เคยเป็นกันมั้ยคะ?เรามีบ้านที่ไม่ได้รวยอะไรมากเเต่พ่อเเม่ก็ไม่เคยให้เราได้อดข้าวได้ของที่อยากได้ถือว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเลยที่เดียวเเต่เราเป็นลูกคนโตถึงเค้าจะบอกว่าไม่ได้ให้เราเเบกครอบครัวไว้ก็เถอะเเต่ในคำพูดนั้นมันรุ้สึกเหมือนเค้าสื่อว่าต้อง  ทำ  ให้ได้  สำหรับคนที่อายุ13เราสมควรที่จะได้รับเเล้วหรอ  ปากก็บอกว่าไปเที่ยวกับเพื่อนได้บ้างเเต่การกระทำเหมือนกักขังอย่าว่าเเต่ไปเที่ยวเลยเเค่ไปทำงานกลุ่มยังไม่ค่อยได้ไปเลย  เเต่เราก็รู้ว่าที่เค้าทำไปเพราะเป็นห่วงก็เถอะ


เราว่าเราคงมีอาการอะไรบางอย่างคือเราเหมือนเด็กเก็บกดเเต่เราก็เป็นคนคิดมากมาตั้งนานเเล้วชอบเก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมาคิดเเล้วทำให้ตัวเองรู้สึกเเย่      

ตั้งเเต่เราขึ้นม.1มาเรารุ้สึกว่าตัวเองอ่อนไหวเกินไป
ร้องไห้
เเต่ถ้าอยุ่คนเดียวจะปล่อยอารมหงุดหงิดเกร็งตัวเองเเล้วรู้สึกว่า"ถ้าหายไปก็คงดี"

เเต่อาการที่เราคิดว่ามันเเย่เเล้วบังคับตัวเองไม่ได้เลยคือเวลาโดนดุหรือเกิดเรื่องเเย่ๆเราจะหน้ามืดเหมือนจะเป็นลมอยากอ้วก

เราคิดเองนะว่าอาการของเราเกิดจากเราเครียดคิดมาก
เราคิดว่าเราเก็บกดเพราะเราไม่ชอบอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น ''เช่น' เเม่คุยกับพ่อว่าเราเอาเเต่เล่นโทรศัพอยุ่ในห้องเเต่ที่จริงเราอ่านหนังสือเเต่ถึงเราได้ยินเค้าพูดกันเราก้ไม่พูดอะไรเอาเเต่คิดกับตัวเองในใจว่าทำไมไม่เข้ามาดูจะเราทำอะไร


เเม่ของเรา
เเม่ชอบว่าให้เราอย่างนู้นอย่างนี้ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำเเล้วเเม่ก็ไม่รุ้ความจริงเเต่ก็พูดเผื่อไว้ก่อน?
เเม่ชอบดูถูกเผื่อไว้ก่อน
ในวันที่เราไปสอบเข้าเเม่เราบอกว่าเราโง่ทำไมไม่ไปสอบเผื่อไว่ก่อนเเล้วก็บอกว่าเราไม่มีทางสอบติด
พอผลออกเราสอบผ่านเเล้วได้อยู่ห้องค่อนข้างดี
ทุกคน  อาจจะ  คิดว่าการที่เเม่พูดเผื่อไว้ก่อนมันทำให้เราทำได้ดีเเล้วผลมันก็ออกมาเป็นอย่างงั้น
"เเต่"สภาพจิตใจของเราหล่ะการที่ต้องถูกเเม่พูดอย่างงั้นอาการก็กำเริบ


เราไม่เคยบอกใครเรื่องนี้ถึงบอกไปคนอื่นก็จะหาว่าคิดไปเอง กลัว?  
เรารุ้ตัวเองว่าเราเป็นยัง..
หึถ้าเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นทุกคนก็ต้องคิดว่าเป็นเราเเต่เราไม่ได้ทำเเต่เรารู้ว่าใครทำเเค่เราไมาบอก..