เราอึดอัดตั้งแต่ตอนเด็กละ ขอเล่าเท้าความตั้งแต่เด็กเลยละกัน (ขอแยกเป็นหัวข้อนะ)
เราเป็นเด็กต่างจังหวัด บ้านมีฐานะปานกลาง พ่อแม่มีหนี้สิน(ถึงจะมีไม่มากเท่าคนอื่นที่เขาต้องหมดบ้านไปก็เถอะ)
(ตอนเรียน)
ตั้งแต่จำความได้ก็โดนแกล้งมาตลอด เช่น โดนเพื่อนผช.ขังไว้ในห้อง (ที่จำได้ไม่ใช่หรอกแม่บอก)ตั้งแต่อนุบาลจนถึงประมาณป.4รึ5นี่แหละ แต่จากการโดนแกล้งกลายเป็นว่าเราโดดเดี่ยว เพื่อนก็มีนะแต่เรารู้สึกว่าเราเข้าหาเขาอาจจะผิดหวังก็ได้ที่เป็นเพื่อนกับเรา เพราะเรามีความลับอันดำมืดที่อยากปิดไว้ตลอดกาลที่เราไม่อยากไปรื้อฟื้นให้เรามาคิดมากตั้งแต่ป.1(แต่ก็เริ่มจะผ่อนคลายเพราะเราได้เล่าให้กับเพือนนะตอนนี้ให้ฟังแล้ว ณ ตอนนี้ไม่สนละว่าถ้าเรื่องนั้นเผยแพร่ไปจะเป็นยังไง เพราะมีคนอยู่ข้างๆเราแล้ว)ต่พอใช้ชีวิตไปตอนป.6นั้นอยู่ดีๆก็ตั้งคำถามขึ้นว่าทำไมเราต้องมีพื่อน ทำไม เพราะเห็นในรร.ผญ.บางคนก็น่ารำคาญ ประมาณนั้น แต่เวลาเราเห็นรุ่นพี่แค่2คนนั่งด้วยกัน มันก็รู้สึกว่าทำไมเราไม่มีแบบเขาบ้างนะ เวลาเราอยู่คนเดียวเราชอบอ่านหนังสือ(การ์ตูน)ไม่ก็โทรคุยระบายกับแม่
เราย้ายมานี่เพราะเราสอบรร.ดังในจังหวัดเราไม่ติด+กับว่าใกล้ที่ทำงานแม่ เราเบื่อมากเพราะเวลาเรียนเก็บโทรศัพท์ละก้อเอาหนังสือมาอ่านไม่ได้ยกเว้นหนังสือเรียน แต่เราก็ทำตามกฎระเบียบทุกอย่างนะ ไม่เคยอะไรกะรร.เพราะเข้าใจว่าทำทำไม พอเราได้มาอยูที่นี่เรารู้สึกได้ว่าเรามีระเบียบขึ้น(ตอนอยู่รร.อะนะ)เราเจอเพื่อนที่ดี ดีมากๆ เรารู้สึกว่าการฝากทศ.ทำให้เราไม่ต้องแชทผ่านมือถือ(บอกว่าไงดี เรียนภาษามากไปจนจำคำไทยไม่ได้T T)ที่พวกเราจับกลุ่มกันได้เพราะเราชอบสิ่งเดียวกัน ตอนอยู่ม.2 เทอม2 เกรดเราดีจนเขาให้ไปเรียนEP.ซึ่งตอนแรกเราแบบจะเรียนได้ไหมนะ(ที่จริงตอนป.5-6 เรียน EPมาแล้ว)แต่ตั้งแต่ขึ้นม.1มาเราเรียนธรรมดามาเรารู้สึกว่าทำไมที่นี่เรียนนน้อยกว่าที่เราเรียน(อาจเป็นเพราะEP.เขาสอนเนื้อหาเด็กม.ต้นให้)แตถึงอย่างงั้นเรามาเรียนที่นี่เกรดเราตกเฉยแต่มันก็เริ่มสูงขึ้นนะ แต่เวลาเราเรียนEPเรารู้สึกว่าเราสนุกอ่ะ ถึงจะฟังรู้เรื่องบ้าง แต่เรารู้ละว่าชอบอะไรที่เป็นภาษา แต่เรารู้สึกว่าเรามีความผูกพันธ์กับเพื่อนม.3มากกว่าตอนไหนๆเลย เราชอบเวลาอยู่กับเพื่อนในห้อง ทำให้เราหัวเราะได้ ทำให้ลืมทุกข์ไป