เรารู้สึกว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน และพ่อแม่มักจะกดดันเราด้วยอะไรเล็กๆน้อยๆ จะอ้างว่าเพื่อให้เรามีความอดทนเราก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่อยู่ดี เราสังเกตมาหลายครั้งแล้วคือ พ่อแม่ไม่เคยให้กำลังใจเราเลย ต่อให้เราจะทำอะไรได้ดีแค่ไหน เขาก็จะรู้สึกเฉยๆมาก แต่พอเป็นน้องถึงแม้จะทำผิดแค่ไหนก็ยังโอ๋ไม่ห่าง จะบอกว่าน้องยังเด็กเหรอ? ก็คงจะเป็นเพราะพวกเขาไม่เคยเลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กๆมั้งเลยไม่รู้สึกว่ามีความสนิท เรารู้สึกว่าการที่ให้เงินใช้โดยที่ไม่ได้ดูแลเอาใจใส่มันไม่ใช่การเลี้ยงดูที่แท้จริงเลย คนที่เข้ามาอ่านอาจจะคิดว่าเราต้องการเรียกร้องความสนใจหรือเราขาดความอบอุ่นเหรอ จะคิดแบบนั้นก็ได้ค่ะ เพราะเราต้องการให้พ่อแม่ฟังเราบ้าง เข้าใจเราบ้าง เรารู้นะคะว่าพวกเขาเหนื่อย และถ้าอยากหายเหนื่อยเราพร้อมตายค่ะ ถ้าพวกคุณที่เป็นพ่อแม่ของฉันผ่านมาเห็นกระทู้นี้ นี่คือความในใจเราเองค่ะ เราอาจจะได้เจอกันใหม่ในชาติในภพหน้านะคะ ชาตินี้ก็ขอให้สุขสบายไม่ต้องมีลูกคนนี้ทำให้เหนื่อยเปล่าๆนะคะ ปล.ฝากถึงยายด้วยนะคะว่าหลานรักยายมากที่สุดในโลกเลย