เรื่องนี้เกิดขึ้นในครอบครัวเราเอง  
     เราก็เริ่มสังเกตยาย(60)ตั้งแต่ขึ้นมหาลัยล่ะ พฤติกรรมแก ชอบพูดเรื่องที่คนอื่นทำผิดตั้งแต่อดีตมาปัจจุบันที่เกิดเรื่อง
          เราเป็นคนที่หงุดหงิดง่าย  ตอนนั้นเราหงุดหงิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง " แกก็ว่าเราว่าเปลี่ยนนิสัยแบบนี้เลยนะ อยู่กับคนอื่นไม่ได้หรอก"
  เราก็เงียบ เรานิ่ง เพื่อให้ตัวเองลดความหงุดหงิดลง พอเราหาย  แกพูดต่อเลย เอาอดีตมาผสมปัจจุบัน บางทีให้คนอื่นเปลี่ยนนิสัย  
  บ่นบางทีก็ไม่มีสาระอะไร แบบอยากให้เราผิดมากๆ  คือนเรารับรู้ เรื่องที่บอก เรารู้เราผิด เราเงียบไม่ใช่ว่ายอม แต่ที่เงียบตัวเองผิด 
ก็ยังพูดต่อ บ่นต่อ  
          เราก็พูดว่า "อยากให้คนอื่นเปลี่ยน แต่ตัวเองไม่เปลี่ยน ก็ไม่ได้นะ" พูดแบบใจเย็นสุดๆ แกก็ว่า " กูพูดไม่ได้ใช่มั้ย งั้นกุไม่คุยกับก็ได้  "
 เราก็พูดกลับ  แบบสอนเลย " ยังไม่พูดเชิงแบบนั้นเลย  แบบนี้ไงคนอื่นถึงพูดกับยายไม่ได้  " แกก็ว่า  "กุแก่แล้วไง"  
เราเลยพูดอีก " การที่ยายพูด หรือตำหนิคนอื่นที่ผิด ไม่มีใครว่าหรอก แต่การที่ยายพูดยาวววว  บ่นต่อ  มันใช่ว่าจะสอนให้คนอื่นจำได้หรอก มันจะทำให้คนอื่นหงุดหงิดมากกว่า  ที่เค้าไม่พูดเค้าให้เกียรติ เห็นเป็นยาย  แม่  เมีย  "  "จุดนี้แหละที่ต้องเปลี่ยน" 
 ยายก็ว่า " กุยอมทุกเรื่อง กุแพ้ตลอด "  เราก็พูด " ที่พูดไม่ใช่ให้ตัวเองชนะ  แค่ให้ยายรู้ตัวว่าตัวเป็นไง "  แกก็ว่า "  รู้ตัวเองเป็นไง? บ้า ปัญญาอ่อนหรอ "
เราก็พูด "ที่พูด มันไม่ได้สื่อแบบนั้น แต่สื่อเพื่อให้รู้ว่าตัวยายเป็นยังไง  คนเรามักจะมองไม่เห็นข้อไม่ดีของตัว " แกก็ว่า " แล้วมีดีมากหรอ" 
เราพูด" ไม่ เค้าไม่เคยมองว่าตัวเองดี 100%หรอก เรารู้ตัวเราดี " แกก็วกมาพูดว่า" กุแพ้ กุยอมมาตลอด " เราก็พูดขึ้นมาเลย" อย่าพูดประชด มันเหมือนยายรับความจริงไม่ได้ (การประชดตอนนั้น เราคิดแบบนี้ค่ะว่า รับความจริงไม่ได้ จึงเลือกประชดเพื่อให้ตัวรอด)  แกก็ขึ้นบ้านไปเลย 
    
      คือตอนนั้นเราใจเย็นมาก ไม่รู้สึกหงุดหงิดนะ  เราแค่อยากให้ยายรู้ว่าตัวเองเป็นไง  เลยพูดกับแบบใจเย็น
แกมักจะพูดให้คนอื่นเปลี่ยนนิสัย แต่ตัวเองไม่ได้เปลี่ยน  เรามาคิด มันได้หรอว่ะ 55   

           พฤติกรรมแบบนี้ของยายแกทำนานแล้วค่ะ แต่ไม่มีคนพูด  พอพูด ก็ดูเหมือนรับไม่ได้   เราก็เหนื่อยนะ

{ที่เราพูดว่าเราเริ่มสังเกตยายตอนขึ้นมหาลัย  เพราะช่วงมอปลายเราเรียนที่โรงเรียนประจำ}