราโพสต์ระบายการทะเลาะกับแม่ในไลน์ เราคิดว่าจะไม่มีใครมาเห็น แต่สุดท้ายแม่ก็มาเห็น คราวนี้แม่ก็เลยพูดว่า เวลาที่มีอยู่ในชีวิตกูน่ะ กูก็ไม่ได้มีความสุขนักหรอก น่ะมันเป็นตัวภาระ ที่อนาคตของกูพังก็เพราะ แล้วยังจะมาโพสต์บอกว่าตัวเองเสียใจอีกหรอ ถ้าไม่อยากจะเรียกกูว่าแม่ ก็ไม่ต้องเรียกก็ได้นะ กูไม่บังคับ แม่พูดกับเราแบบนี้ ทำให้เราเสียใจมาก ต่างกับแม่ที่มีความสุขกับพ่อเลี้ยง แต่เราก็พยายามคิดว่าตอนเด็กแม่ก็คงจะไม่มีความสุข งั้นตอนนี้ก็ปล่อยให้เค้ามีความสุขไปเถอะ หลังจากวันนั้น ผ่านมาหลายวันจนเราจบ ป.6 แม่พาเราไปเที่ยว เราคิดว่าเราจะมีความสุข แต่ไม่ เราไม่รู้สึกอะไรเลย มีความรู้สึกเดียวที่แล่นเข้ามาในหัวคือ รำคาญ อยากกลับบ้านแล้ว ไม่มีความสุขเลย ตอนนั้นก็เลยทำให้เราได้รู้ว่าเราเริ่มที่จะไม่รักแม่แล้ว แต่เราก็ไม่รู้สึกเกลียดชังอะไร จะหาว่าเราเป็นคนเลวก็ได้ แต่เราไม่รู้สึกได้ถึงความรักของแม่แล้ว เรารู้สึกโดดเดี่ยว ปัจจุบันอายุ 12 จะ 13 เดือนกันยายน ออกจากบ้านมานอนกับยาย แต่ก็ยังอยู่บ้านแม่อยู่ แต่ไม่ได้นอนกับแม่เลย เราปล่อยให้แม่ได้นอนกับพ่อเลี้ยงไป นี่แหละค่ะเรื่องราวของเรา ก็แค่อยากจะมาถามเฉยๆค่ะว่าถ้าเราไม่รักแม่แต่ไม่ได้เกลียดจะผิดมั้ยคะ