เเม่เป็บฟีลชาวบ้านอ่ะค่ะญาติเยอะมีงานนู้นงานนี้ชอบไปเเล้วก็ชอบพาเราไปเเต่เราไม่ชอบเลยมีเเต่คนเเก่นินทากันเวลาจะไปเเม่ชอบบอกให้เเต่งตัวดีๆคือบังคับไปไม่พอบังคับเเต่งตัวด้วย เเต่เราไม่ชอบลูกคนอื่นเค้ายั

ตอนนี้เราอายุ15ปีเดือนหน้า16ค่ะขึ้นม.4เเล้ว **เเม่ไม่อนุญาตให้เรามีเเฟนเด็ดขาดต้องรอให้เรียนจบมหาลัยมีงานทำก่อนถึงจะมีได้ เรารู้สึกไม่ค่อยโอเคกับตรงนี้เลยเรื่องความรักความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้อยู่เเล

สวัสดีค่ะ บ้านเราเเม่จะเก็บทุกอย่างไว้ เเม้กระทั่งขยะเก่าๆกระดาษเก่าๆหนังสือเต็มไปหมด ทั่วบ้าน เเม่เราชอบไปเเม็คโครมากค่ะ เเบบซื้อของมาเป็นโหลๆเเล้วก็กินไม่หมดกลายเป็นขยะเต็มตู้เย็น เเล้วก็กองๆไว้ค่ะ

คือเรามีเพื่อนคนที่1เขาสนิทกับเรามาตั้งเเต่อนุบาล เเละก็เพื่อนคนที่2เขาก็สนิทมาตั้งเเต่อนุบาลเหมือนกัน เราทั้งสามสนิทกันมาก ทำอะไรด้วยกันเล่นเกมด้วยกัน ฯลฯ คือในห้องเราการพูดคำหยาบเป็นเรื่องปกติ (เเต

รายละเอียดสิ่งที่เราเจอตลอดจนอายุ 29 ปี  ตั้งเเต่เด็กจนถึงช่วงประถมเวลาทำอะไรผิดสมัยเด็กจะถูกเเม่ตะคอกหรือพูดเสียงดังๆใส่ทุกครั้ง ที่ทำอะไรผิด จะไม่เคยโดนพูดอธิบายด้วยเหตุเเละผลเเบบน้ำเสียงปกติเล

เราอยู่กับเเม่ตอนม.4 เเม่เราค่อนข้างเคร่ง เขาไม่ค่อยให้เราออกจากบ้าน นานๆทีก็ถึงให้ออก เราก็ไม่กล้าขอบ่อย เเม่ตะอนุญาตให้ไปก็ต่อเมื่อเเม่รู้จัก เช่นเพื่อนสนิทเรา เรารู้ว่าเเม่เป็นห่วง เเต่เรารู้สึกว่า

คืองี้ค่ะ เเม่ จขกท เป็นพี่คนโตของบ้าน มีหน้าที่ทำงานในไร่เเละดูเเลปู่กับน้า เหตุเกิดจากว่า เวลามีงานสำคัญอะไร น้องๆของเเม่ จขกท ไม่เคยชวนเเมาเราเลย อย่างงานล่าสุด คือ เเม่เราเห็นบ้านบรรดาน้าๆเขาปิด

คือว่าเเม่เราอยากให้เราสูงเเม่เราก็เลยซื้อเคลเซียมเเบบชงมาให้เรากินเเต่พอเรากินเเล้วรสชาติมันไม่โอเคจริงๆไม่โอเคเเบบที่เราไม่สามารถกินได้เเต่เเม่ก็บอกลองชงกับนู่นสิกับนี่สิเราก็ชงเเต่มันก็ไม่ได้ เเม่เ

สวัสดีค่ะ เราอยากหนีออกจากบ้าน เพราะ เรารู้สึกตัวเองดูไร้ค่ามากๆ อยู่ที่เรียนเราเรียน ปวส 1 เราไม่มีเพื่อนเลยเรารู้สึกกลุ้มใจมากๆไม่อยากไปเรียนงานกลุ่มเราก็ไม่รู้จะอยู่กับใครส่วนใหญ่ก็อยู่คนเดียว เราเ