คือเราเรียนอยู่ม.3 ก็พอใช้ไม่ได้เก่งขนาด 4 ทุกวิชา ประมาณ 3.5 ขั้นต่ำคะแนนเราคือเรารู้ว่าเราอยากไป รร. ไหนตั้งใจไว้แล้วแหละแต่มันจะมีโรงเรียนอยู่โรงเรียนหนึ่งที่เก่งมากๆแม่อยากให้เราสอบเข้าให้ได้ เราสอบไม่ได้เพราะคะแนนเราไม่ถึงเราร้องไห้หนักมากเราไม่ได้เสียใจที่สอบไม่ได้ เราเสียใจที่เราทำความฝันให้แม่ไม่ได้ ทุกวันนี้เราเสียใจทุกครั้งที่แม่พูดถึง คะแนนเราไม่ถึงเราก็เสียใจ แม่พูดถึงเรื่องนั้นที่ไรเราเสียใจ เสียใจมาก เราแก้อะไรไม่ได้แล้วอะ เราขอโทษแม่ที่เราไม่สามารถทำความฝันแม่ให้เป็นจริงได้ เราขอโทษ เราจะพยายามสอบให้ได้ที่ดังเพื่อให้แม่ภาคภูมิใจ เราจะพยายามทำคะแนนให้ดีเพื่อให้แม่ภูมิใจ เรารู้ว่าเราแบกความฝันของใครบางคนอยู่ เรารู้ว่าเราต้องทำให้แม่ภูมิใจ เรารักแม่ แต่แค่ท้อที่บางที่ถูกตอกย้ำความรู้สึก แม่พูดเสมอทำไหมม.ต้นไม่ตั้งใจ เราพยายามแล้วมันก็ได้แค 3.5 เราไม่เก่งคณิต เราก็พยายามทำทุกทางให้เก่ง พยายามท่องหนังสือ พยายามสนิทกับคนเก่งคณิต จนบางทีเราเครียดลงกระเพาะแต่เราไม่บอกแม่กลัวแม่กังวลเรื่องเรา จนบางที่เราตั้งคำถามเราเสียตัวตนของเราหรือเปล่า การแสดงที่เรารัก เรายอมเสียมันไปเพื่ออ่านหนังสือ สิ่งที่เรารักเรายอมเสียเพื่อให้แม่ภูมิใจ และ ตระกูลเราให้มีหน้ามีตา เชิดชู ที่เราทำไปมีใครเห็น หรือ แคร์เรานอกจากคะแนนไหม แคร์ตัวตนของเราจริง รักเราโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน รักที่เราเป็นเรา จนวันนี้เรายังไม่รู้เลยแม่รักเราที่เราเป็นลูกจริงๆหรือเปล่า เรารู้ว่าคิดอย่างี้ไม่ดี แต่เราก็รักท่านเพราะเรารู้สิ่งที่เราทำอยู่ แบกอยู่นั้นไม่ใช่เพียงความฝันของเราเพียงคนเดียว เราแบกความฝันของแม่ที่เราทำเพราะรักแม่ถึงแม่จะเป็นยังไงก็ยังรักท่านเสมอ เราแค่อยากแชร์ปัญหา อยากระบาย และพอมีวิธี่ทำให้หายเครียดไหม