เรื่องนี้ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เพราะกลัวคนอื่นจะหาว่าบ้าค่ะ เป็นความสงสัยที่มากับตัวเองตั้งเเต่เด็ก
อยากลองพูดคุยให้ใครฟังบ้าง เผื่อใครจะเคยมีประสบการณ์คล้ายๆกัน
คือเราเป็นคนที่จำอะไรตอนเด็กๆได้เยอะมาก น่าจะตอนหัดเดินได้ซึ่งก็น่าจะ 2 ขวบ เพราะพี่ชายเราเสียตอน 3 ขวบ
ตอน 2 ขวบ. เรามักเห็นตัวอะไรเเปลกๆ เเต่ภาพมันยังไม่ชัดนะคะ มันไม่ค่อยปะติดปะต่อกันเท่าไหร่นัก เพราะคงด้วยความยังเด็กมากๆ. พูดอะไรก็ไม่ได้ ไม่รู้จะพูดยังไง หมาสีดำตัวใหญ่ๆ ใหญ่กว่าคนนะคะ ตาสีแดง ตอนนั้นกลัวมาก วิ่งหนี แต่มองไปที่ผู้ใหญ่ ทำไมเค้ามองไม่เห็นกัน
บางทีกำลังจะตักน้ำในโอ่ง ก็เห็นคนตัวเล็ก มีมีดในมืออยู่ในโอ่ง และทำท่าจะเสียบเราทุกเมื่อถ้าเรา ล้วงลงไป. เราก็ได้แค่วิ่งไปนอนข้างแม่ เเต่ก็พูดอะไรไม่ได้ มันน่าเหลือเชื่อเกินไปป่ะคะ ไม่เคยเล่าอ่ะ เพราะมันผิดหลัก จะบอกว่าผี จะมีด้วยหรอ ผีหมาสีดำ คนตัวเล็ก ใครจะเชื่อ
และที่สำคัญตอนนั้น มันเหมือนมีความทรงจำติดมา มันไม่ใช่ภาพที่ผุดขึ้นมานะคะ. เรารุ้สึกได้ตอนเด็กว่ามันคือความทรงจำ ที่เหมือนว่าก่อนที่เราจะได้เกิดมาเป็นคน ชาติที่เเล้วเราเป็นหมาตัวเมีย (เหยยยยย จริงๆนะ T-T)เหมือนหมาเร่ร่อน ที่ทรมานมาก อยากเกิดเป็นคน รู้แต่ว่าเป็นชีวิตที่ทรมาน โดนคนทำร้าย หมาด้วยกันทำร้าย และตอนนั้นรู้เเค่ว่าต้องทำดีมากๆ ถึงจะได้เกิดเป็นคน แต่มันจำได้ลางๆนะคะ ว่าตอนเป็นหมาต้องทำตัวดีๆ มากๆ เเต่ก้จำไม่ได้ละว่าทำอะไร และตายก็ต้องตกนรกไปรับกรรม เเละมันมีความทรงจำอยู่ตอนก่อนมาเกิด เหมือนมีคนมาถามก่อนว่า อยากไปเกิดเป็นยังไง เค้าบอกว่าให้เลือกระหว่าง รวยกับครอบครัวแตกแยกไม่อบอุ่น กับเลือกครอบครัวเเบบพอมีพอกินเเต่ครอบครัวอบอุ่น เราเลือกอันหลังค่ะ. และก็เลือกว่าจะเอาหุ่นดีเเต่หน้าตาไม่ดี กับหน้าตาดีกแต่หุ่นไม่ดี. เราก็เลือกอันหลังอีก สาบานที่พุดมานี่คือความจริง เเต่จำไม่ได้ชัดทุกขั้นตอน เหมือนก็มีตอนที่ขาดหายไปอยู่บ้าง. และยังเด็กมากๆ จนบางทีเราก็ไม่รู้ปะติดปะต่อไม่ได้ว่ามันคืออะไร
และตอน 3 ขวบ พี่ชายเราเสีย เเต่เราไม่รู้ว่าเค้าเสีย เราก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าตายเเล้วยังไง พี่ก็ยังอยู่นิ แต่เเค่ไม่พูดกับเรา ชอบมาเดินเบียด จนเรารำคาญพอหันไปเค้าก็ยิ้มให้. ตอนนั้นยังจำไม่ได้เท่าไหร่. จนโตมาแม่เล่าให้ฟังว่าตอนพี่ชายเสีย เราอ่ะชอบคุยกับพี่ชายบ่อย วันเผาศพเค้าให้เราอยู่บ้านกับน้าข้างบ้าน แต่น้าคนนั้นอยู่ไม่ได้เลย บอกว่าเราคุยกับพี่ชายเราตลอดเลย. ต้องพาเราไปรออยู่บ้านเค้าเเทน
พอโตมาก็ไม่มีอะไรเเล้วนะคะ ไม่เคยเห็นอีกเลย ยกเว้นความทรงจำลางๆที่ยังอยู่จนบางทีคิดว่าตอนเด็กๆ มันมีจริงหรือวะ และยังคงสงสัยทุกวันนี้
ความทรงจำแปลกๆ ในวัยเด็ก
อยากลองพูดคุยให้ใครฟังบ้าง เผื่อใครจะเคยมีประสบการณ์คล้ายๆกัน
คือเราเป็นคนที่จำอะไรตอนเด็กๆได้เยอะมาก น่าจะตอนหัดเดินได้ซึ่งก็น่าจะ 2 ขวบ เพราะพี่ชายเราเสียตอน 3 ขวบ
ตอน 2 ขวบ. เรามักเห็นตัวอะไรเเปลกๆ เเต่ภาพมันยังไม่ชัดนะคะ มันไม่ค่อยปะติดปะต่อกันเท่าไหร่นัก เพราะคงด้วยความยังเด็กมากๆ. พูดอะไรก็ไม่ได้ ไม่รู้จะพูดยังไง หมาสีดำตัวใหญ่ๆ ใหญ่กว่าคนนะคะ ตาสีแดง ตอนนั้นกลัวมาก วิ่งหนี แต่มองไปที่ผู้ใหญ่ ทำไมเค้ามองไม่เห็นกัน
บางทีกำลังจะตักน้ำในโอ่ง ก็เห็นคนตัวเล็ก มีมีดในมืออยู่ในโอ่ง และทำท่าจะเสียบเราทุกเมื่อถ้าเรา ล้วงลงไป. เราก็ได้แค่วิ่งไปนอนข้างแม่ เเต่ก็พูดอะไรไม่ได้ มันน่าเหลือเชื่อเกินไปป่ะคะ ไม่เคยเล่าอ่ะ เพราะมันผิดหลัก จะบอกว่าผี จะมีด้วยหรอ ผีหมาสีดำ คนตัวเล็ก ใครจะเชื่อ
และที่สำคัญตอนนั้น มันเหมือนมีความทรงจำติดมา มันไม่ใช่ภาพที่ผุดขึ้นมานะคะ. เรารุ้สึกได้ตอนเด็กว่ามันคือความทรงจำ ที่เหมือนว่าก่อนที่เราจะได้เกิดมาเป็นคน ชาติที่เเล้วเราเป็นหมาตัวเมีย (เหยยยยย จริงๆนะ T-T)เหมือนหมาเร่ร่อน ที่ทรมานมาก อยากเกิดเป็นคน รู้แต่ว่าเป็นชีวิตที่ทรมาน โดนคนทำร้าย หมาด้วยกันทำร้าย และตอนนั้นรู้เเค่ว่าต้องทำดีมากๆ ถึงจะได้เกิดเป็นคน แต่มันจำได้ลางๆนะคะ ว่าตอนเป็นหมาต้องทำตัวดีๆ มากๆ เเต่ก้จำไม่ได้ละว่าทำอะไร และตายก็ต้องตกนรกไปรับกรรม เเละมันมีความทรงจำอยู่ตอนก่อนมาเกิด เหมือนมีคนมาถามก่อนว่า อยากไปเกิดเป็นยังไง เค้าบอกว่าให้เลือกระหว่าง รวยกับครอบครัวแตกแยกไม่อบอุ่น กับเลือกครอบครัวเเบบพอมีพอกินเเต่ครอบครัวอบอุ่น เราเลือกอันหลังค่ะ. และก็เลือกว่าจะเอาหุ่นดีเเต่หน้าตาไม่ดี กับหน้าตาดีกแต่หุ่นไม่ดี. เราก็เลือกอันหลังอีก สาบานที่พุดมานี่คือความจริง เเต่จำไม่ได้ชัดทุกขั้นตอน เหมือนก็มีตอนที่ขาดหายไปอยู่บ้าง. และยังเด็กมากๆ จนบางทีเราก็ไม่รู้ปะติดปะต่อไม่ได้ว่ามันคืออะไร
และตอน 3 ขวบ พี่ชายเราเสีย เเต่เราไม่รู้ว่าเค้าเสีย เราก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าตายเเล้วยังไง พี่ก็ยังอยู่นิ แต่เเค่ไม่พูดกับเรา ชอบมาเดินเบียด จนเรารำคาญพอหันไปเค้าก็ยิ้มให้. ตอนนั้นยังจำไม่ได้เท่าไหร่. จนโตมาแม่เล่าให้ฟังว่าตอนพี่ชายเสีย เราอ่ะชอบคุยกับพี่ชายบ่อย วันเผาศพเค้าให้เราอยู่บ้านกับน้าข้างบ้าน แต่น้าคนนั้นอยู่ไม่ได้เลย บอกว่าเราคุยกับพี่ชายเราตลอดเลย. ต้องพาเราไปรออยู่บ้านเค้าเเทน
พอโตมาก็ไม่มีอะไรเเล้วนะคะ ไม่เคยเห็นอีกเลย ยกเว้นความทรงจำลางๆที่ยังอยู่จนบางทีคิดว่าตอนเด็กๆ มันมีจริงหรือวะ และยังคงสงสัยทุกวันนี้