เราชอบเรียนภาษาจีนมากๆ ตั้งแต่ม.3 แต่ที่บ้านไม่มีเงินให้เรียนพิเศษ เลยเรียนไปได้ครึ่งเทอมก็ออก 
พอขึ้นม.ปลายจะเลือกศิลป์จีน ที่บ้านก็บอกให้เรียนวิทคณิต พอจบมาเราก็เสียใจ อยากกลับไปตัดสินใจใหม่

เราชอบเล่นบาสมากๆ ตอนม.2 ครูเคยชวนไปซ้อม แต่ตอนนั้นเรากลัวการทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่
เลยไม่ได้เป็นนักกีฬาโรงเรียน พอโตมาก็ย้อนนึกเสียใจว่าทำไมถึงไม่เล่นนะ

ช่วงนี้เรามีอาการแบบนี้บ่อยมาก เพ้อฝันว่าถ้าเป็นแบบนั้นแบบนี้ คงมีความสุขมากกว่านี้ใช่ไหม 
จนบางทีพอกลับมาสู่โลกความจริง เราเจ็บปวดใจมากๆ ถ้าเราตัดสินใจอีกแบบนึง ขีวิตเราจะเปลี่ยนไปใช่มั้ย

ตอนนี้เราได้รู้จักคนใหม่ๆ เราพึ่งรู้ว่าบนดอยมีโรงเรียนสอนภาษาจีนที่ดีมาก เราไม่เคยรู้มาก่อน นึกว่ามีแค่ภาษาชนเผ่า
ทำให้เรารู้สึกว่า ถ้าเราไปเกิดบนดอยเราคงจะได้ภาษาจีนสินะ (คิดแบบนี้อีกแล้ว) 
แล้วคนจีนยูนนานในไทย มีงานกีฬา 329 ด้วย เป็นงานที่เราชอบมาก เพราะมีแข่งบาสนี่แหละ เราก็ยิ่งเพ้อฝันไปอีก
เพราะคนที่จะเข้าร่วมแข่งได้ต้องเป็นคนในหมู่บ้านคนจีนเท่านั้น เราก็คิดอีก ทำไมเราไม่ไปเกิดที่หมู่บ้านคนจีน5555 

เราทำได้แค่เล่นบาสตามสวนสาธารณะ แถวบ้านเราถ้าเจ้าถิ่นมาเราก็ต้องหยุดเล่นเพราะคนเล่นเป็นผู้ชายหมด
ไม่ค่อยเปิดโอกาสให้ผู้หญิงเลย แอบเสียใจตรงนี้  ส่วนภาษาจีนเราก็เรียนฟรีตามยูทูป เพราะที่บ้านเสียหมดแล้ว 
ไม่มีคนส่งเรียน พอเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยก็ไม่ไหวอีก เสียใจที่ตัวเองอ่อนแอเหมือนกันเพราะคนอื่นทำไมถึงทำ
สองอย่างพร้อมกันได้ แต่เราทำไม่ได้ 

อยากเพ้อฝันต่อไป เพราะตอนเพ้อฝันมันมีความสุขมากๆ เห็นตัวเองเล่นบาสกับเพื่อนกับทีม มีรูปถ่าย มีถ้วยรางวัล เสื้อสวยๆ
รองเท้าสวยๆ ได้คลิปชู้ตเท่ๆเหมือนในติ้กต้อกคนจีน555  ได้เห็นตัวเองพูดจีนเก่ง ไปเรียนที่จีน อะไรแบบนี้ดันมีความสุขซะงั้น
เราควรไปบอกอาการนี้กับจิตแพทย์ไหมคะ(รักษาอาการซึมเศร้าอยู่แล้ว) เพราะเรารู้สึกว่าความรู้สึกนี้มันอันตรายจังเลยค่ะ
หรือเราคิดไปเองคะ