เราเป็นคนนึงนะ ที่ชีวิตไม่ได้ดีอะไรมาก พ่อเราตายตั้งแต่เรายังเด็กแม่เราก้อมีแฟนใหม่ จนแม่มีน้องสองคนครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่จนมากเราต้องคอยช่วยแม่ดูน้องก่อนไปโรงเรียนมีบ้างอดบ้าง จนเราจบป.3 แม่เราก้อเสียพ่อใหม่เราเลยเอาน้องไปให้เราอยู่กับยาย มาอยู่กับยายชีวิตของเราก้อค่อยดีขึ้นมาถึงแม้ยายเราจะไม่ค่อยมีเงินหาเช้าก้อค่ำ แต่เราก้อโอเคนะ เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อช่วยยาย จนเราเรียนจบ ปวช.เรากำลังลังเลว่าจะต่อดีไหมเพราะเราไม่มีเงินแล้วยายเราก้อป่วยจบสุดท้ายเราก้อยังไม่ได้เข้ามหาลัยในทันทีเพราะยายเราป่วยหนักมาก ดีที่ยายขายบ้านเก่าแล่วแบ่งเงินให้น้ากับเราคนละส่วนและช่วงนั้นยายของเราก้อป่วยหนักเราเลยแบ่งเงินของเราไปรักษายายและคอยเฝ้าสลับกับน้าอยู่ซักพักนึง จนเมื่อสิงหาปีที่แล้วยายเราก็เสีย เราบอกตามตรงเรากลัวมากมันงงไปหมดสับสนไปหมดเราไม่รู้เลยว่าเราจะอยู่ยังไง จะทำอะไร หลังจากยายเสียก้อมีป้าที่รู้จักกับยายเอาเราไปอยู่ด้วยเพราะเราไม่มีใครนอกจากน้า ส่วนน้าเราเขาก้อไม่ค่อยมาสนใจเรา จนเราปรึกษากับลูกสาวป้าว่าเราสมควรเรียนต่อดีไหมจนในที่สุดเราตัดสินใจเข้ากลางเทอมที่มหาลัย และหลังจากยายเราเสีย2-3เดือน เราก็ย้ายออกจากบ้านป้ามาเช่าห้องอยู่คนเดียว เพราะบางครั้งเราก็อึดอัดในหลายๆอย่างเลยตัดสินใจมาอยุ่คนเดียวจนถึงตอนนี้เรารุ้สึกท้อไปหมดไหนจะเรื่องค่าเทอมที่ต้องเรียน ค่ากินค่าห้องที่ต้องใช้และอะไรหลายๆอย่างมันถาถมเข้ามาหาเราอ่ะ บางครั้งเราก้อคิดนะหรือว่าสมควรที่จะตายๆไปซะ ตอนนี้เราสับสนมากเลยว่าเราควรทำยังไงต่อไปดีเพราะเราเหนื่อยมากเลยนะ เราไม่กล้าที่จะปรึกษเพื่อนเพราะกลัวจะโดนมองว่าเรื่องแค่นี้อ่ะนะจะฆ่าตัวตายเลยหรอ แต่เราอยากบอกว่าใครไม่เป็นเราไม่รู้หลอกว่ามันเหนื่อยแค่ไหน

               ปล.ขอบคุณนะที่ทุกคนอ่านเรื่องของเราจนจบอ่ะ ขอบคุณจิงๆ