ตอนเป็นเด็ก จขกท อยากรับราชการครูมากเป็นอาชีพที่ใฝ่ฝันเลยก็ว่าได้ แต่พอเวลาผ่านไป เราประสบความสำเร็จจริง มาอยู่ ณ จุดๆนี้จริงๆแล้ว เรากลับรู้สึกว่าหมดไฟ หมด passion อะไรทำนองนั้น ทั้งๆที่กว่าจะได้มาอยู่ตรงนี้ก็เหนื่อยมามาก ทำไมเวลานี้มันเปราะบาง เหมือนกำลังพังทลายความพยามยามที่เคยมีมา ไม่ได้เกลียดเด็กหรือเบื่อเด็ก แต่มันไม่มีความสุขเวลาทำงาน เราเห็นคนที่ทำงานไปด้วยแล้วมีความสุขไปด้วยเขามีความสุขจัง แต่เรารู้สึกตรงข้าม หรือถ้าออกไปทำอย่างอื่นก็ไม่ต่างกัน เราก็พยายามปรับตัวแหละ แต่มันก็เหลื่อมๆกันระหว่างคำว่าปรับเพื่อให้อยู่ได้ในสังคม กับต้องปรับตามคนในสังคมนั้น เหนื่อยกายยังหายได้ เหนื่อยใจหายยากจริง =='