จขกท. อายุ 35 ปีค่ะ ตั้งครรภ์ลูกคนแรก ตอนนี้อายุครรภ์ 6 เดือน นอนไม่ค่อยหลับ มีอาการซึมเศร้า และร้องไห้บ่อยค่ะ ปัญหาชีวิตที่เจอตอนนี้
- เพิ่งเปลี่ยนงานจากเอกชนใน กทม. มารับราชการใกล้บ้านเกิด (มาอยู่ได้ 3 ปีแล้วค่ะ) เพราะต้องดูแลพ่อแม่ เงินเดือนลดลงมาก แต่ยังคงมีรายจ่ายเท่าเดิม คือ ค่างวดรถ ค่าประกันชีวิต(ทำมานานแล้วค่ะ) ค่าหอ(บรรจุ จว.ใกล้บ้าน) ค่าน้ำมันรถ (กลับบ้าน ส-อา) เหลือค่ากินไม่เกิน 2000 บาทต่อเดือนค่ะ สามีซัพพอร์ทได้ เฉพาะ ค่าไปหาหมอทุกเดือนเดือนะล 800 บาท และให้เดือนละ 1000 บาท เพราะสามีเงินเดือนไม่มาก และยังมีหนี้เก่าที่แฟนเก่าเขาทิ้งไว้ให้จำนวนมากค่ะ

- เงินเก็บของตัวเอง จำนวน 3 แสนบาท สำรองจ่ายจนหมดแล้วค่ะ (ในระยะเวลา 3 ปีที่กลับมาอยู่บ้าน ตจว.) ขอพ่อแม่ไม่ได้ค่ะ ที่บ้านไม่ได้มีเงินทองอะไรมากมาย  เป็นผู้หญิงที่ดูแลตัวเองมาตั้งแต่เรียนจบค่ะ ซื้อรถด้วยตัวเอง ไม่เคยยืมเงินใครค่ะ แยกกระเป๋ากับสามี 

- เครียดเรื่องเงินไม่พอใช้แล้ว ยังเครียดในตัวสามีด้วยค่ะ เขาไม่ค่อยเข้าใจหน้าที่ "สามี" เคยปรึกษาทางผู้ใหญ่ทั้งสองบ้านแล้ว (เพราะเคยคิดจะหย่าค่ะ) แม่สามีบอกว่า เพราะเขาไม่มีพ่อตั้งแต่เกิด เลยไม่มีตัวอย่างที่ดี เราก็พยายามอดทนเข้าใจมากๆ แต่มันไม่ดีขึ้นเลยค่ะ ยิ่งท้อง ยิ่งทะเลาะกันบ่อย แรกๆก็คุยกันบ้าง เถียงกันบ้าง ....หลังๆเราไม่พูดเลยค่ะ ไม่ใช่อยากเอาชนะ แต่เรารู้สึกเศร้า จนไม่อยากจะพูดอะไร นอนร้องไห้บ่อยมากค่ะ พอลูกดิ้น ก็ยิ่งร้อง สงสารลูกค่ะ บางครั้งต้องพยายามหยุดร้อง กลัวความเครียดส่งผล 
สามีไม่พยายามสร้างรายได้เพิ่ม ในขณะที่เราหานู่นนี่มาขาย ตอนนี้เราท้อง และมีงานประจำ รายได้จากการขายของก็น้อยลงมาก จนหยุดทำค่ะ เพราะงานราชการก็หนัก พอพูดเรื่องนี้ เขาจะหนีปัญหาโดยการออกจากบ้านไปนอนบ้านแม่เขา ไม่สนใจเราเลยค่ะ 
พอหายไปหลายวัน ก็จะกลับมาพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ...แต่ปัญหาก็ไม่ได้ถูกแก้ เขาบอกให้เราอดทนกับการมีเงินไม่พอใช้ ...แต่สำหรับเราการไม่มีกินมันต้องแก้ด้วยการหารายได้เพิ่ม ต้องขยัน ไม่ใช่มานั่งอดทน (เราคิดถูกมั้ยคะ)
- จากที่เคยพูดกัน เราเบื่อหน่ายในตัวสามี และไม่อยากพูดด้วยค่ะ เราคิดว่า คุยเป็นสิบรอบ เขาก็ไม่เข้าใจ เลยไม่คุยค่ะ เพราะคุยมากๆ มันจะจบด้วย คำพูดทำร้ายจิตใจเรา ยิ่งตอนนี้เราท้อง เรายิ่งเสียใจหลายเท่าเลยค่ะ (หลายครั้งที่จบด้วยคำพูดแรงๆจากเขา เราเสียใจมากค่ะ)

เราเครียดไปหมด ไม่รู้จะคุยกับใครค่ะ ได้แต่เก็บไว้คนเดียว พออยู่คนเดียวก็จะร้องไห้ค่ะ บางทีก็คิดสั้น อยากจบปัญหา แต่จะสลับกับการคิดเรื่องหย่า และเป็น single mom กลับไปกลับมาตลอดเวลา ไม่มีที่พึ่งค่ะ สามีที่เคยคิดว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน  ก็มาเป็นแบบนี้ เคว้งเลยค่ะ
เหมือนชีวิตเราสะดุดตอนอายุเท่านี้ เหมือนเราเดินผิดทาง เหมือนเจอจุดที่แย่มากจุดหนึ่งในชีวิต มีแต่ลูกในท้องค่ะที่ทำให้เราอดทนใช้ชีวิตต่อ เราสับสนค่ะ เราควรทำยังไงดีคะ?

เจอบางคห. เราถึงกับน้ำตาตกเลยค่ะ คงท้องด้วยเลยอ่อนไหวง่าย
อยากได้กำลังใจและคำแนะนำค่ะ ถ้าใครจะมาซ้ำเติมหรือตำหนิให้ผ่านกระทู้เราไปเลยค่ะ ตอนนี้สภาพจิตใจเราไม่พร้อมค่ะ ขอบคุณค่ะ