ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยนะคะว่าเป็นกะเทย ตอนนี้ก็กำลังจะขึ้น ม.4 เรื่องมีอยู่ว่า
     ตอนม.1 เจอเพื่อนคนหนึ่งในโรงยิมเพราะเราชอบเล่ยวอลเลย์บอล​ จากนั้นก็เริ่มชอบเค้าเรื่อยมา จนวันแรกที่เจอเค้าพอกลับถึงบ้านก็ทักไปเพื่อจะได้รู้จัก แต่รู้สึกได้ว่าเค้ารำคาญ เลยไม่ทักอีกเลย แต่เราก็เจอกันประจำในโรงเรียน เค้าก็ดีนะคะ ไม่ได้มีท่าทีว่ารังเกลียด มีหยอกล้อกันบ้าง
   พอขึ้นม.2 บอกได้เลยว่าเริ่มมั่นใจว่าชอบเค้าจริง เราก็เล่นวอลเลย์บอลประจำ บางทีก็ได้เล่นกับเค้าด้วย อ้ออ ลืมบอก เค้าเป็นนักบาสนะคะแต่เค้าก็เล่นได้หมดเลย เก่งไง สเน่ห์แรง ท้อเลยแบบนี้555 พอม.2มีครูมาถามว่าอยากลงแข่งวอลเลย์บอลชายหาดมั้ย เราก็แบบ ลองดูดีกว่า เพราะอยากทำให้เค้าเห็นคุณค่า แล้วมันก็เหมือนเดิม แต่เค้าเริ่มห่างขึ้น อาจจะเพราะโตขึ้น เลยแบบไม่รู้จะพูดยังไงอ่ะ แต่เชื่อว่าจะเข้าใจกันค่ะ
   พอขึ้นม.3 เหมือนมันคือจุดเปลี่ยนของความรู้สึกเลย ทุกอย่างเริ่มจริงจังขึ้น เค้าเริ่มห่างขึ้น เราก็พูดกับเพื่อนเกือบทุกวัน ว่าเค้าเป็นอย่างนี้ เจอกันมองหน้ากัน ก็เหมือนคนไม่รู้จัก ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็เล่นกันได้ ทักกันได้ เราก็ลงวอลเลย์​ชายหาดเหมือนเดิมเหตุผลเดิมเลย แล้วก็ปีนี้ได้รำด้วย ดีใจมากกกก เพราะได้นอนนโรงเรียนประมาณ4วัน ก็ได้แอบมองเค้าบ่อยมาก เพราะเค้าซ้อมบาสเลิกช้า ดึกเลย มีอยู่วันหนึ่งแข่งวอลเลย์เสร็จ ก็กลับเอาของมาไว้ในโรงเรียน แล้วก็เดินสวนกับเค้าเพราะเค้าก็พึ่งกลับจากแข่งบาส เค้าก็ถามว่าแข่งเป็นไงบ้าง ก็บอกไปว่าชนะ เค้าก็ยิ้มแล้วชม เราแบบ อรึ้ยยยย เขินน555 แต่หลังจากนั้นทุกอยากก็แย่เหมือนเดิม ตอนซ้อมรำ ก็ซ้อมห่างอยู่ แต่มันก็พอที่จะเห็นกันได้ เพราะตอนนั้นครูให้ลองซ้อมด้านล่าง คือไม่มีสมาธิเลย มองบ่อยมากกกก555 แต่ก็นั่นแหละ เหมือนเดิม แล้วมันก็เรื่องให้เครียดอีก คือเริ่มสนิทกับเพื่อนใหม่เพราะเค้าคละห้อง มีอยู่วันนึงเดินกับเพื่อนคนนี้แล้วสวนเค้า เพื่อนก็บอกว่าคนนี้แหละคนคุยเก่าเพื่อนคนนี้ เพื่อนแบบเสียใจอยู่นะ เราก็ฝืนยิ้มทั้งๆที่อึดอัด จะร้อง เพราะมีหลายครั้งมากที่เราเพ้อถึงเค้าเเล้วเพื่อนคนนี้ก็ปลอบ ก็ให้กำลังใจ เวลาเค้าถามว่าหมายถึงใคร อึดอัดมากกก ยังมีอีกหลายอย่างมากแต่ไม่รู้จะเล่าไงดี เพราะเป็นคนงงๆกับคำพูด เรียบเรียบคำงงๆ555 อ้อตอนนั้นเค้ามีแฟนน่ารักมากก หวานมาก นี่นอยด์ทุกวัน แต่เลิกกันแล้ว แต่ก็นะคนสเน่ห์แรงเค้าก็มีคนชอบอยู่แล้ว ชอบเพ้อในเฟชด้วย ไม่รู้เพ้อถึงใคร เห้อ มาถึงปัจฉิมแล้วก็ไม่มีไรมาก นี่ซื้อดอกไม้ให้ปกติไม่เคยทำกับใครนะ แต่ฝากเพื่อนไปให้ แต่เค้าไม่อยู่ เพื่อนเราก็เลยฝากเพื่อนเค้า แล้วตอนนั้นเพื่อนเราเจอเค้าเลยถามว่าได้ดอกไม้ยัง เค้าบอกว่าเพื่อนเค้าทำหาย คือ นอยด์เลย ทำไมวะ เรื่องแค่นี้ก็ยังพัง ท้อมาก แล้วก็ช่วงนั้นโรงยิมที่เป็นสถานที่แรกที่พบเค้าก็ถูกทำลาย เหมือนกับความสัมพันธ์​ที่มันเริ่มพัง        
    มาถึงช่วงขอโควต้า ทีแรกขอศิลป์คำนวณ แต่เห็นเค้าลงสตอรี่ในไอจีว่าเลือกฝรั่งเศษ นี่ก็จะเลือกตาม ไม่ใช่ว่าตามผู้นะ แต่อยากให้อะไรๆมันไม่แย่ไปกว่านี้อีกอย่างเรามั่นใจว่าเราไปรอดแน่ เราก็เลยไปขอครูเปลี่ยน ครูก็ให้ ระหว่างที่เพื่อนนั่งคุย เราก็ดูว่าในฝรั่งเศษมีใครบ้าง เราก็ไม่เจอเค้า ก็เลย หาเรื่อยๆๆเลย จนพบว่าเค้าเปลี่ยนเป็นจีน ก็เลยขอครูอีกรอบ โชคดีทีเกรดเยอะ อันนี้ไม่ได้อวดนะ555 ครูเค้าบอก มีคนขอ41คน เค้ารับ20คน เกรดเค้า2.21 แต่ใช้ความสามารถพิเศษ​ เราก็คิดมากหลายวันมากว่าเค้าจะติดมั้ย อ้อ ตอนเปลี่ยนไม่ได้ปรึกษาเพื่อนในกลุ่มหรือเพื่อนสนิทเลย เปลี่ยนเองเลย เพื่อนสนิทกับเพือนในกลุ่มมีทุกแบบอะ มีด่า มีเตือน มีให้กำลังใจ และเเล้ววันนั้นก็มาถึง เย่ๆๆๆ เค้าติดด้วย555 ดีใจน้ำตาคลอเลย555 เราก็คิดมากอีก ถามเพื่อนทุกวันว่า ถ้าไม่ได้เป็นแบบที่คิดอะ มีประโยคหนึ่งทำเอาร้องเลยคือ"ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง อย่างน้อยก็พยายามแล้ว" ตอนนี้ก็ปรับพื้นฐานวันแรก เค้านั่งหลังเราเลย เค้าก็แกล้งนิดเดียว555 แต่ก็ยังดี วันนี้มันดีมาก นั่งยิ้มทั้งวันเลย เราเห็นเค้ายิ้มเยอะมาก เพราะปกติเห็นแต่คีฟลุค555 ติ๊งต๊องมาก ท่องจีนก็อ๊องแต่น่ารัก ไม่ตั้งใจเรียนด้วยแต่ก็น่ารัก นอนด้วยแต่ก็น่ารักอีกแหละ555 รอยยิ้มไรวะจะน่ารักได้ขนาดนี้5555 แต่นั่นแหละ แอบชอบต่อไปแหละดีแล้ว ก่อนที่จะพังไปกว่านี้
   เก็บเค้าไว้เป็นinspirationดีสุดแล้ว💙
   อ้อ ขอถามหน่อยค่ะว่าต่อไปนี้ควรทำตัวยังไงดี555 เกร็งไปหมด