สวัสดีค่ะ เราอายุ12-13ปี เราอยู่กับตากับยายแล้วก็น้ามีน้องอีก1คน คือตอนแรกพ่อกับแม่เราอยู่ด้วย แต่พอแม่เลิกกับพ่อ พ่อก็ไปอยู่ที่อื่น พอเหลือแม่ แม่ก็โดนหลอกจนมีหนี้เป็นแสนเกือบล้าน เลยหนีไปอยู่เชียงใหม่ให้ยายกับน้าช่วยกันใช้หนี้ ช่วงที่แม่ยังอยู่ แม่เอาแต่บนว่าจะเอาเงินไปใช้หนี้วันนี้ยังไง วันนี้จะมีเงินพอมั้ย พอเราอยากได้อะไร เราก็บอกแม่ แม่ก็ว่าก็ด่า ทั้งๆที่มันคือของจำเป็นทั้งนั้น เช่นสี สมุดอะไรพวกนี้ แม่พูดกับเราทุกวันๆตอนเช้าที่จะไปโรงเรียน จนเราเครียด ไม่ชอบร้องไห้ให้ครอบครัวเห็น เพราะเราจะโดนว่า เราเลยชอบไปแอบร้องไห้ พอมาอยู่กับยาย เราเป็นเด็กcoverที่ปกติแม่จะไปส่งเวลาไปซ้อม แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้ไป พอจบป.6รร.ที่เราฝันอยากจะไปต่อก็ไม่ได้ไป ทั้งๆที่วาดฝันไว้เยอะเลย ต่างกับน้าชายของเรา ตาเรารักน้าชายมาก น้าอยากจะไปไหนก็ไป อยากจะมีแฟน ใช้เงินเปลืองๆ ไปจับมือbnk ทั้งๆที่เราอยากได้ของที่อยากได้ แค่อย่างเดียวแต่ยังจะต้องคิดว่าจะต้องใช้หนี้ให้หมด เราเลยไม่ค่อยได้ซื้ออะไร  จนมีอยู่วันนึงตากับยายแล้วก็น้าสาวว่าเรา ทั้งๆที่มันควรจะชิน แต่อยู่ๆก็ร้องไห้ขึ้นมาซะงั้น ปกติจะไม่มีคนมาบอกว่าสู้ๆนะ แบบให้กำลังใจอะไรพวกนี้ เราก็จะยิ้มแบบดีใจ แต่พอมาตอนนี้เรากลับร้องไห้ เวลาเราร้องไห้ ยายก็จะด่าจะว่า ไม่โอ๋เราเลย เราเข้าใจว่าไม่อยากโอ๋ แต่ก็ไม่ต้องด่าก็ได้ อยากรู้ว่าที่ครอบครัวว่าเราเวลาเราร้องไห้หรือท้อ มันคือการทำให้เราแข็งแรงหรอคะ?