ชีวิตคู่ 10 ปี มีลูกชาย 1 คน ตั้งแต่มีลูกทุกหน้าที่คือของเรา ยิ่งช่วง 2-3 ปีหลัง
ไม่เคยมีเวลาส่วนตัว ทำงานนอกบ้าน หน้าที่ในบ้านคือของเราทั้งหมด
ไม่ช่วยเก็บ ไม่ช่วยทำ แถมกินไม่เก็บ ทำรกได้ทุก ๆ ปี หงุดหงิดง่าย รถติด
ลูกไม่ได้ดั่งใจ ไปไหนก็เร่งรีบ ชีวิตมันเหนื่อยเหลือเกิน สามารถมองเราเหนื่อย
โดยไม่คิดช่วยเหลือใดๆ วันหนึ่งความอดทนหมด หมดใจ ตัดสินใจแยกกัน
เค้าไปทำงาน ตจว โดยมีเงื่อนไขว่า ให้มาหาลูก ส-อา เพื่อให้ลูกค่อย ๆ ปรับตัว
สำหรับเราทุกวันนี้มีความสุขมาก ไม่ต้องรับรองอารมณ์ใคร ใช้ชีวิตชิว ๆ ไม่ต้องเร่งรีบ
แต่ก็รู้สึกผิดที่ทำให้ลูกขาดพ่อ ที่สำคัญ แม่ พูดให้เราอดทน ให้เรายอมเหนื่อย
ให้เรายอมไม่มีความสุข เพื่อให้กลับมาเป็นครอบครัว อดสงสัยไม่ได้ว่า
เราต้องทนทั้งชีวิต เพื่อให้ลูกมีพ่อเหรอค่ะ ทุกวันนี้เค้าก็เป็นเหมือนเดิม ดีขึ้นบางอย่าง
เพราะเราไม่ยอม ว่าเรา เราว่ากลับเลย ตอนก่อนเค้าชอบด่า เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยกล้าเพราะเราสวน
ข้อดีของเค้าคือเรื่องเงิน คือยังรับผิดชอบ ขอบคุณที่ให้พื้นที่ในการระบายค่ะ